Black Friday...

Νομιζω πως ειμαι ο πιο αντικαταναλωτικος ανθρωπος που υπαρχει... μισω τα ψωνια (κυριολεκτικα και μεταφορικα)

Ενω εχω μικροαστικη καταγωγη δεν εχω κανενα απολυτως μικροαστικο χαρακτηριστικο οσον αφορα στον καταναλωτισμο.

Εχω ταξιδεψει σ ολον τον πλανητη, και συνεχιζω να το κανω, και δεν ψωνιζω ποτε τιποτα. Δεν εχω χειροτερο απο το να κυκλοφορω στον δρομο κουβαλωντας τσαντες απο μαγαζια με ψωνια.

Τις ελαχιστες φορες που ειμαι αναγκασμενος να αγορασω κατι για να χω κατι να φοραω και να μη κυκλοφορω γυμνος, μπαινω σ ενα μαγαζι, κατα προτιμηση μικρο και ασημαντο, και παιρνω πεντε παντελονια και πεντε μπλουζες και λυνω το προβλημα μου για τα επομενα δεκα τουλαχιστον χρονια.

Δεν δοκιμαζω ποτε ρουχα... αν δεν μου κανουν τελικα τα χαριζω.

Τα επιπλα του σπιτιου μου τ αγορασα μια φορα και θα αγορασω κατι ξανα μονο αν σπασει κατι η παλιωσει τοσο που θα ειναι για πεταμα.

Μου αρεσει να ξοδευω τα χρηματα μου σε αυλα αγαθα ή αγαθα που δεν μενουν οπως για παραδειγμα, ταξιδια, φαγητο, ποτο, θεαματα, μασαζ, σεξ κλπ

Οποτε μη μου μιλατε για black friday εμενα... απευθυνεστε σε λαθος ανθρωπο.

Ας κοιτάμε μπροστά...

Σ ενα ταξιδι μου στην Σκανδιναβια περνουσα με φερι απο το Χελσινμποργκ της Σουηδιας στο Χελσινγκορ (γνωστο και απο τον Αμλετ) της Δανιας.

Ο Σουηδος μπαρμαν του πλοιου που εκανε καθημερινα την διαδρομη και πιασαμε την κουβεντα μου ειπε μεταξυ αλλων: "η μονη διαφορα που εχουμε μ αυτους (τους Δανους) ειναι οτι εκεινοι το χαρτι υγειας το κρεμουν με το χαρτι να κρεμεται απ εξω* ενω εμεις το βαζουμε ετσι ωστε να κρεμεται απο μεσα".

Στην αυγη της τριτης χιλιετιας, μετα απο τοσους καταστροφικους πολεμους που υπεστη η ανθρωποτητα, αν δεν ειναι τετοιου τυπου οι διαφορες μεταξυ των κατοικων ομορων κρατων σημαινει πως οι κατοικοι τους ειναι πολυ ηλιθιοι.**

Να σας θυμισω οτι ολη η νοτια Σουηδια εχει υπαρξει στο παρελθον για πολλα χρονια Δανεζικο εδαφος, εξ ου και η γοργονα της Κοπεγχαγης κοιταζει λυπημενη τα Σουηδικα παραλια.***

*αυτο ειναι το σωστο.

**να θυμισω εδω τις κακες σχεσεις που εχουμε με ολους μας τους γειτονες.

*** αλλα οι συγκεκριμενοι λαοι ειναι εξυπνοι και κοιταζουν μπροστα...οπως οι ιάπωνες με τους αμερικάνους, όπως οι άγγλοι με τους γάλλους, όπως οι γερμανοί με τους γάλλους και τοσοι αλλοι.... γι αυτό προοδεύουν και ευμερούν την ώρα που εμείς τρωγόμαστε με τα ρούχα μας και βουλιάζουμε στην μιζερια την φτωχεια και την ανεχεια.

Προς συναδελφους ηθοποιους...

Ας σεβαστουμε εμεις πρωτοι το επαγγελμα μας ωστε να ελπιζουμε να το σεβαστουν μετα και οι αλλοι.

Μη δινετε προσκλησεις για τις παραστασεις στις οποιες παιζετε σε κανεναν κι οταν λεω σε κανεναν εννοω ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Απαιτειστε απο την μανα σας την ιδια, τον πατερα σας, τον/την συζυγο σας, τον αδελφο/την αδελφη σας, τον περιπτερα σας, την κομμωτρια σας, τους φιλους και συγγενεις σας... ολους τελος παντων γνωστους και αγνωστους να ερθουν να σας καμαρωσουν πληρωνοντας το εισιτηριο τους.

Θα δειτε πως αμεσως θα αλλαξουν ολα.

Θα δειτε πως επιτελους το θαυμαστο αυτο επαγγελμα θα αποκτήσει υποληψη.

