Τα σεβη μου!

Με συγκινουν πολυ οι ανθρωποι που αγωνιζονται για τα δικαιωματα τους αλλα πιο πολυ με συγκινουν αυτοι που αγωνιζονται για τα δικαιωματα των αλλων.

Υποκλινομαι στον αγωνα που κανουν οι ανδρες για τα δικαιωματα των γυναικων, οι λευκοι για τους μαυρους, οι στρειτ για τους γκει, οι εργοδοτες για τους εργαζομενους, οι χορτατοι γι αυτους που πεινανε, οι ντοπιοι για τους ξενους, οι υγιεις για τους αρρωστους, οι ευτυχισμενοι για τους δυστυχισμενους.

Τα σεβη μου!

A Christmas Carol

Μισούσε τα χριστούγεννα, του φαινόταν η πιο υποκριτική γιορτή. Όλοι μιλούν για αγάπη, ειρήνη, ευτυχία και τα εύχονται γενναιόδωρα προς κάθε κατεύθυνση στολίζοντάς τα με κάθε λογής χιονισμένες καρτούλες με αγιοβασίληδες, τζάκια και έλκηθρα και στην πράξη το μόνο που τους νοιάζει είναι η γαλοπούλα οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, τα δώρα, τα ψώνια, οι βόλτες και τα πάρτι. Δεν γνώριζε κανέναν που να έκανε στο ελάχιστο πράξη τα όσα εύχονταν. Δεν γνώριζε κανέναν που να νοιάζεται για τον συνάνθρωπο του πέρα από τα λόγια... που να κάνει το ελάχιστο για να βοηθήσει έναν άρρωστο, έναν δυστυχισμένο. Άκουγε μόνον λόγια, λόγια, λόγια... ευχές, ευχές, ευχές... υποκρισία, υποκρισία, υποκρισία. Έφταναν στο σημείο να εύχονται να χιονίσει και να έχει κακοκαιρία για να νιώσουν καλύτερα το πνεύμα των χριστουγέννων την ώρα που τόσοι δυστυχισμένοι άνθρωποι κοιμούνται στο δρόμο.

Εκείνο το πρωί των Χριστουγέννων ξύπνησε αργά με πονοκέφαλο αφού το προηγούμενο βράδυ είχαν ξενυχτήσει στο σπίτι της αδερφής του και είχε πιει πολύ. Η γυναίκα του με την πεθερά του, που είχε έρθει από νωρίς για να βοηθήσει, μαγείρευαν για το μεσημεριανό τραπέζι. Τα παιδιά του έκαναν υπομονή όση ώρα κοιμόνταν αλλά τώρα που ξύπνησε δεν κρατιόντουσαν και είχαν βάλει σκουφιά, γάντια, παλτά, κασκόλ και περίμεναν στην πόρτα για να τους πάει όπως τους είχε υποσχεθεί στο παγοδρόμιο. Στον δρόμο είδε έναν άστεγο να κοιμάται πάνω σε κάτι χαρτόνια. Μια σκέψη πέρασε αστραπιαία από το μυαλό του αλλά δεν είπε τίποτα.

Τα παιδιά έτρεξαν, διασκέδασαν και καταχάρηκαν το παιχνίδι και τις λιχουδιές. Πλημμύριζε από ευτυχία όταν τα έβλεπε ευτυχισμένα. Η ώρα για το φαγητό πλησίαζε. Μπήκαν στο αυτοκίνητο και πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Ό άστεγος ήταν ακόμα εκεί μόνο που τώρα κάθονταν κουκουλωμένος και κοίταζε το άπειρο. Έφτασαν στο σπίτι και το τραπέζι ήταν σχεδόν έτοιμο. Στο μεταξύ είχαν έρθει ο αδερφός της γυναίκας του με την οικογένειά του. Μόλις είδαν τα ξαδέλφια τους τα παιδιά, ξεχάσανε την κούραση από το παγοδρόμιο και έτρεξαν ουρλιάζοντας στο δωμάτιό τους ανοίγοντας τα δώρα που τους έφεραν οι θείοι τους. Ο Νίκος, γιατί Νίκο τον λένε τον αντιήρωά μας, προφασίστηκε ότι δεν θα φτάσει το κρασί και είπε στην ομήγυρη ότι θα πεταχτεί μέχρι το ζαχαροπλαστείο να πάρει κανα δυο μπουκάλια ακόμη. Όταν ο αδερφός της γυναίκας του προσφέρθηκε να πάει μαζί του για παρέα αυτός αρνήθηκε ευγενικά λέγοντας πως σε πέντε λεπτά θα είναι πίσω.

