Αποκλείεται να το είπα εγώ...

Πριν από λίγο συνάντησα έναν φίλο που είχα να τον δω χρόνια.
Αφού χαρήκαμε πολύ που καταφέραμε να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον γυρίζει και μου λέει "Θυμάμαι πάντα αυτό που μου είχες πει κάποτε" και λέει ένα τσιτάτο.
Εγώ χαμογέλασα και κούνησα συγκαταβατικά το κεφάλι μου καθώς σκεφτόμουν από μέσα μου ότι αποκλείεται να ξεστόμισα ποτέ τέτοια μεγαλόστομη μπαρούφα.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο ήθελε να πιστεύει ότι εκείνη την "φοβερή φιλοσοφία" του την είχα πει εγώ. Που να ήξερε ότι θα μπορούσα και να προσβληθώ ακόμα αν δεν είχα τόσο καλή διάθεση σήμερα.

Εξουσία

Σε όλη την μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωποτητας οι αγωνες για μια δικαιοτερη κοινωνια, οταν πετυχαιναν την ανατροπη του προηγουμενου αδικου καθεστωτος το μονο που καταφερναν ηταν να καταστησουν τους επικεφαλης των αγωνων βασιλικοτερους του βασιλεως που ανετρεψαν.

Ο λαός, η μάζα, εξακολουθούσε να υποφέρει εξίσου ή και χειρότερα.

Γιατί;

Επειδη η εξουσια οταν κατακτηθει και στην συνεχεια οταν ασκηθει το βασικο χαρακτηριστικο που αποκτα ειναι η αλαζονεία.

Δεν ειναι τυχαίο ότι ο Σαίξπηρ ασχολήθηκε στα περισσότερα έργα του μ αυτο το θέμα.

Οι Αισθήσεις...

Είναι κρίμα που δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης της αντίληψης της πραγματικότητας γύρω μας.

Αν υπήρχε, κάποιοι άνθρωποι δεν θα επέτρεπαν στον εαυτό τους να ζουν τυχαία αλλά θα προσπαθούσαν να ανέβουν στην κλίμακα συνεχώς. Είναι μεγάλη απόλαυση να συνειδητοποιείς ότι βλέπεις, ότι ακούς, ότι μυρίζεις, ότι γεύεσαι, ότι αγγίζεις, ότι αντιλαμβάνεσαι πράγματα που ήταν πάντα εκεί, που συνέβαιναν διαρκώς γύρω σου κι εσύ βίωνες άλλο επίπεδο συνειδητότητας και τα αγνοούσες. Μιλάμε για μεγάλη απόλαυση κάθε φορά που ανακαλύπτεις και κάτι νέο, κάθε φορά που ανεβαίνεις επίπεδο.

Όπως η απόλαυση που βιώνει ένας μαέστρος που ακούει το κάθε όργανο ξεχωριστά, της ορχήστρας που διευθύνει.

Όταν ζούσα στην Ρώμη, στα μέσα του '80, ένιωσα κάποια στιγμή την ανάγκη να κάνω τεστ για AIDS. Μου είπαν ότι τα αποτελέσματα θα έβγαιναν σε μια βδομάδα. Τηλεφώνησα σε μια βδομάδα, όπως μου είχαν πει, έδωσα τα στοιχεία μου και η κοπέλα μού είπε ότι δεν δίνουν τα αποτελέσματα από το τηλέφωνο και ότι θα έπρεπε να πάω αυτοπροσώπως. Έφυγε η γη κάτω απ' τα πόδια μου. Αν ήταν αρνητικό το αποτέλεσμα θα μου το έλεγαν. Άρα...

Ντύθηκα αμέσως και βγήκα στον δρόμο. Θα έκανα μια διαδρομή που την έκανα καθημερινά επί χρόνια. Κι όμως, ήταν σαν να την έκανα για πρώτη φορά. Είδα κτίρια που ποτέ δεν τα είχα προσέξει, είδα δέντρα που ποτέ δεν είχα δει.... σαν να ανακάλυπτα έναν καινούργιο κόσμο.

Όταν διαπίστωσα στο τέλος ότι όλα καλά και απλώς δεν έδιναν ποτέ τα αποτελέσματα τηλεφωνικώς ανακουφίστηκα μεν, επέστρεψα δε στην πραγματικότητα που συνέχισα να την προσπερνάω τόσο αδιάφορα υποτιμώντας τις λεπτομέρειες και τις αναρίθμητες διαστάσεις και παραλλαγές της.

Από το 100% της πραγματικότητας που μας περιβάλλει είναι ζήτημα αν δια μέσου των αισθήσεων αντιλαμβανόμαστε ένα 0,5% Το υπόλοιπο καταγράφεται στο ασυνείδητο και μέρος του το βλέπουμε στα όνειρά μας. Εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου είμαστε υποχρεωμένοι να μη μένουμε στο 0,5% που αντιλαμβάνονται οι "κοινοί θνητοί" αλλά να φτάνουμε το 1, το 2, το 3... μερικοί φτάνουν και το 5% (είναι ανθρωπίνως αδύνατον να φτάσεις πιο πολύ)

Ας μάθουμε λοιπόν να κοιτάζουμε (to look) κι όχι να βλέπουμε απλώς (to see), να ακούμε με προσοχή (to listen ) κι όχι να ακούμε απλώς (to hear), να γευόμαστε, να μυρίζουμε, να αγγίζουμε.

Οι αισθήσεις είναι το πιο σημαντικό εργαλείο στην δουλειά του ηθοποιού κι όταν βρίσκεται στην σκηνή πρέπει να ναι όλες σε εγρήγορση.

Ποια πιστεύετε ότι είναι η πιο σημαντική αίσθηση για τον ηθοποιό;

Περι ταλεντου...

Ταλεντο ειναι αυτο που κανει καποιον να παει σε μια σχολη θεατρου κι οχι σε μια σχολη κομμωτικης η σε μια σχολη κομπιουτερ...

τα υπολοιπα ειναι δουλεια του δασκαλου...