Αρχιστε απο σημερα κιολας...

Και για να σας προλάβω... αν η μάνα σας δεν έχει να πληρώσει το καταλαβαίνω το ίδιο και για την οικογένειά σας με την ευρύτερη έννοια που φυσικά συμπεριλαμβάνει και τους κολλητούς φίλους... οκ σ αυτούς δώστε... αν δεν έχουν να πληρώσουν... αλλά εδώ βλέπουμε το θλιβερό ΘΛΙΒΕΡΟΤΑΤΟ φαινόμενο να έρχεται ο άλλος ΤΣΑΜΠΑ στο θέατρο και μετά να πηγαίνει να φάει και να πιει και να ξοδεύει δηλαδή μετά 50-70-100 ευρώ... και τσιγγουνεύεται τα 10, 15 και 20 ευρώ του θεάτρου;

Εξ αιτίας αυτού έχουμε το παρακάτω επίσης θλιβερό ΘΛΙΒΕΡΟΤΑΤΟ φαινόμενο. Κάνω εγώ μια ταινία και καλώ όλους τους φίλους μου ηθοποιούς στο ΤΣΑΜΠΑΝΤΑΝ να έρθουν να παίξουν - και φυσικά έρχονται - και το συνεργείο το πληρώνω μέχρι την τελευταία δεκάρα. Ποιος φταίει γι αυτό; Ας μάθουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας: Εμείς οι ηθοποιοί φταίμε.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΜΑΣ ΥΠΟΛΗΨΗ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ;

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ.

Κάποτε στο Μαρόκο...

... περπατουσα σ ενα παρκο της Καζαμπλανκας. Την προσοχή μου τράβηξε ενα αγοράκι που καθόταν πάνω στο γρασίδι. Ξυπόλυτο, βρωμικο και με σκισμενα ρουχα κρατουσε στο χερι του ενα τριαντάφυλλο. Ηταν ενα βαθυ κοκκινο τριαντάφυλλο με βελουδένια πέταλα. Το αγόρι κράταγε το τριαντάφυλλο κοντά στη μύτη του και κάθε φορα που το μύριζε έκλεινε τα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα και μετα τ ανοιγε… και μετα παλι τα κλεινε και τ ανοιγε….

Το χέρι μου αυτομάτως πήγε στην τσέπη που ειχα την φωτογραφική μηχανή. Αλλά σταμάτησα. Να αποτυπώσω στο φιλμ τι; Μου φανηκε ιεροσυλια και συνεχισα τον δρομο μου.

Το αγορακι που σκέφτηκα και γω δεν ξερω πως (ολοκληρος αντρας πια) θα χαμογελάει τωρα χωρίς να ξέρει το γιατί.

Νεοελληνες - Νεοπλουτισμος - Νεοπαρτακηδες.

Ενας λαος φτωχος στην πλειοψηφια του που τα βγαζε περα δυσκολα μεχρι την δεκαετια του '90. Διατηρουσε ομως μερικα καλα στοιχεια κοινωνικης ευαισθησιας και αλληλεγγυης οταν υπηρχε αναγκη.

Και ξαφνικα πεσανε φραγκα απο τους κουτοφραγκους που αντι να πανε σε υποδομες για την αναπτυξη της χωρας εγιναν διακοποδανεια και πιστωτικες καρτες απο τη μια και νεα τζακια απο την αλλη.

Κι ηρθε εκεινη η φριχτη δεκαετια πλασματικης ευημεριας του '00. Και γεμισε η oxford street ελληναραδες, και γεμισαν τα σκυλαδικα νεοπλουτους. Οι πτωχοπρόδρομοι κακόμοιροι ραγιάδες που λάδωσαν το εντεράκι τους κουτσομπόλευαν περιφρονητικά τα ζευγαράκια των ξένων στην Πλάκα που μοιραζόντουσαν μια χωριάτικη σαλάτα και έκαναν παπάρα και την τελευταία σταγόνα λάδι την ώρα που εκείνοι άφηναν το μισό τραπέζι γεμάτο μισοφαγωμένα πιάτα. Την ώρα που τα νέα παιδιά στο Άμστερνταμ, στο Βερολίνο και το Παρίσι έπαιρναν μπύρες απ το περίπτερο και με σκισμένα τζιν διασκέδαζαν στα πάρκα με κιθάρες τα δικά μας τα κομπλεξικά έπρεπε να φορούν PRADA και GUCCI και να περιμένουν στην ουρά για face control για να μπουν στο πιο in πανάκριβο κλαμπ της πόλης.

Και τωρα - εδώ και δέκα σχεδόν χρόνια δηλαδή - που ηρθε ο λογαριασμος ο σωζων εαυτον σωθητω. Ο καθενας κοιταει την παρτη του. Οι μισοί έγιναν φασίστες και νεοναζί κι οι άλλοι μισοί περιμένουν ποιος θα τους υποσχεθεί διορισμό στο δημόσιο για να τον ψηφίσουν.

