Μια κυρία...

Η κυρία που καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο είχε παει να δει την κόρη της που παντρεύτηκε Γάλλο και μένει στο Παρίσι. Μου είπε όλη την οικογενειακή της κατάσταση, έχει ένα εγγόνι απ αυτήν την κόρη, κοριτσάκι, και δυο απο την άλλη που μένει στη Βούλα. Η ίδια μένει ηλιουπολη με τον άντρα της που φοβάται τ αεροπλάνα αλλα δεν το παραδέχεται.

Αφού τα πε και ξαλαφρωσε με κοίταξε καλα καλα κι άρχισε την ανάκριση. Τι δουλειά κάνω, αν ειμαι παντρεμένος, αν έχω παιδια... της είπα ότι δεν είμαι παντρεμενος κι έβγαλε αμεσως μόνη της το συμπέρασμα "μάλιστα, χωρισμενος... Αχ αυτα τα παιδια... τα παιδια δεν τα σκέφτεστε;" της είπα πως δεν έχω παντρευτεί ποτε και δεν έχω παιδια κι αυτή με κοίταξε σαν μίασμα και είπε ότι οι Τούρκοι κάνουν απο πέντε παιδια ο καθένας και που θα βγει αυτο αμα δε κάνουμε παιδια που χουμε γεμίσει Αλβανούς και πακιστανους.

Εμενα μ αρέσει πολυ να μιλάω με αγνώστους, εφόσον μπορω οποτε θέλω να φύγω και να πω "χάρηκα, γεια σας" αλλα αυτή με είχε στριμώξει στο παράθυρο κι έπρεπε να τη φάω στη μάπα σ όλο το ταξίδι.

Της απάντησα λοιπόν ότι περιμένουμε με τον σύντροφο μου να αλλάξει επιτέλους και στην Ελλάδα η νομοθεσία και να μπορέσουμε να παντρευτούμε σαν άνθρωποι και μεις και να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι... αν και εγώ είμαι λιγο μεγάλος για μπαμπάς εκείνος ειναι 23 χρόνια νεωτερος μου οπότε αν πάθω κάτι θεός φυλαξοι να χτυπήσω ξύλο θα το μεγαλώσει εκείνος το παιδί... ξέρω ότι με θέλει για τα λεφτά μου αλλα χαλάλι του, είμαι πολυ ερωτευμένος μαζι του...

Κάπου εκει λιποθύμησε αλλα πρόλαβε να ψελλίσει ότι τελευταία ζαλίζεται στ αεροπλάνα και τέλος πάντων έπεσε σε λήθαργο και μ άφησε στην ησυχία μου να παίξω toon blast και να φωτογραφίσω τις Άλπεις.

Όταν φτάσαμε ήθελα να της πω "τον αντρουλη σας και τα μάτια σας... εγώ τρέχω τωρα στον δικό μου" αλλα την λυπήθηκα.

Μα κάτι άνθρωποι που υπάρχουν ρε φίλε... κάτι άνθρωποι!