δε φταιει ο μαθητης αν ο δασκαλος δεν ξερει να βγαλει απο μεσα του το ταλεντο του που τον οδηγησε στη σχολη. Ο δασκαλος φταει.Καθε φορα που δεν λειτουργει ενα παιδι ας ψαξουμε να βρουμε τι φταιει σε μας, τι δεν κανουμε καλα ωστε να το διορθωσουμε για να βελτιωθουμε κι εμεις αντι να βαφτιζουμε τον καθενα που δεν τα καταφερνει, αταλαντο ενω στην πραγματικοτητα οι αληθινοι αταλαντοι ειμαστε εμεις οι δασκαλοι του.

Το ταλέντο των ηθοποιών δεν ειναι τιποτε άλλο απο μια φτηνή επινόηση ατάλαντων δασκάλων που για να δικαιολογήσουν την ανεπάρκεια τους ρίχνουν την ευθύνη στον μαθητή κι όχι στον εαυτό τους.

Κι αν δεν σας αρέσει να τ ακούτε από μένα... ορίστε... διά στόματος Viola Spolin... μια από τις σουδαιότερες δασκάλες θεάτρου παγκοσμίως... το συστημα της διδασκεται στις καλυτερες δραματικες σχολες του πλανητη:

"Everyone can act. Anyone who wishes to, can play in the theater and learn to become stageworthy. We learn through experience and experiencing, and no one teaches anyone anything. . . . ‘Talent’ or ‘lack of talent’ has little to do with it.”

Δεν υπάρχουν ατάλαντοι ηθοποιοί υπάρχουν ατάλαντοι δάσκαλοι.

Τέλος καλό όλα καλά... αλλά ως πότε;

Μια σκιά στην ακτινογραφία θώρακος ανησύχησε τον πνευμονολόγο μου και μ έστειλε εσπευσμένα για αξονική. Πέρασαν τρεις μέρες μέχρι να πάρω τα αποτελέσματα.

Τρεις εφιαλτικές μέρες.

Όλοι είμαστε κατά μία έννοια μελλοθάνατοι αλλά όταν ο θάνατος σου αφήνει ένα σημάδι και σου λέει "κράτησε αυτό φίλε μου, θα ξαναπεράσω σε οχτώ δέκα μήνες"* είναι αλλιώς.

Τελικά δεν ήταν τίποτε αλλά ξέρω ότι δε θα ναι πάντα έτσι. Αν δεν πεθάνω από ξαφνικό θάνατο πχ τροχαίο ή από βαθειά γεράματα, κάποια στιγμή κάποιο αποτέλεσμα εξετάσεων θα είναι θετικό και τότε θ αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Ευτυχώς που έχω το θέατρο που μας εξοικειώνει όσο τίποτε άλλο με τον θάνατο. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν έτσι απλά. Πόσοι θίασοι, πόσες παραστάσεις, πόσες αναγνώσεις, πόσες πρεμιέρες, πόσες τελευταίες παραστάσεις!

Κρατάω πάντα ως οδηγό στη ζωή μου αυτό που είχε πει μια φίλη μου "Ακόμα και μισή ώρα ζωής να μου έχει απομείνει θα ξέρω ότι έχω μέλλον". Που σημαίνει οτι όπως και να χει, όπως και να έρθουν τα πράγματα δε σκοπεύω να παραιτηθώ ποτέ από την ζωή.

Πέρασε λοιπόν κι αυτό κι αφού πέρασε ας μη το σκέφτομαι καλύτερα. Πάω σουπερμάρκετ :)

*Λουίτζι Πιραντέλο "Ο Άνθρωπος με το Λοουλούδι στο Στόμα"

Περι ευγενειας και παλι... καλων τροπων και αυτοεκτιμησης...

Εχω γραψει απειρες φορες οτι μου φαινεται αδιανοητο δυο ενηλικες να μιλανε σε διαφορετικους αριθμους ακομα κι οταν ο ενας ειναι 18 χρονων και μαθητης κι ο αλλος 80 χρονων και προεδρος της δημοκρατιας.

Στη σχολη οι μαθητες μου μιλανε στον πληθυντικο. Εμενα με βολευει ο ενικος και προτιμω να μιλαμε στον ενικο, μερικοι ομως - οι περισσοτεροι συνηθως - επιμενουν στον πληθυντικο. Τοτε αναγκαζομαι και γω να το γυρισω στον πληθυντικο και βαζουν τα γελια, νομιζουν οτι τους κοροϊδευω.

Δεν τους κοροϊδευω, απο σεβασμο το κανω.

Η εικονα ενος ανθρωπου που μιλαει σε καποιον στον ενικο ενω ο αλλος του μιλαει στον πληθυντικο ειναι για μενα απο τα πιο αποτροπαια πραγματα που μπορει να δω να συμβαινουν γυρω μου... ποτε δε θα επετρεπα στον εαυτο μου να το κανει αυτο οπως ποτε δεν επιτρεπω σε κανεναν να το κανει σε μενα.

Σας εχω πει με τους γιατρους που οι περισσοτεροι ειναι απαραδεκτοι σ αυτο τι κανω οταν μου απευθυνονται στον ενικο... αμεσως τους λεω κατι και γω στον ενικο για να κανω σαφες οτι "οκ, θες ενικο; ενικο... και οι δυο ομως".

Ας επιστρεψω στη σχολη. Θεωρω ως εναν βαθμο τον εαυτο μου υπευθυνο για την εκπαιδευση τους συνολικοτερα. Δε θελω να φοιτουν στην σχολη μου ατομα με χαμηλη αυτοεκτιμηση. Δεν θελω σε κανεναν να φαινεται φυσικο να μιλαω εγω στον ενικο σε καποιον που μου μιλαει στον πληθυντικο. Η ευγενεια και ο σεβασμος δεν εχουν να κανουν με τους αριθμους ουτε με τις ηλικιες. Με τα ελαχιστα παιδια με τα οποια μιλαμε στον ενικο στη σχολη υπαρχει αμοιβαιος σεβασμος και αλληλοεκτιμηση.