Συμπερασμα.

Δεν δινουμε αφειδως λεφτα στους φτωχους.
Για τους φτωχους, οταν υπαρχουν χρηματα φτιαχνουμε υποδομες στην χωρα αλλα κυριως ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ωστε να μπορεσουν να διαχειριστουν ψυχραιμα και μεθοδικα την επικειμενη ευημερια τους.

Σε περίοδο πλούτου - φαινομενικού ή μη - ο μικροαστισμός, ο νεοπλουτισμός, η κακογουστιά και επιδειξιομανία καραδοκούν και υπονομεύουν ποιοτικά τον χαρακτήρα του λαού. Σε περίοδο ύφεσης καραδοκεί ο φασισμός - τα βλέπουμε πλέον - στην μεγάλη μάζα των μικροαστών πρώην προλετάριων που φοβούνται μην ξαναγίνουν προλετάριοι και αντ αυτού γίνονται νεοναζί. (Προλετάριοι είναι οι εργάτες που δεν έχουν ιδιοκτησία. Ένας εργάτης που έχει έστω ένα σπίτι γίνεται αυτομάτως από προλετάριος μικροαστός).

Ελπίζω να βάλουμε μυαλό (δεν το βλέπω, δεν έχω καμιά ένδειξη αλλά είμαι υποχρεωμένος να ελπίζω).

Είδα το "Bohemian Rapsody" ε και όσο να πεις συγκινήθηκα λίγο...

Για όσους δεν το γνωρίζουν οι Queen ήταν το αγαπημένο συγκρότημα της εφηβείας μου. Ολοι οι φίλοι μου εκείνης της εποχής ακόμα και σήμερα ακούν Queen και σκέφτονται εμένα ή βλέπουν εμένα και σκέφτονται τους Queen. Μας έχουν ταυτίσει δηλαδή με έναν τρόπο. Η μαμά μου μού είχε πλέξει μια μπλούζα που έγραφε στο στήθος με μεγάλα γράμματα Queen και την είχα λιώσει. Τους είδα το καλοκαίρι του 1986 στο Wembley και κάπου εκεί έκλεισε ο κύκλος αφού μου άρεσαν πλέον άλλα πράγματα. Όταν πέθανε ο Μέρκιουρι δηλαδή το '91 ούτε σοκ έπαθα ούτε τίποτα, στεναχωρέθηκα απλώς που πέθανε τόσο νέος. Ήμουν ήδη αλλού.

Εδώ παρακάτω έκανα ένα Best of για κάθε τους άλμπουμ κι ένα ΤΟΡ40 για όσους ξέρουν αλλά και γι αυτούς που δεν ξέρουν και θέλουν να μάθουν. Έβαλα πρώτο το "Death on two legs" διότι μ αυτό τους γνώρισα και τους ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Η κιθάρα του Μέι στην εισαγωγή αμέσως μετά την φασαρία με αναστάτωνε σεξουαλικώς. Δεν ήταν απλώς μια μουσική που μου άρεσε, ήταν μια μουσική που με συγκλόνισε.

Enjoy!

Queen

"Great King Rat"

Queen II

"The Fairy Feller's Master-Stroke" "Ogre Battle" "The March of the Black Queen"

Sheer Heart Attack

"Brighton Rock" "Killer Queen" "Tenement Funster"

"Flick of the Wrist" "Stone Cold Crazy"

A Night at the Opera

"Death on Two Legs (Dedicated to...)" "Seaside Rendezvous" "Love of My Life" "Bohemian Rhapsody"

A Day at the Races

"You Take My Breath Away" "The Millionaire Waltz" "Somebody to Love" "Good Old-Fashioned Lover Boy" "Teo Torriatte (Let Us Cling Together)" "Tie Your Mother Down"

News of the World

"We Will Rock You" "We Are the Champions" "My Melancholy Blues" "Sheer Heart Attack"

Jazz

"Mustapha" "Fat Bottomed Girls" "Jealousy" "Bicycle Race" "Fun It" "Don't Stop Me Now"

The Game

"Play the Game" "Another One Bites the Dust" "Crazy Little Thing Called Love"

Hot Space

"Under Pressure"

The Works

"Radio Ga Ga" "I Want to Break Free"

A Kind of Magic

"A Kind of Magic"

The Miracle

"I Want It All"

Innuendo

"Innuendo" "The Show Must Go On"

Made in Heaven

"Let Me Live"

TOP40

1. "Death on Two Legs (Dedicated to...)"