Κατέβηκε στο υπόγειο γκαράζ της πολυκατοικίας και πριν βάλει μπροστά το αυτοκίνητο πήγε στην μικρή αποθηκούλα και πήρε δυο παλιές κουβέρτες κι ένα μπουφάν που δεν φορούσε πια. Τα έβαλε στο πορτ μπαγκάζ κι έφυγε. Στον δρόμο σταμάτησε σ' ένα έβερεστ και πήρε δυο κομμάτια πίτσα, μια ζαμπονόπιτα μια κουρού με φιλαδέλφια, ένα προφιτερόλ, ένα εκλέρ, ένα μεγάλο νερό και δυο κουτιά μπύρες. Όταν έφτασε ο άστεγος κοιτούσε ακόμη το άπειρο. Του έδωσε τα πράγματα, του ευχήθηκε χρόνια πολλά και ζήτησε συγγνώμη που ήταν βιαστικός και έπρεπε να φύγει αλλά του υποσχέθηκε ότι θα ξαναπάει μια μέρα που θα χει χρόνο και θα κάτσει να τα πούνε. Του άφησε και πέντε ευρώ για να πάρει έναν καφέ κι έφυγε.

Απ την χαρά του έφτασε στο σπίτι και την ώρα που ήταν έτοιμος να μπει στο πάρκινγκ θυμήθηκε ότι ξέχασε το κρασί κι έτρεξε να πάρει δυο μπουκάλια. Όταν μπήκε στο σαλόνι όλα ήταν έτοιμα και περίμεναν αυτόν για να σερβίρουν.

"Του Νίκου δεν του αρέσουν οι γιορτές" είπε γελώντας η γυναίκα του.
"Δεν έιναι ότι δεν μ' αρέσουν, τις βαριέμαι λίγο" αντέτεινε αυτός.
"Έτσι είναι όλοι οι άθεοι" είπε πειράζοντας τον ο αδερφός της γυναίκας του "δεν τους αρέσει το πνεύμα των χριστουγέννων".
"Μη λες τέτοια πράγματα μπροστά στα παιδιά" του είπε η πεθερά του.
"Στην υγειά μας" είπε ο Νίκος σηκώνοντας το ποτήρι του.
"Στην υγειά μας" είπαν όλοι "Αγάπη, ειρήνη και ευτυχία σε όλον τον κόσμο".

Κι άλλο ένα θεατρικό...

Προχθές στο μάθημα ένας ηθοποιός τα δωσε όλα στην κυριολεξία... τα χωσε που λέμε. Ήταν τόσο θυμωμένος με κάτι που συνέβη που η οργή του ξεχείλιζε από παντού, είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι του, ούρλιαζε βρίζοντας ακατάσχετα σε μια έκρηξη που δεν είχε τελειωμό.

Όλοι ήταν συγκλονισμένοι.

Όλοι εκτός από μένα.

Εγώ όσο τον έβλεπα σκεφτόμουν ότι μπορεί να πάθει εγκεφαλικό και τις κινήσεις που πρέπει να κάνω στην περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο. Ήταν αδύνατον να παρακολουθήσω την ερμηνεία του. Στο τέλος χειροκρότησα ανακουφισμένος που τέλειωσε αναίμακτα το μαρτύριο.

Ποτέ δεν παίζουμε με το 100%. Εκτός αν είμαστε άπειροι. Το 100% είναι σαν να βλέπουμε την βελόνα του ενισχυτή να πηγαίνει στα κόκκινα. Ένας καλός ηθοποιός παίζει πάντα με το 70-80%. Το υπόλοιπο 20-30% το συμπληρώνει ο θεατής με την φαντασία του.

Ναι, και οι θεατές παίζουν σε μια παράσταση όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο. Παίζουν μέσα από την ακινησία τους, καθηλωμένοι στην θέση τους στο σκοτάδι.

Αν δεν αφήσουμε τον θεατή να συμπληρώσει με την φαντασία του την ερμηνεία μας τον απογοητεύουμε οικτρά. Ο θεατής φεύγει ενθουσιασμένος από μια παράσταση κυρίως επειδή έπαιξε κι αυτός. Νοερά :)

Οταν μια ολοκληρη χωρα φτιαχνεται στα κρυφα και ξενερωνει στα φανερα.