Ειμαι σιγουρος οτι 9 στους 10 αν ησασταν μπροστα και με βλεπατε να μιλαω σ ενα παιδι στον ενικο κι αυτο να μου μιλαει στον πληθυντικο θα σας φαινοταν απολυτως φυσιολογικο.

Δεν ειναι.

Αλλαξτε.

Μια ζωη...

Οι περισσοτεροι γαμοι ξεκινουν απο εναν ερωτα, μικρο η μεγαλο, ενιοτε θυελλωδη, σπανιωτερα χλιαρο εως ανυπαρκτο και καταληγουν να ειναι μια, γλυκεια, στις καλυτερες των περιπτωσεων, συνηθεια. Στις χειροτερες περιπτωσεις προκειται για αναγκαστικη συμβιωση πολυ συχνα τραυματικη κυριολεκτικα και μεταφορικα.

Η ρουτινα αυτη αφαιρει καθε ερωτικο στοιχειο σταδιακα με ευθυνη και των δυο με αποτελεσμα πολυ συχνα οταν υπαρχουν παιδια στη μεση να περναει σε δευτερη μοιρα ο ρολος του/της συζυγου και να κυριαρχει αυτος της μαμας και του μπαμπα. (πολλες γυναικες συζυγοι αναφερομενες στον αντρα τους λενε το φριχτο "ο μπαμπας μας").

Ευτυχως στην εποχη μας οι ανθρωποι χαιρονται το κορμι τους και τον ερωτισμο που αυτο αποπνεει και εχει αναγκη να βιωσει και δικαιωμα να απολαυσει σε ολες τις ηλικιες και περισσοτερο απο αλλοτε, με αποτελεσμα τα ζευγαρια να χωριζουν και να βρισκουν νεους συντροφους για να συνεχισουν τη ζωη τους η να μη βρισκουν η να μη θελουν να βρουν και να προτιμουν τη μοναξια... οπως λεμε στα ιταλικα "meglio solo che mal accompagnato".

Οι ανθρωποι πλεον γνωριζουν οτι οπως ολα εχουν μια ημερομηνια ληξης, ετσι κι ο ερωτας τους, κι αυτο ειναι ελπιδοφορο για την κοινωνια μας που γινεται ετσι πιο υγιης.

Τα περισσοτερα παιδια σημερα ειναι παιδια χωρισμενων γονιων κι αυτο ειναι υπεροχο τοσο για τα παιδια οσο και για τους γονεις.

Μια ζωη ειναι η πουτανα, ή μάλλον δυο... η δεύτερη ξεκινάει όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν εχει αλλη... ας την ζησουμε.

Από ποιο;

Σκέφτομαι μερικές φορές όλους αυτούς τους ελληναράδες που είναι φανατικοί χριστιανοί ορθόδοξοι, που είναι φανατικοί εθνικιστές και ξεφτέρια στην ιστορία με διδακτορικά του πεζοδρομίου, που έχουν τίτλο "καλοί Έλληνες που πάνε πάντα με τον σταυρό στο χέρι και όλοι οι άλλοι κακοί που τους ζηλεύουν και θέλουν να τους τα πάρουν όλα"

Τους σκέφτομαι να είχαν γεννηθεί Τούρκοι πόσο τουρκαλάδες θα ήταν αντίστοιχα, όχι απλώς τουρκαλάδες αλλά γκρίζοι λύκοι.

Επιτρέπουν δηλαδή σε μια σύμπτωση, στο γεγονός ότι γεννήθηκαν εδώ δηλαδή κι όχι αλλού, να τους φανατίζει τόσο.

Ούτε που περνάει από το μυαλό τους ότι όλα αυτά που πιστεύουν είναι μια μονομερής πληροφόρηση που έχουν από κούνια, που τους έχει κάνει πλύση εγκεφάλου και σε μερικούς έχει φτάσει ακόμα και στην λοβοτομή.
Ούτε που περνάει από το μυαλό τους ότι εξίσου λοβοτομημένοι θα ήσαν αν είχαν γεννηθεί στα Σκόπια ως Σκοπιανοί φυσικά ή αν είχαν γεννηθεί στην Τουρκία ως φανατικοί Τούρκοι μουσουλμάνοι.

Ούτε που περνάει απ΄οτο μυαλό τους ότι μπορεί να υπάρχει άλλη αλήθεια πέρα απ αυτήν που τους έχουν διδάξει σκοπίμως για να τους έχουν πιόνια και να τους ελέγχουν.

Ούτε που περνάει από το μυαλό τους... 

Από ποιο;

"Ζουμε στην ομορφοτερη χωρα του κοσμου" λεει το σλογκαν.

Πετυχαινει δυο πραγματα μ αυτον τον τροπο.

Απο τη μια κανει τους ξενους να γελανε ειρωνικα οταν το ακουνε κι απο την αλλη τους Ελληνες να ζουν με ψευδαισθησεις. Ας αφησουμε τους πρωτους κι ας δουμε τι γινεται με τους δευτερους.

Η φωτογραφια ειναι απο την Αθηνα αλλα αποτελει αντιπροσωπευτικο δειγμα ολων των ελληνικων πολεων. Ακομα και τα Χανια και το Ναυπλιο που εχουν ενα ομορφο κομματι και οι δυο πολεις, στο υπολοιπο τους ετσι εναι ακριβως.

"Καλημερα στο ομορφο Αργος" λενε οι παρουσιαστες μιας εκπομπης στην τηλεοραση. Ποιον κοροιδευουν; Ολους μας.

Μεγαλωμενοι μεσα στα ψεμματα (βλ. και την ιστορια μας) και στην ασχημια δεν προκειται ποτε να βελτιωθουμε σε κανεναν τομεα. Γι αυτο το εγκλημα αυτο που ξεκινησε στις δεκαετιες του '50 και του '60 συνεχιζεται μεχρι σημερα. Κανενα κομμα, ΚΑΝΕΝΑ, δεν εχει ποτέ στα σχεδια του ενα προγραμμα για να κανει κατι γι αυτην την κατασταση. ΚΑΝΕΝΑ.