2. "The Fairy Feller's Master-Stroke"

3. "Killer Queen"

4. "Bohemian Rhapsody"

5. "The Millionaire Waltz"

6. "We Will Rock You"

7. "We Are the Champions"

8. "Don't Stop Me Now"

9. "My Melancholy Blues"

10. "Teo Torriatte (Let Us Cling Together)"

11. "You Take My Breath Away"

12. "Jealousy"

13. "Good Old-Fashioned Lover Boy"

14. "The Show Must Go On"

15. "Somebody to Love"

16. "Brighton Rock"

17. "The March of the Black Queen"

18. "Tenement Funster"

19. "Love of My Life"

20. "Flick of the Wrist"

21. "Seaside Rendezvous"

22. "Stone Cold Crazy"

23. "Ogre Battle"

24. "Tie Your Mother Down"

25. "Innuendo"

26. "Fun It"

27. "Mustapha"

28. "Great King Rat"

29. "Another One Bites the Dust"

30. "Bicycle Race"

31. "Crazy Little Thing Called Love"

32. "Sheer Heart Attack"

33. "Fat Bottomed Girls"

34. "I Want to Break Free"

35. "Play the Game"

36. "Radio Ga Ga"

37. "I Want It All"

38. "Under Pressure"

39. "A Kind of Magic"

40. "Let Me Live"

Ο Μινως Βολανακης… κι εγω.

Οταν επαιξα με την Βουγιουκλακη στην Θεσσαλονικη ειδε την παρασταση και μετα απο κανα μηνα που επεστρεψα στην Αθηνα με πηρε στο τηλεφωνο για να συναντηθουμε για να μου προτεινει μια συνεργασια. Δωσαμε ραντεβου στην "Μαρονιτα" στα εξαρχεια. Με το θρασος και την επαρση που με διεκριναν εκεινα τα χρονια τον ρωτησα "πως θα σας αναγνωρισω;" και μου ειπε "ρωτηστε το γκαρσον".

Οταν εφτασα στο ραντεβου τον ειδα να καθεται σ ενα τραπεζακι εξω και σαν να μην τον ξερω εστριψα δεξια και μπηκα στο μαγαζι να ρωτησω τον σερβιτορο ο οποιος μου τον εδειξε. Φανηκε να απολαμβανει το σκηνικο ισως επειδη γνωριζε πολυ καλα οτι σε λιγο θα με βαλει στη θεση μου με τον μοναδικο "μαγικο" τροπο που μονον εκεινος ηξερε.

"Καλως τη γατα" μου λεει "Καθησε".
"Γατα;" ρωταω κι αρχιζω να χανω το εδαφος κατω απ τα ποδια μου (το οποιο και δεν ανεκτησα ποτε ξανα μαζι του).
"Ναι" μου λεει "το τηλεφωνο σου ειναι μια γατα… κοιτα…" και παιρνει μια χαρτοπετσετα και μου ζωγραφιζει 3234711 που ηταν ο αριθμος πανω σε δυο αξονες που τεμνονταν και που οταν ενωσε τις τελιτσες που σχηματιζαν τα νουμερα εμφανιστηκε πραγματι μια γατα!
Απο τοτε με φωναζε "γατα" οποτε μ εβλεπε κι οταν μου στελνε χαιρετισματα με καποιον αυτος με ρωτουσε παντα "γιατι μου πε να δωσω χαιρετισμους στη γατα;".
Οταν αργοτερα ξεθαρρεψα λιγο μαζι του και του πα οτι μισω τις γατες και λατρευω τα σκυλια πηγε να με φαει. Ειχε τεραστια λατρεια για τις γατες και μου χε πει απειρες ιστοριες για το πως επικοινωνουσε μαζι τους. Αλλα ας επιστρεψω στην πρωτη μας εκεινη συναντηση.

"Γιατι κουρευτηκες;" με ρωτησε.
"Ε, καλοκαιρι" του λεω "ειπα να τα κοψω λιγο"
"Ε οχι και λιγο" μου λεει "σου πηγαιναν τα μακρια μαλλια"
"Μακρια μαλλια;' απορησα "Μακρια μαλλια εχω ν αφησω εδω και δεκα χρονια" του ειπα.
"Μα για δεκα χρονια πριν σου μιλαω κι εγω" αντετεινε χαμογελωντας κι εγω βυθιστηκα στο καθισμα μου.

"Ποτε γυρισες απο την Ρωμη;" συνεχισε με τον αερα του νικητη.
"Εχει μερικους μηνες" του απαντησα καταχλωμος.
"Ησουν γειτονας με την Ειρηνη" μου ειπε.
"Ειρηνη;" ψελλισα.
"Την Παπππα" μου ειπε "Εσυ εμενες στην via della scala η Ειρηνη δυο στενα πιο κατω" χαμογελωντας αυτη φορα μαλλον μ εμενα που βυθιζομουν ολοενα και περισσοτερο στο καθισμα.
Με αποτελειωσε!