Πριν απο πολλα χρονια, στις αρχες της δεκαετιας του '80, την ωρα που εμπαινα σ ενα gay bar στην Θεσσαλονικη, δυο κυριες κοντοσταθηκαν απ εξω και ακολουθησε ο εξης διαλογος (εσκυψα να δεσω το δεμενο μου κορδονι στο παπουτσι για να μη χασω ουτε λεξη)

Η μια -Να καλε, αυτο ειναι που σου λεγα.
Η αλλη -Ελα Χριστε και Παναγια.
Η μια -Σε λιγο θα βγαζουν τα ματια τους μπροστα μας και θα τους χειροκροτουμε κιολας.
Η αλλη -Λες κι ειναι χαζος ο Καραμανλης που κανει ο τι κανει και δεν τον παιρνει χαμπαρι κανεις (Αυτη πως τον πηρε χαμπαρι ειναι αποριας αξιον)

Το βασικο που ενοχλει στο συμφωνο συμβιωσης ειναι ακριβως αυτο. Οτι για πρωτη φορα στα χρονικα αυτου του τοπου, κατι που γινεται στα κρυφα και ειναι λιγο πολυ αποδεκτο απ ολους, νομιμοποιειται και μπορει πλεον να γινεται στα φανερα. Η Ελλαδα ειναι παραδεισος για τους gay ολου του κοσμου οταν κανουν ο τι κανουν, κρυφα και κολαση οταν διανοηθουν να το κανουν στα φανερα. Η εκκλησια της Ελλαδος ειναι γεματη κρυφο-gay που απολαμβανουν ανενοχλητοι το "κουσουρι" τους. Οσο ειναι "κουσουρι" δεν ενοχλειται κανεις, αλιμονο ομως αν παψει να ειναι, χανει την καυλα του το πραμα, γινεται ξενερωτικο. Και ξερουμε ολοι ποσο κινητηριος δυναμη ειναι η καυλα στη ζωη του ανθρωπου. Γι αυτο και οι μεγαλυτεροι εχθροι των gay ειναι οι κρυφο-gay.

"Κανε ο τι κανεις αλλα να μη σε παιρνει χαμπαρι κανεις. Εχεις το "κουσουρι"; παντρεψου και κανε ενα παιδι, και μετα κανε ο τι θες με οποιον θες, μαγκια σου". Αυτο μπορει να το πει ενας παπας σ εναν πιστο. Αυτο μπορει να το πει ακομα κι ενας πατερας στον γιο του. (κατι ξερει για να το λεει) Αυτος ειναι ο κανονας σ αυτον τον τοπο.

Οι Ελληνες δεν ειναι ομοφοβικοι το ξερουμε καλα ολοι αυτο, ολος ο πλανητης το γνωριζει πολυ καλα, το διαπιστωνουμε καθημερινα. Τους αρεσει ομως να το κανουν στα κρυφα, χαλιουνται, ξενερωνουν οταν το κανουν στα φανερα. (ισχυει οχι μονο για τις σεξουαλικες προτιμησεις).

Ειμαστε ενα εθνος που επιβιωσε στα μουλωχτα επι αιωνες.
Δεν θελουμε το φως.
Θελουμε το σκοταδι.

Αμερική...

Οταν ετοιμαζα τα χαρτια μου για την υποτροφια Fulbright για την Νεα Υορκη, σε καποιο εντυπο ειχε την εξης ερωτηση "Σε τι πιστευετε οτι θα ωφεληθει η χωρα σας οταν επιστρεψετε μετα την ολοκληρωση των σπουδων σας;".

Θεε μου, σκεφτηκα τοτε, τι αφελεις που ειναι οι αμερικανοι, ακου ερωτηση! και απαντησα κατι ασαφες και αοριστο.

Σημερα μπορω να ειμαι περηφανος που εφτιαξα μια σχολη θεατρου - προτυπο, που συμπληρωνει φετος 20 χρονια λειτουργιας και που αλλαξε τον χαρτη της θεατρικης εκπαιδευσης στην Ελλαδα.

Αμερικη σε λατρευω και σου ειμαι ευγνωμων <3

Να παίζεις αληθινά όχι φυσικά...

Δεν μπορω τους ηθοποιους που προσπαθουν να παιζουν φυσικα… ειδικα οταν το καταφερνουν.

Δεν υπαρχει μεγαλυτερη προσβολη για εναν ηθοποιο απο το να του λες οτι παιζει φυσικα. Ειναι σαν να λες σ εναν ζωγραφο οτι οι πινακες του ειναι τοσο καλοι που μοιαζουν με φωτογραφια.

Ενας ηθοποιος πρεπει να παιζει αληθινα, οχι φυσικα... το θεατρο δεν ειναι big brother.