Καταλαβατε τωρα γιατι επιμενω πως δεν υπαρχουν πνευματικοι ανθρωποι σ αυτην την χωρα; δεν υπηρξαν ποτε. Ουτε πνευματικοι ανθρωποι, ουτε καλλιτεχνες, ουτε δημοσιογραφοι, ουτε πολιτικοι. Αν υπηρχαν ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΒΑΖΑΝ ΩΣ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ. Αν λυθει αυτο θα λυθουν σιγα σιγα και ολα τα αλλα προβληματα της χωρας.

Tips θεατρικά

Προς θεατροφιλους: Οταν πατε στο θεατρο και πληττετε η βαριεστε θανασιμα αυτο συμβαινει διοτι δεν γινεται κατι πανω στην σκηνη αλλα λεγονται τα πραγματα αντι να γινονται. Θεατρο ομως σημαινει δραση, ο ηθοποιος στα αγγλικα λεγεται actor (to act σημαινει δρω). Αν θελουμε να δουμε τι "λεγεται" σ ενα κειμενο καθομαστε και το διαβαζουμε στο σπιτι μας με την ησυχια μας. Στο θεατρο πηγαινουμε για να δουμε τι "γινεται" σ ενα κειμενο και συνηθως αυτο που γινεται βρισκεται στο λεγομενο subtext διοτι ακριβως αυτο ειναι που κανει το θεατρο να διαφερει απο την λογοτεχνια, το subtext.

Προς θεατρανθρωπους: Στην λογοτεχνια πολυ συχνα εχουμε διαλογικα μερη αλλα εκει ενα διαλογικο μερος μπορουμε να το περιγραψουμε με τρεις σελιδες κειμενο πριν, στην διαρκεια του διαλογου η μετα, και μεσα στην περιγραφη να σκιαγραφησουμε τα συναισθηματα των εμπλεκομενων στον διαλογο ηρωων.

Στο θεατρο δεν εχουμε αυτην την πολυτελεια. Στο θεατρο εχουμε μονο τους διαλογους (η μονολογους) γι αυτο, αυτο που γινεται την ωρα που λεγεται ο διαλογος (η ο μονολογος) πρεπει να το εφευρει ο σκηνοθετης (και να το εκτελεσει ο ηθοποιος) Μερικοι συγγραφεις μπορει να μας το δινουν σε παρενθεσεις αναμεσα στους διαλογους αλλα δεν το λαμβανουμε υπ οψη, κανουμε εμεις αυτο που θελουμε, διοτι δεν ειναι δικη τους δουλεια να μας πουν τι θα κανουμε την ωρα που θα λεμε το κειμενο τους.

Προσοχη!
Οταν ο διαλογος, η πιο συχνα ο μονολογος, εχει αναφορες σε συμβαντα του παρελθοντος.
Πολλοι μονολογοι συνηθως, μπορει εξ ολοκληρου να αναφερονται σε κατι που εγινε στο παρελθον. (Οταν αυτο συμβαινει σε διαλογο εχουμε την σαπουνοπερα της οποιας ιδιον χαρακτηριστικον ειναι ακριβως αυτο: η αναφορα στο παρελθον). Ο ηθοποιος τοτε πρεπει να παιζει δυο πραγματα, το ενα ειναι να ξαναζωντανεψει με την υποκριτικη του τα γεγονοτα του παρελθοντος και το αλλο ΚΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ειναι να παιξει τον λογο που τον κανει να μιλησει γι αυτα τωρα. Αν δεν παιξει το δευτερο, οσο καλα κι αν παιξει το πρωτο, δεν ειναι θεατρο αυτο που κανει ειναι μια αλλη αγνωστη τεχνη που μας αφηνει παντελως αδιαφορους. (Ακομα κι οταν παιζεις τον αγγελιαφορο στους περσες η στους επτα επι θηβας πρεπει να βρεις τον λογο που σε κανει να τα πεις αυτα τωρα, την σχεση σου μ αυτον στον οποιον απευθυνεσαι κλπ)

Το θεατρο ειναι η τεχνη του τωρα. Τωρα πρεπει να γινονται ολα μπροστα στα ματια μας.

Ενημέρωση;
Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Πριν από πολλά χρόνια σε μια άσκηση στη διάρκεια του μαθήματος ζήτησα από μια μαθήτρια να σκεφτεί ότι παρακολουθεί το δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση και να..... με διέκοψε και μου είπε ότι δεν βλέπει τηλεόραση.
Της είπα οκ.... σκέψου ότι ακούς δελτίο ειδήσεων στο ραδιόφωνο. Μου είπε ότι δεν ακούει ραδιόφωνο.
Κράτησα την ψυχραιμία μου και της είπα, εντάξει διαβάζεις στην εφημερίδα ότι.... δεν διαβάζω εφημερίδες μου είπε.
Μα καλά, πώς ενημερώνεσαι; την ρώτησα.
Δεν μ' ενδιαφέρει η ενημέρωση μου αντέτεινε. Δεν την χρειάζομαι. Αν συμβεί κάτι σημαντικό θα το μάθω.Να, τις προάλλες μπήκα σ' ένα ταξί κι άκουσα ότι χτύπησαν τους δίδυμους πύργους.

Τι παράξενο παιδί! σκέφτηκα τότε.
Τι υπέροχο παιδί! σκέφτομαι σήμερα. Και πόσο απαλλαγμένο απ' όλην αυτήν την χυδαιότητα της "ενημέρωσης".

Η ζωη...

Πως να ειναι αραγε να ζεις ως βασιλιας;
ως αστεγος;
ως ισοβιτης στην φυλακη; 
ως εκατομμυριουχος;
ως παραλυτος;
ως τυφλος;
ως προλεταριος;
ως ναυτικος;
ως μικροαστος;
ως διασημος;
ως φτωχος;
ως τρελος;

Μου εκανε παντοτε εντυπωση η ζωη του ανθρωπου σε ολες της τις μορφες. Θα ηθελα να μπορουσα να ζησω ολες τις εκδοχες, και τις καλες και τις κακες... ισως οχι τις πολυ κακες... οχι, αυτες οχι, μπορει να μην τις αντεχα... και τοσοι ανθρωποι πως τις αντεχουν θα μου πεις.. πως αντεχουν να ζουν στα ακρα; δεν ξερω...