Δεν συνεργαστηκαμε ποτε. Παντα κατι στραβωνε.

Οταν εκανα το θεατρο των αλλαγων με πηρε αμεσως στο τηλεφωνο και ζητησε να ερθει να το δει. Ηρθε κι αφου τον ξεναγησα παντου και του εξηγησα τον τροπο λειτουργιας, εμεινε κανα δυο ωρες, μπορει και παραπανω, και ζητουσε να μαθει λεπτομερειες για το καθετι. Για πολυ καιρο ερχοντουσαν παιδια να γραφτουν στην σχολη και ελεγαν οτι τους εστειλε ο Βολανακης. Συζητουσαμε να κανει ενα σεμιναριο αλλα δεν το καταφεραμε ουτε αυτο. Υστερα απο ενα χρονο πεθανε. (σαν σημερα στα 1999).

Η μεγαλη μας αιθουσα στο Θεατρο των Αλλαγων ονομαζεται προς τιμην του, Μινως Βολανακης.

Στο περιπτερο πριν λιγο.

Φιλε, μου λειπει ενα ευρω για να παρω ενα πακετο τσιγαρα.
Του δινω διευρω γιατι δεν ειχα ενα.
Παω να φυγω... με φωναζει... Μισο, μισο... περιμενε μισο... την ωρα που αγοραζει τα τσιγαρα του... τρεχει απο πισω μου και μου δινει το ενα ευρω που του περισσεψε... του λεω κρατα το, και τι μου λεει; "με προσβαλλεις" και βαζει σχεδον με την βια το ευρω στη χουφτα μου, λεει ενα εγκαρδιο ευχαριστω γεματος αξιοπρεπεια και απομακρυνεται.

Ποιος ειναι ο γενναιοδωρος;
Εγω; Μα εγω μπορει να μην ειχα αλλα ψιλα αλλα το πορτοφολι μου ηταν γεματο χαρτονομισματα.
Αυτος κρατησε ο τι του χρειαζοταν και το υπολοιπο μου το επεστρεψε σαν να μου λεγε "Ανθρωποι ειμαστε, ποτε δε ξερεις... μπορει να σου χρειαστει το ενα ευρω που εμενα δε μου χρειαζεται πλεον".

Ετσι μαθαινω τη ζωη σ ολη τη ζωη μου... στο πεζοδρομιο.

Ευτυχία vs Καλοπέραση

Συγχεουμε την ευτυχια με την καλοπεραση ενω δεν εχουν καμια απολυτως σχεση.

Γι αυτο κοιταζουμε ειρωνικα καποιον που μας λεει οτι τα λεφτα δεν φερνουν την ευτυχια. Γιατι εχουμε στο νου μας την καλοπεραση και λεμε απο μεσα μας "ασε μας κουκλιτσα μου".

Ενω εχει δικιο.

Καλοπερνουν οσοι εχουν λεφτα... αναμφισβητητα... αλλα ευτυχισμενοι δεν ειναι... επισης αναμφισβητητα... η αν ειναι, ειναι για αλλους λογους.

Η γιαγια μου έλεγε...

... τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία αλλά με τα λεφτά αγοράζεις όποια δυστυχία θέλεις.

Καλή τη πίστει...

Αυτός είναι ο βασικός κανόνας της αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας. Αν διαταραχτεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων καήκαμε. (κι έχω την αίσθηση ότι έχουμε καεί τελευταία και πολύ φοβάμαι ανεπιστρεπτί).

Κάπως έτσι ονομάστηκε τράπεζα Πίστεως η τράπεζα που είχαμε πριν γίνει ALPHA BANK και μην μου πείτε τώρα για ατασθαλίες και σκάνδαλα γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Κάπως έτσι η Ελβετία είχε την φήμη ενός κράτους ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης και σας έχω πει την ιστορία που πηγαίναμε πιτσιρικάδες στην δεκαετία του '80 και τρώγαμε τον αγλέορα από τον μπουφέ ενός εστιατορίου και μετά πηγαίναμε στο ταμείο και μας ρωτούσαν τι φάγαμε και λέγαμε ότι φάγαμε μια άσπρη μακαρονάδα πληρώναμε τρία φράγκα και φεύγαμε... και καλά μάγκες που ξεγελάσαμε τους βελαναδιφάγους τους Ελβετούς.

Είναι πολύ άσχημο να κλονίζεται αυτή η εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Είναι πολύ άσχημο η ευγένεια και η ντομπροσύνη να εκλαμβάνονται ως αδυναμίες.

Διότι όταν χρειαστεί να δείξεις στον άλλον ότι δεν είσαι μαλάκας αλλά ευγενής... είναι ήδη πολύ αργά.