Μια κυρία...

Η κυρία που καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο είχε παει να δει την κόρη της που παντρεύτηκε Γάλλο και μένει στο Παρίσι. Μου είπε όλη την οικογενειακή της κατάσταση, έχει ένα εγγόνι απ αυτήν την κόρη, κοριτσάκι, και δυο απο την άλλη που μένει στη Βούλα. Η ίδια μένει ηλιουπολη με τον άντρα της που φοβάται τ αεροπλάνα αλλα δεν το παραδέχεται.

Αφού τα πε και ξαλαφρωσε με κοίταξε καλα καλα κι άρχισε την ανάκριση. Τι δουλειά κάνω, αν ειμαι παντρεμένος, αν έχω παιδια... της είπα ότι δεν είμαι παντρεμενος κι έβγαλε αμεσως μόνη της το συμπέρασμα "μάλιστα, χωρισμενος... Αχ αυτα τα παιδια... τα παιδια δεν τα σκέφτεστε;" της είπα πως δεν έχω παντρευτεί ποτε και δεν έχω παιδια κι αυτή με κοίταξε σαν μίασμα και είπε ότι οι Τούρκοι κάνουν απο πέντε παιδια ο καθένας και που θα βγει αυτο αμα δε κάνουμε παιδια που χουμε γεμίσει Αλβανούς και πακιστανους.

Εμενα μ αρέσει πολυ να μιλάω με αγνώστους, εφόσον μπορω οποτε θέλω να φύγω και να πω "χάρηκα, γεια σας" αλλα αυτή με είχε στριμώξει στο παράθυρο κι έπρεπε να τη φάω στη μάπα σ όλο το ταξίδι.

Της απάντησα λοιπόν ότι περιμένουμε με τον σύντροφο μου να αλλάξει επιτέλους και στην Ελλάδα η νομοθεσία και να μπορέσουμε να παντρευτούμε σαν άνθρωποι και μεις και να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι... αν και εγώ είμαι λιγο μεγάλος για μπαμπάς εκείνος ειναι 23 χρόνια νεωτερος μου οπότε αν πάθω κάτι θεός φυλαξοι να χτυπήσω ξύλο θα το μεγαλώσει εκείνος το παιδί... ξέρω ότι με θέλει για τα λεφτά μου αλλα χαλάλι του, είμαι πολυ ερωτευμένος μαζι του...

Κάπου εκει λιποθύμησε αλλα πρόλαβε να ψελλίσει ότι τελευταία ζαλίζεται στ αεροπλάνα και τέλος πάντων έπεσε σε λήθαργο και μ άφησε στην ησυχία μου να παίξω toon blast και να φωτογραφίσω τις Άλπεις.

Όταν φτάσαμε ήθελα να της πω "τον αντρουλη σας και τα μάτια σας... εγώ τρέχω τωρα στον δικό μου" αλλα την λυπήθηκα.

Μα κάτι άνθρωποι που υπάρχουν ρε φίλε... κάτι άνθρωποι!

Ειρήνη υμίν...

Δυο γειτονικα χωρια εχουν παντα αντιπαλοτητα. Αλλα ενωνονται μαζι καθώς επίσης και με τα αλλα χωριά της περιοχης που ανηκουν στον ιδιο νομό κατα του γειτονικου νομού. Οι νομοί με την σειρά τους ενώνονται ως περιφερεια με αντιπάλο την γειτονικη τους περιφερεια, οι βόρειες περιφέρειες εναντίον των νοτίων κοκ ώσπου ολες οι περιφερειες μαζι, μας κανουν το εθνος το οποιο εχει αντιπαλοτητες με τα γειτονικά του εθνη.

Αυτη ειναι ολη κι ολη η, βαρετη απο μια αποψη, ιστορια της ανθρωποτητας.

To the point…

Δεν χρειαζεται να περιμενουμε να μας επιτεθουν εξωγηινοι για να το συνειδητοποιησουμε. Μία ειναι η χώρα, η Γη, κι ένα ειναι το εθνος οι κατοικοι της. Όλα τ αλλα ειναι κατασκευασματα. Σε δουλεια να βρισκομαστε δηλαδη.

Γι αυτό όλοι οι πόλεμοι πανω στην γη ειναι εμφύλιοι.

Οταν ημουν στην Νέα Υόρκη δούλεψα για ένα διαστημα βοηθός της Marjorie Sigley που εμεις την φωναζαμε Sigi.