Εζησα τοσο εντονα, στην κοψη του ξυραφιου μερικες φορες... πολυ συχνα φλερταροντας σχεδον με τον θανατο που τρεμω στην ιδεα οτι αυτο ηταν, τερμα... στο εξης ομαλοτητα, καθημερινοτητα... χωρις εντασεις, χωρις θυελλωδεις ερωτες, χωρις εξτριμ καταστασεις... τι ζωη θα κανω πλεον χωρις αυτα;

Ευτυχώς που έχω το θέατρο και τα ζω όλα αυτά καθημερινά μέσα από τις ζωές των άλλων.

.... δεν υπαρχει μεγαλυτερη υβρις απο το να λες θελω να κανω κατι να περασει η ωρα...

Je suis Kiwi <3

Ανήμερα των χριστουγέννων στο καραβάκι που με πηγε στο νησί Γουαϊχέκε πιάσαμε κουβέντα μ' έναν τύπο που θα μπορούσε να είναι πατέρας μου. Ήταν μεσημέρι κι είχα κανα δίωρο στη διάθεσή μου. Οι φίλοι μου στο Τιτιράνγκι, στην άλλη άκρη της πόλης, με περιμεναν το απόγευμα για εκδρομή κι έπρεπε να είμαι στην ώρα μου πίσω. Ο τύπος μόλις έμαθε ότι είμαι από την Ελλάδα τρελάθηκε και χωρίς καλά καλά να με ρωτήσει τηλεφώνησε στην κόρη του και της είπε να βάλει κι άλλο πιατο στο χριστουγεννιάτικο τραπεζι!

Κι εδώ είναι το point του status μου. (για να ξεσυγκινηθούν όσοι συγκινήθηκαν)

Δεν τρελάθηκε επειδή ήμουν Έλληνας γιατί είχε κάποιο κόλλημα με τον Σωκράτη, τον Περικλή ή τον Οδυσσέα. Όοοοχι, τρελάθηκε επειδή ερχόμουν από τόσο μακριά. Ενδεχομένως δεν θα έκανε το ίδιο αν ήμουν Αυστραλός αλλά σίγουρα θα έκανε το ίδιο αν ήμουν Γάλλος, Αλβανός ή Τούρκος. Άλλωστε την μία περίπου ώρα που πέρασα μαζί τους στο σπίτι δεν μιλησαμε καθόλου για την Ελλάδα, λέγαμε άλλα πράγματα.

Εν κατακλείδι....οι άνθρωποι που έχουν ανεπτυγμένο το αίσθημα της φιλοξενίας είναι φυλή, παγκόσμια φυλή. Τους συναντάει κανείς παντού.

Στην χώρα των Kiwi

Όταν πήγα στην Νέα Ζηλανδία ήμουν πρωτοετής στη σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών, στο τμήμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στο ΕΑΠ (2008) Είχα πάρει λοιπόν μαζί μου ένα βιβλίο ώστε να ρίξω μια ματιά σε περίπτωση που βρω χρόνο (πριν κοιμηθώ ή το πρωί μόλις ξυπνήσω) για μια εργασία που έπρεπε να κάνω.

Στον έλεγχο των διαβατηρίων μια αχώνευτη Kiwi σκάλωσε που δεν είχα αποσκευές (είχα μια μικρή βαλίτσα όλη κι όλη που την έπαιρνα μαζί μου στην καμπίνα, όπως κάνω πάντα... δε μ αρέσει να δίνω αποσκευές κάτω... μ΄αρέσει να ταξιδεύω light) κι άρχισε να με ρωτάει τι πάω να κάνω εκεί; αν γνωρίζω κάποιον... που θα μείνω... ζήτησε να δει το εισιτήριό μου της επιστροφής... κλπ κλπ κλπ

Κατάλαβα ότι δε θα ξεμπερδέψω εύκολα μαζί της και της είπα σε κάποια φάση "Κοιτάξτε ο αληθινός λόγος που έρχομαι εδώ είναι ο εξής: Σπουδάζω στο πανεπιστήμιο και πρέπει να κάνω μια εργασία (και ανοίγω το βαλιτσάκι και της δείχνω το βιβλίο με τις σημειώσεις). Στην Αθήνα έχει πολλή φασαρία και δεν μπορώ να διαβάσω... σκέφτηκα να πάω σε κάποιο ελληνικό νησί... Μύκονο, Σαντορίνη κλπ αλλά εκεί είναι χειρότερα... ήμουν απελπίσμένος ώσπου ένας φίλος μου είπε -Γιατί δε πας στην Νέα Ζηλανδία που είναι ήσυχα; Αυτό ήταν... δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά, πήρα το πρώτο αεροπλάνο και ήρθα... ορίστε και το εισιτήριο της επιστροφής μου... θα μείνω μόνο 4 μέρες... όσες ακριβώς χρειάζομαι για να γράψω την εργασία μου και μετά θα φύγω".

Με κοίταξε άναυδη, σφράγισε αμέσως το διαβατήριό μου και ψέλλισε "καλή διαμονή"... της χαμογέλασα με συγκατάβαση, πήρα το διαβατήριο μου και μόλις έκανα δυο βήματα την άκουσα να λέει από πίσω μου "και καλή τύχη με την εργασία". Σήκωσα το χέρι μου και κούνησα τα δάχτυλα μου γιατί βαριόμουν να γυρίσω να την κοιτάξω και βγήκα στον καθαρό αέρα της χώρας των Kiwi.

Ήμουν ευτυχισμένος <3

Εξέλιξη...