Αστορ Πιατσόλα (1921-1992)

Tο 1953 ο Πιατσόλα συμμετείχε σε διαγωνισμό σύνθεσης με τη "Συμφωνία του Μπουένος Άιρες" και κέρδισε υποτροφία από τη γαλλική κυβέρνηση για να μαθητεύσει στο Παρίσι κοντά στη Γαλλίδα συνθέτρια και μαέστρο Νάντια Μπουλανζέ (Nadia Boulanger). Η διορατική Μπουλανζέ άλλαξε τη ζωή του σε μια μέρα, όπως διηγείται ο ίδιος ο Πιατσόλα:

Όταν τη συνάντησα της έδειξα συμφωνίες και σονάτες μου με το κιλό. Άρχισε να τις διαβάζει και ξαφνικά είπε το εξής φρικτό: ‘Είναι πολύ καλογραμμένα.’ Και σταμάτησε, βάζοντας μια μεγάλη τελεία, τεράστια σαν μπάλα ποδοσφαίρου. Μετά από λίγο είπε: “Εδώ είσαι σαν τον Στραβίνσκι, σαν τον Μπάρτοκ, σαν τον Ραβέλ, αλλά ξέρεις τι; Δεν βρίσκω τον Πιατσόλα εδώ πέρα.” Κι άρχισε να διερευνά την προσωπική μου ζωή: τι έκανα, τι έπαιζα και τι δεν έπαιζα, αν ήμουν εργένης ή με κάποιον, ήταν σαν πράκτορας του FBI! Και της είπα με ντροπή ότι ήμουν μουσικός του τάγκο. Στο τέλος της είπα, “Παίζω σε ‘νυχτερινό κέντρο.’” Δεν ήθελα να πω “καμπαρέ.” Κι εκείνη απάντησε, “Νυχτερινό κέντρο, ναι, δηλαδή καμπαρέ, δεν είναι;” “Ναι,” απάντησα, και σκέφτηκα, “Θα τη χτυπήσω αυτή τη γυναίκα μ' ένα ραδιόφωνο στο κεφάλι...” Δεν ήταν εύκολο να της πει ψέματα κάποιος.
Συνέχισε να ρωτάει: “Λες ότι δεν είσαι πιανίστας. Τι όργανο παίζεις τότε;” Και δεν ήθελα να της πω ότι έπαιζα μπαντονεόν γιατί σκέφτηκα ότι “Θα με ρίξει κάτω από τον τέταρτο όροφο.” Τελικά ομολόγησα και μου ζήτησε να της παίξω λίγα μέτρα από κάποιο δικό μου τανγκό. Άνοιξε ξαφνικά τα μάτια, μου άρπαξε το χέρι και είπε: “Βρε χαζέ, αυτός είναι ο Πιατσόλα!”

Υστερα πήρα όλη τη μουσική που είχα συνθέσει, δέκα χρόνια της ζωής μου, και την έστειλα στον διάολο μέσα σε δύο δευτερόλεπτα.

Να προσλάβουν προσωπικό...

Δεκαετία του '80. Σπουδάζω γιατρός στην Ρώμη. Τρώω καθημερινά στην φοιτητική λέσχη. Είναι αυτονόητο ότι όταν τελειώνουμε το φαγητό μας επιστρέφουμε τους δίσκους.
Μια μέρα που βρέθηκα στην Θεσσαλονίκη ένας καλός μου φίλος από το Λύκειο που σπούδαζε εκεί με καλεί να φάμε μαζί στην λέσχη του Α.Π.Θ. Παίρνουμε το φαγητό μας και είναι αδύνατον να βρούμε μια γωνιά ελεύθερη και καθαρή για να φάμε από τις στοίβες με τους δίσκους με τα αποφάγια. Τα καταφέρνουμε τελικά μετακινώντας κάτι δίσκους και τρώμε ανάμεσα σε βουνά από αποφάγια που μας ζώνουν απ όλες τις μεριές.

Του λέω
Μα γιατί δεν τους επιστρέφετε ώστε να τρώτε σαν άνθρωποι;
Απάντηση
Να προσλάβουν προσωπικό να τους μαζεύει.

Η συνέχεια γνωστή σε όλους.
Αυτοί δεν προσέλαβαν ποτέ προσωπικό για να μαζεύει τους δίσκους και οι φοιτητές συνέχισαν να τρώνε σαν ζώα ανάμεσα στα αποφάγια.

Αυτοί ήμασταν αυτοί είμαστε κι αυτοί θα συνεχίζαμε να είμαστε και στο μέλλον αν δεν ήμουν τόσο αισιόδοξος και δεν πίστευα ακράδαντα ότι σε πείσμα όλων ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Ψεύτικη ευημερία...