Μια μερα μετα την προβα βγαιναμε μαζι απο το θεατρο κι ενω εκεινη επρεπε να παει δεξια εγω επρεπε να παω αριστερα. Μου ειχε πιασει ομως την κουβεντα ηδη απο μεσα, καθως ανεβαιναμε τα σκαλια προς την εξοδο, και οταν βγηκαμε δεν μου αφιησε περιθωρια να την χαιρετησω και να παω αριστερα αλλα χειμαρρωδης καθως ηταν και σε εξαλλη κατασταση περπατουσε γρηγορα και μιλουσε θυμωμενα κι εγω απο διπλα να ψαχνω απεγνωσμενα να βρω ενα κενο στον λογο της για να πω "συγγνωμη αλλα παω απο την αλλη πλευρα" και εστω να σταματησουμε το τρεχαλητο, να σταθουμε, να μου πει αυτα που ειχε να μου πει, να χαιρετηθουμε και να παει ο καθενας στον δρομο του.

Φευ!

Συνεχιζε να μιλαει ακαταπαυστα και να μου κατηγορει τον παραγωγο που δεν δινει λεφτα για τα σκηνικα μεχρι που φτασαμε (απο το west village) στηνWashington square. Εκει σταματησε μπροστα στο σπίτι που πηγαινε για δειπνο με φιλους που την ειχαν καλεσει, μου ανοιξε την αγκαλια της, με φιλησε σταυρωτά και μου ειπε "Μονο εσυ με καταλαβαινεις. Τι θα κανα χωρις εσενα!" ανεβηκε τα σκαλιά κι εγω εμεινα αναυδος να την κοιταω μεχρι που χαθηκε μεσα στο κτιριο.

Σκεφτηκα "Πόσο πιο ομορφη θα ηταν η ζωη μου αν με καταλαβαινε κι εκεινη λιγο" αλλα ήταν χριστούγεννα κι η Νεα Υορκη γυρω μου υπεροχα στολισμενη... και χιόνιζε... κι εγω ζουσα το ονειρο μου και θα ημουν αχαριστος αν παραπονιομουν, και αμεσως αλλαξα σχεδια και δεν γυρισα στο σπιτι αλλα πηγα στην Christopher street και περασα ενα απο τα ομορφοτερα βραδυα της ζωης μου.

I miss Sigi (πεθανε το '97) I miss NYC <3

Η Μοναδικότητά μας...

Προτού παρατήσω την Ιατρική πρόλαβα κι έμαθα μερικά πολύ ωραία πράγματα.

Όταν μελετούσαμε την δομή και την λειτουργία του DNA η μαγεια του φαινομενου της ζωης με ειχε συνεπάρει με τον θαυμαστης τελειοτητας και ακρίβειας μηχανισμό τής αντιγραφης του κωδικα των στοιχειων.

Τελειοτητα; ακριβεια; χμ, οχι ακριβως.

Δεν θα ξεχασω ποτε την εντυπωση που μου προκαλεσε το RNA. Το RNA εχει πολλες μορφες και ο ρολος του ειναι να αντιγραφει ακριβως την γεννετικη πληροφορια που διαβαζει στο DNA. Ένα RNA λοιπον διαβαζει, ενα αλλο κουβαλαει αμινοξεα για να συνθεσει την ελικα του DNA που αντιγραφει το πρωτο, ενα τριτο ξαναπερναει για να ελέγξει αν η αντιγραφη εγινε σωστα, ενα τεταρτο περναει για να διρθωσει τυχον λαθη και παρ όλα αυτά πολύ συχνά κατι ξεφευγει και εχουμε τις μεταλλάξεις αφού η πληροφορία δεν αντιγράφεται πάντα σωστά.

To the point...

Ας ειμαστε ευγνώμονες στα λάθη μας αντι να αυτομαστιγωνόμαστε γι αυτά. Χάρη σ' αυτά είμαστε αυτό που είμαστε σήμερα. Χάρη σ αυτά είμαστε ξεχωριστοί και μοναδικοί και... ειδικά για μας στο θέατρο...

... αυτό ακριβώς είναι το ταλέντο μας (αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε).

Στο θέατρο σημασία δεν έχει αν αυτό που κάνεις είναι καλό ή όχι αλλά ότι κανείς μα κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να το κάνει όπως εσύ. ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ.

Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό θα γίνεις ο πιο ταλαντούχος ηθοποιός του κόσμου. Αλλά δεν είναι εύκολο ούτε απλό. Θέλει αρχίδια για να πάρεις την ευθύνη του εαυτού σου πάνω σου και να μεγαλουργήσεις και να διαπρέψεις.

Κουνήσου...