Στο τρένο της επιστροφής από Λαμία έπιασα κουβέντα με κάποιον για την θεωρία της εξέλιξης. Σε καποια φαση με ρώτησε "γιατι υπάρχουν ακόμα πίθηκοι εφόσον προερχόμαστε απ τον πίθηκο; Δεν θα πρεπε ολοι οι πίθηκοι να εχουν εξελιχθεί σε ανθρώπους;"

Του εξήγησα πως όλη η αλυσίδα των ειδών από τα οποία προερχόμαστε εξακολουθεί και υπάρχει, και με τους χιμπατζήδες μοιραζόμαστε έναν κοινό πρόγονο στο απώτερο παρελθόν.

Και τότε σκέφτηκα ότι και οι άνθρωποι είναι ένα είδος σε συνεχή εξέλιξη και δεν βρίσκονται όλοι στο ίδιο στάδιο. Κάποιοι είναι πιο κοντά στον πίθηκο και κάποιοι άλλοι πιο κοντά στον (υπερ) άνθρωπο.

Και ξαφνικά μου λύθηκαν όλες οι απορίες και γι αυτο δεν προκειται να ξανσυγχιστω με κανεναν και για τιποτα.

Η θεωρία των δύο άκρων

Σ ένα φιλικό σπίτι τις προάλλες μια φίλη δήλωσε πως θα ψηφίσει ΚΚΕ στις επομενες εκλογες. Απογοητευμένη απο τον ΣΥΡΙΖΑ κι επειδή δεν πάει το χέρι της να το ρίξει ΝΔ θα το ρίξει στο ΚΚΕ.

Άναψε μεγάλη κουβέντα με τους μισούς και παραπάνω της παρέας πρώην αριστερούς αποφασισμένους όμως να ψηφίσουν ΝΔ για πρώτη φορα στη ζωή τους μόνο και μόνο για να φύγουν τα "τέρατα", να προσπαθούν να την πείσουν να κανει το ίδιο.

Σκεφτόμουν πως αν έλεγε ότι απογοητευμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει ΧΑ θα πάγωνε η ομήγυρις και δε θα ξέραμε πως να το χειριστούμε. Ενώ τώρα το ΚΚΕ ακούγεται ως εναλλακτική που ακόμα κι αν δεν είναι της προτίμησής μας δε σοκάρει ούτε προκαλεί αμηχανίες.

Ένας φίλος μου είπε προχθές ότι σοκαρίστηκε που είδε να διαδηλώνουν με σβάστικες. Άσε του λεώ, και πριν μια βδομάδα διαδήλωναν με σφυροδρέπανα. Με κοίταξε πολύ παράξενα.

Έχει αποδείξει η ιστορία ότι είναι και τα δύο, φασισμός και ολοκληρωτισμός, εξ ίσου ανελεύθερα καθεστώτα και οι λαοί έχουν υποφέρει εξ ίσου από δικτάτορες όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Μάο, ο Χότζα, ο Φράνκο, ο Κάστρο, ο Πινοσέτ κλπ Γιατί στην Ελλάδα είναι ακόμα ταμπού ο κομμουνισμός και τον αντιμετωπίζουμε ως "ναι μεν αλλά;".

Λατρεύω τόσο πολυ την δημοκρατία με όλα τα στραβά της που μου είναι αδύνατον να δεχθώ παράταξη έξω από το αποκαλούμενο δημοκρατικό τόξο, έξω από το πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας.

Ελπίζω να ωριμάσουμε πολιτικά και να καταδικάσουμε απερίφραστα τον φαιοκόκκινο φασισμό χωρίς προκαταλήψεις ώστε να μπορέσουμε να ατενίσουμε το μέλλον χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.

Παραφράζοντας τον Νίτσε

Ηθική είναι αυτό που έχει επινοήσει ο δυνατός για λογαριασμό του αδύναμου προκειμένου ο αδύναμος να νιώθει κι αυτός μια κάποια υπεροχή απέναντι στον δυνατό και να μη του ζαλίζει όλη την ώρα τ αρχίδια.

 Πάσχα του 2009 στην Ιερουσαλήμ

Το πρωί του Σαββάτου ξυπνήσαμε αργά με την Βίκυ αφού είχαμε αποφασίσει ότι δεν μας ενδιαφερει ο πανικός που θα γινεται στην εκκλησια της Αναστασεως λογω του φωτος και προτιμουμε να παμε καμια βολτα. Μας ειχαν πει απο την προηγούμενη μέρα ότι γινεται τετοιος χαμός την ωρα του φωτος που ο μονος τροπος για να βρεθουμε στην εκκλησια μεσα ειναι να κρυφτουμε καπου και να μεινουμε εκει κρυμμενοι ολη νυχτα ή να βαλουμε μεσον καποιον παπά ή καλόγερο. Τίποτε απ τα δυο δεν μας ενδιεφερε.

Κατεβήκαμε λοιπον προς την via dolorosa και διαπιστωσαμε οτι ολοι οι δρομοι που οδηγουν στην εκκλησια ηταν κλειστοι. Στα στενα δρομακια ειχαν τοποθετησει οι αστυνομικοι καγκελα και κοσμος συνωστιζονταν εκει μπροστα ματαια αφου δεν αφηναν κανεναν να περασει.

Σταθηκαμε να χαζεψουμε λιγο, εμενα κατι με τραβαγε προς τα κει, η Βικυ βαρεθηκε κι εφυγε να κανει καμια βολτα και συμφωνησαμε να βρεθουμε μετα.