Τέλη δεκαετίας του '80. Μετακομίζω από την Ρώμη στην Αθήνα. Δουλεύω στο θέατρο σαν ηθοποιός και με χίλια ζόρια καταφέρνω να αγοράσω 2 απαραίτητες ηλεκτρικές συσκευές για το σπίτι με γραμμάτια από κεντρικό κατάστημα ηλεκτρικών.

Τέλη δεκαετίας του '90. Η οικονομική μου κατάσταση είναι η ίδια περίπου όπως ήταν 10 χρόνια πριν. Μετακομίζω σε άλλο σπίτι. Αγοράζω ψυγείο, τηλεόραση, στέρεο, κλιματιστικό, πλυντήριο, ηλεκτρική κουζίνα, πλυντήριο πιάτων, έρχονται στο σπίτι σε λίγες μέρες και αρχίζω να πληρώνω την πρώτη από τις 36 δόσεις ύστερα από δύο χρόνια!!!

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Ονειρεύομαι...

Ονειρεύομαι μια κοινωνία στην οποία ο αγρότης, μετά από μια κουραστική μέρα στα χωράφια, παίρνει την οικογένειά του και πηγαίνουν στην οπερα για να δουν και ν ακουσουν την Λουτσία ντι Λαμερμούρ 

Tabula rasa

Μα ολα πια σε σενα συμβαινουν; μου λεει ενας με παραπονο.

Οχι δεν συμβαινουν σε μενα, συμβαινουν σε ολους, απλως εγω ειμαι λιγο πιο ανοιχτος στο να τα δεχτω. Απ ολα οσα συμβαινουν γυρω μας ειναι ζητημα αν αντιλαμβανομαστε το 1%. Μερικοι αντιλαμβανονται το 2% κι ελαχιστοι το 3% Εγω μπορει να αντιλαμβανομαι το 1,5% Μεχρι εκει ομως. Κι αυτο επειδη σε αντιθεση με σενα σκαω που δεν μπορω ν αντιληφθω περισσοτερα γι αυτο προσπαθω διαρκως να χω ανοιχτες ολες μου τις αισθησεις προς καθε κατευθυνση (Τζον Λοκ)

Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας με τις αισθήσεις μας. Σκέψου ένα παράδειγμα: Μπαίνεις στο μετρό... εκατοντάδες άτομα κυκλοφορούν γύρω σου... πόσα σχήματα, χρώματα... ήχοι... μυρωδιές... Από όλα αυτά στο συνειδητό σου κομμάτι περνάει ούτε το ένα εκατομμυριοστό. Όλο το υπόλοιπο όμως δε πάει χαμένο... καταγράφεται στο ασυνείδητο (εξ ου και τα σουρεαλιστικά όνειρα που βλέπουμε).

Εμείς του θεάτρου ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας περισσότερο απ ότι οι "κοινοί θνητοί"... έχουμε υποχρέωση να καταγράφουμε στο συνειδητό μας περισσότερο υλικό γιατί "όλο και θα μας χρειαστεί κάπου" και να μην τ αφήνουμε να πηγαίνει στο ασυνείδητο (δεν πάει στράφι, χρήσιμο είναι κι από κει).

Γι αυτο δεν φοραω ποτε ακουστικα σε δημοσιους χωρους για ν ακουσω μουσικη ουτε διαβαζω βιβλια. Αφουγκραζομαι διαρκως ο τι συμβαινει γυρω μου.

Γι αυτο συμβαινουν ολα σε μενα :)

Αν κερδισω το joker.

Θα δωσω το μερίδιο που πρεπει για φιλανθρωπια συμφωνα με τις αρχες μου οπως εγραφα χθες και μετα…

… μετα λοιπον θα κανω εναν καταλογο με 100 ανθρωπους, συμπεριλαμβανομενου και του εαυτου μου, απο τους πιο κοντινους μεχρι τους πιο μακρινους που αγαπω ή συμπαθω πολυ και θα τους χαρισω αναλογα ποσα υπο εναν ορο. Θα ξοδέψουν τα χρηματα κανοντας ενα ταξιδι χωρις να αγορασουν απολυτως τιποτα.

Αν για παραδειγμα καποιος παρει 50.000 ευρω θα μπορει να κανει ενα ταξιδι σε οποιο μερος του κοσμου θελει με την παρεα του, να μεινει στα πιο καλα ξενοδοχεια, να φαει στα πιο καλα εστιατορια, να νοικιασει ενα αυτοκινητο πολυτελειας με σωφερ να κανει τελος παντων ο τι χαϊλίκι θέλει αλλα δεν θα αγορασει ουτε καρφιτσα. Το ιδιο φυσικα ισχυει και για τον εαυτο μου.

Θελω οταν επιστρεψουμε εμεις οι 100 απ το ταξιδι που θα κανουμε να μην εχουμε κανενα αποδεικτικο στοιχειο οτι το καναμε. Να πεσουμε να κοιμηθουμε εξαντλημενοι απο την κουραση και την κραιπάλη και το πρωι που θα ξυπνησουμε για λιγα δευτερολεπτα να μην ειμαστε σιγουροι αν το ζησαμε αυτο η το ονειρευτηκαμε.

Αν κερδίσω θα χαρίσω σε 99 αγαπημένους μου ένα όνειρο.

Γιατί οι Έλληνες νιώθουμε διαρκώς ότι είμαστε μαλάκες;

Αλκοτέστ χθες στην τροχαία στην Δηληγιάννη.

Σταματημένος μπροστά μου κύριος με μηχανάκι ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΝΟΣ. Τον ελέγχουν... καθαρός... φεύγει.

Επιτρέπεται τελικά να οδηγείς χωρίς κράνος ή όχι; Τι έιναι οι αστυνομικοί; Ρομπότ; Πώς γίνονται οι έλεγχοι;
Τώρα ελέγχουμε για το αλκοόλ μόνο. Δεν μας απασχολούν άλλες παραβάσεις. Έτσι γίνονται οι έλεγχοι; Δηλαδή όταν κάνουν μπλόκο για κράνη αν περάσει κάποιος λιώμα απ ΄το μεθύσι αλλά με κράνος θα τον αφήσουν να φύγει;

Τα ίδια κάνουν και με το παρκάρισμα. Παρκάρουν όλοι ανενόχλητοι παντού και μια μέρα τους τη βαράει και βγαίνουν, γράφουν, παίρνουν πινακίδες και σηκώνουν τ αμάξια με γερανό.

Έτσι επειδή τους τη βάρεσε.

Και δικαιολογημένα γινόμαστε έξαλλοι όταν συμβαίνει αυτό διότι δυο μήνες παρκάραμε εκεί και δε κουνιόταν φύλλο.
Και διακιολογημένα νιώθουμε μαλάκες όταν κάνουμε 15 γύρους για να βρούμε να παρκάρουμε νόμιμα και βλέπουμε άλλους παρκαρισμένους παράνομα να μην τους ενοχλεί ποτέ κανείς.

ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ.

ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ.

Συμπτώσεις...

Σκέφτομαι μερικές φορές όλους αυτούς τους ελληναράδες που είναι φανατικοί χριστιανοί ορθόδοξοι, που είναι φανατικοί εθνικιστές και ξεφτέρια στην ιστορία με διδακτορικά του πεζοδρομίου που έχουν τίτλο, "καλοί Έλληνες που πάνε πάντα με τον σταυρό στο χέρι και όλοι οι άλλοι κακοί που τους ζηλεύουν και θέλουν να τους τα πάρουν όλα"

Τους σκέφτομαι να είχαν γεννηθεί Τούρκοι... πόσο τουρκαλάδες θα ήταν αντίστοιχα, όχι απλώς τουρκαλάδες αλλά γκρίζοι λύκοι θα ήταν αν είχαν γεννηθεί εκεί.

Επιτρέπουν δηλαδή σε μια σύμπτωση, στο γεγονός ότι γεννήθηκαν εδώ δηλαδή κι όχι αλλού, να τους φανατίζει τόσο.

Ούτε που περνάει από το μυαλό τους ότι όλα αυτά που πιστεύουν είναι μια μονομερής πληροφόρηση που έχουν από κούνια, που τους έχει κάνει πλύση εγκεφάλου και σε μερικούς έχει φτάσει ακόμα και στην λοβοτομή.
Ούτε που περνάει από το μυαλό τους ότι εξίσου λοβοτομημένοι θα ήσαν αν είχαν γεννηθεί στην Αλβανία ως φανατικοί Αλβανοί εθνικιστές ή στην Τουρκία ως φανατικοί Τούρκοι μουσουλμάνοι.

Ποσο φανατικος χριστιανος ορθοδοξος θα ησουν ρε φίλε αν ειχες γεννηθει στην Κινα; Πόσο φανατικός ελληναράς θα ήσουν αν είχες γεννηθεί στην Αργεντινή;

Γιατι επιτρεπεις σε μια συμπτωση να σε φανατιζει ετσι;

Αλλο πραγμα ο Θεος κι ο Χριστός κι αλλο πραγμα οι εκπροσωποι τους πανω στη γη, η μαλλον αυτοι που παριστανουν τους εκπροσωπους τους...

.... και αλλο πραγμα επίσης οι πιστοι τους η μαλλον αυτοι που παριστανουν τους πιστους τους.

Ο Θεος κι ο Χριστός, μ αυτους που λενε οτι πιστευουν στον Θεο και στον Χριστό σε ποσοστο 99%, δεν εχουν καμια σχεση.