Πλησιασα το πληθος και χωρις να το καταλαβω βρεθηκα μπροστα στο καγκελο. Ο αστυνομικος το τραβηξε απο την ακρη και περασα. Προχωρησα ηρεμα και σταθερα στον αδειο δρομο μεχρι το επομενο οδοφραγμα. Εκει εγινε ακριβως το ιδιο. Έτσι και στο επομενο. Το τελευταιο λιγο πριν τον ναό ανοιξε για ολον το κοσμο που ειχε στριμωχτει εκει κι ενα πληθος αρχισε να τρεχει γυρω μου αλαλαζοντας. Εγω περπατουσα ψυχραιμος. Στο προαυλιο του ναου δυο σειρες αστυνομικων, πλατη μεταξυ τους, οδηγουσαν τον κοσμο γυρω γυρω αφηνοντας εναν διαδρομο αναμεσα τους που κατεληγε στην εισοδο της εκκλησιας. Εγω προχωρησα ευθεια και ξαφνικα βρεθηκα να διασχιζω την μικρη πλατεια κατευθυνομενος προς τον ναο κι εκει καπου αρχισαν να τρεμουν τα ποδια μου. Δεν εχασα ομως το σταθερο μου βημα και μη σας τα πολυλογω μπηκα στον ναο και βρεθηκα ακριβως μπροστα στον ταφο. Εμεινα εκει εκστασιασμενος για κανα μισωρο ωσπου ενας ιερεας μου προτεινε για καλυτερη θεση να παω στην μεση της διαδρομης απο τον πανάγιο τάφο μέχρι την ωραία πύλη.

Στο τελος επαθα κριση πανικου με ολην αυτη τη φωτια γυρω μου και ειδικα οταν ειδα οτι ολοι οι αστυνομικοι ειχαν κρεμασμενο εναν πυροσβεστηρα πανω τους. Βουτηξα εναν αστυνομικο απ το χερι και του ειπα "Take me out of here right now" Ποιος ξερει τι υφος ειχα που φωναξε κατι στα εβραικα και μαζευτηκαν 5-6 αστυνομικοι ανοιξαν δρομο και βρεθηκα εξω απο την εκκλησια σε dt.

Την άλλη μέρα, ανήμερα του Πάσχα έξω από την Ιεριχώ, στο μοναστήρι των Πειρασμών, μ άκουσε ένας μοναχός να αμφισβητώ τα περί θαύματος:

- Γιατί το κανεις αυτο; μου είπε, ξερεις οτι κινδυνεύουμε να χάσουμε το πατριαρχείο; Οι Αρμένιοι καραδοκούν, οι Ρώσοι αριθμητικά και μονο υπερέχουν συντριπτικά, οι καθολικοί παραμονεύουν.... Τι σε νοιαζει εσενα αν ειναι αληθεια η οχι το θαυμα με το αγιο φως; Εσυ τι ζόρι τραβάς; Αν εκλείψουν ολοι αυτοι οι αφελείς που πιστεύουν στα θαύματα πως θ αντέξουμε; Θ αφανιστούμε... Με νύχια και με δοντια το κρατάμε το πατριαρχείο και συ παίζεις με την ύπαρξη μας; Δε σ αρεσει που βλεπεις ελληνικές σημαίες οπου πας στην Παλαιστίνη; Δε σ αρεσει που τα περισσότερα μοναστήρια και οι ναοί ειναι ορθόδοξα κι εχουν ελληνικές επιγραφές; Θες να συρρικνωθεί κι αλλο ο ελληνισμος; Εισαι εχθρός της Ελλάδας;

-Μα εγω για την αληθεια το κανω, τόλμησα να ψελλίσω... Γιατι να πιστεύουμε σε ψεμματα; Γιατι να ζουμε με ψεμματα;

-Ποιος νοιάζεται για την αληθεια σου; Με αποστόμωσε... Εσυ ειπες οτι εισαι στο θεατρο κι εχεις προβλημα με τα ψεμματα; Απο ποτε οι θεατρίνοι μισούν το ψεμμα κι αγαπουν την αληθεια; Ψεμματα ειναι ολα... Ο τι βλεπεις γυρω σου ψεμμα ειναι, κι εσυ ψεμμα εισαι και γω ψεμμα ειμαι... Θες να εξαφανιστεί το δικο μας ψεμμα και να κυριαρχήσει το αρμενικό; Το καθολικό; Το ρωσικό; Τοσο πολυ μισεις την πατρίδα σου;

Εμεινα να τον κοιταω αποσβολωμένος μεχρι που χτύπησαν οι καμπάνες της μονής και ταρακουνήθηκα, μουρμούρισα ενα ευλογειτε μεσα απ τα δοντια μου και πηγα στο τελεφερίκ που με κατέβασε αρον αρον στην Ιεριχώ.

Tip για παρτι και γιορτές.

Κρατάτε πάντα μ αυτόν που γιορτάζει και σας έχει καλέσει στο πάρτι του μια εγκάρδια απόσταση... δηλαδή μην αρχίζετε ποτέ να του λέτε μια μεγάλη ιστορία ανεκδοτικού τύπου που καταλήγει σε "ατάκα" γιατί κινδυνεύετε λίγο πριν την "ατάκα" να μπει ένας καλεσμένος και να σας αφήσει στα κρύα του λουτρού για να τον υποδεχτεί!

Δεν είναι τραγικό απλώς θα νιώσετε λίγο σα μαλάκας και δε είναι ωραίο :)

Ο μυθος της ελληνικης φιλοξενιας...

"Πηγαμε σπιτι τους και μας ειχαν τοσες ωρες μ εναν καφε... εμεις οταν ηρθαν αυτοι τους ειχαμε βγαλει και του πουλιου το γαλα".

Ποσες φορες το εχω ακουσει αυτο η κατι παρομοιο... φιλοξενουμε καποιον οχι επειδη ειμαστε ανιδιοτελως φιλοξενοι αλλα επειδη περιμενουμε οτι οταν ερθει η σειρα του οτι θα κανει κι αυτος το ιδιο... κι αν δεν το κανει μαυρο φιδι που τον εφαγε.

Το ιδιο και με τα κερασματα.

Κερναμε και περιμενουμε την αλλη φορα να κερασει ο αλλος... μια σου και μια μου δηλαδη... πολυ συχνα ακουμε να λεει ο ενας "αστο κερναω εγω" και να απανταει ο αλλος "οκ την αλλη φορα εγω". Μα αυτο δεν ειναι κερασμα, ειναι συναλλαγη.

Ο ξενιος Ζευς δεν ζει πια εδω... δεν ξερω αν εζησε ποτε... και δεν ξερω καν αν ζει πουθενα αλλου...

Εν ολιγοις: Φιλοξενια ειναι η χαρα του να προσφερεις χωρις να περιμενεις ανταποδοση... 

Μια ζωή την έχουμε...

Οι περισσοτεροι γαμοι ξεκινουν απο εναν ερωτα, μικρο η μεγαλο, ενιοτε θυελλωδη, σπανιωτερα χλιαρο εως ανυπαρκτο και καταληγουν να ειναι μια, γλυκεια, στις καλυτερες των περιπτωσεων, συνηθεια. Στις χειροτερες περιπτωσεις προκειται για αναγκαστικη συμβιωση πολυ συχνα τραυματικη κυριολεκτικα και μεταφορικα.

Η ρουτινα αυτη αφαιρει καθε ερωτικο στοιχειο σταδιακα με ευθυνη και των δυο με αποτελεσμα πολυ συχνα οταν υπαρχουν παιδια στη μεση να περναει σε δευτερη μοιρα ο ρολος του/της συζυγου και να κυριαρχει αυτος της μαμας και του μπαμπα. (πολλες γυναικες συζυγοι αναφερομενες στον αντρα τους λενε το φριχτο "ο μπαμπας μας").

Ευτυχως στην εποχη μας οι ανθρωποι χαιρονται το κορμι τους και τον ερωτισμο που αυτο αποπνεει και εχει αναγκη να βιωσει και δικαιωμα να απολαυσει σε ολες τις ηλικιες και περισσοτερο απο αλλοτε, με αποτελεσμα τα ζευγαρια να χωριζουν και να βρισκουν νεους συντροφους για να συνεχισουν τη ζωη τους η να μη βρισκουν η να μη θελουν να βρουν και να προτιμουν τη μοναξια... οπως λεμε στα ιταλικα "meglio solo che mal accompagnato".

Οι ανθρωποι πλεον γνωριζουν οτι οπως ολα εχουν μια ημερομηνια ληξης, ετσι κι ο ερωτας τους, κι αυτο ειναι ελπιδοφορο για την κοινωνια μας που γινεται ετσι πιο υγιης.

Τα περισσοτερα παιδια σημερα ειναι παιδια χωρισμενων γονιων κι αυτο ειναι υπεροχο τοσο για τα παιδια οσο και για τους γονεις.

Μια ζωη ειναι η πουτανα, ή μάλλον δυο... η δεύτερη ξεκινάει όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν εχει αλλη... ας την ζησουμε.

Παρεξηγήσεις.

"Έλα γιαγιά κάθησε μη στέκεσαι όρθια." Είπε ο νεαρός στην ηλικιωμένη κυρία παραχωρώντας γενναιόδωρα την θέση του. Κι η ομήγυρη τον επαίνεσε νοερά κι όλοι σκέφτηκαν ότι υπάρχουν ακόμα ευγενείς νέοι και δεν χάθηκε εντελώς η ελπίδα.

Κι η καημένη η "γιαγιά" κάθησε ανακουφισμένη και κατάπιε την προσβολή αφού η κούραση της ορθοστασίας την ξεπερνούσε.

Χαλαρά...

"Μας μισούν γιατί δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, όταν εκείνοι έτρωγαν βελανίδια εμείς (sic) χτίζαμε παρθενώνες και τώρα αντί να μας κόψουν ένα ετήσιο επίδομα μερικών δις ευρώ για όλα αυτά που τους δώσαμε μας βάζουν μνημόνια και θέλουν να μας εξοντώσουν... οι κωλογερμαναράδες και οι εβραιομασώνοι μας έχουν βάλει στο μάτι"

είπε και ρούφηξε μια γουλιά απ το φραπόγαλό του να πάνε κάτω τα φαρμάκια και βυθίστηκε στην πολυθρόνα της καφετέριας αφού εγκατέλειψε την προσπάθεια ν αλλάξει σταυροπόδι γιατί σκέφτηκε "δε γαμιέται! που να κατεβάζω τώρα το να πόδι και να σηκώνω το άλλο" κατάφερε όμως να τεντώσει το χέρι του και να πιάσει τον καπνό για να στρίψει ένα τσιγάρο... λίγο το χεις; τόσος κόπος! τόση προσπάθεια να τεντωθεί να το φτάσει τον καπνό στην άκρη του τραπεζιού και μετά να το στρίψει... τόση ενέργεια! και να μη βρίσκει μετά τον γαμημένο τον αναπτήρα... που τον έβαλε; δώσε μια φωτιά ρε μαλάκα...

25 χρονών μαντράχαλος που να πιάσει τη πέτρα θα τη στύψει και θα βγάλει ζουμί... και να ταν ο μόνος... όλη η Ελλάδα μια καφετέρια!

Όλη η ομορφιά της ζωής βρίσκεται στο ο τι θα πεθάνουμε μια μέρα.

8 Μαρτίου: Ημέρα της Γυναίκας

Προς απανταχου φεμινιστριες παλαιας κοπης:

Ναι... λεμε Χρονια Πολλα και βαζουμε και καρδουλες και γιορταζουμε μαζι σας... 

Τι γιορταζουμε;

Τις κατακτησεις σας ανα τους αιωνας... τους αγωνες σας... το αιμα που χυθηκε για να στε ελευθερες...
να περπατατε στο δρομο φορωντας μινι φουστες,
να κανετε μπανιο στη θαλασα με μπικινι η αν θελετε γυμνοστηθες,
να σπουδαζετε,
να εργαζεστε σε ολες τις δουλειες,
να ψηφιζετε και να σας ψηφιζουν,
να εκλεγετε και να σας εκλεγουν,
να παντρευεστε χωρις να στε παρθενες,
να εχετε πολλους εραστες χωρις να στε πουτανες,
κλπ... κλπ... κλπ...

Τιποτα απ ολα αυτα δεν ειναι αυτονοητο... ολα αυτα ειναι κατακτησεις... εχει χυθει αιμα για να τα απολαμβανετε ολα αυτα...

Και παρα το οτι εχουν κατακτηθει ολα αυτα στις δυτικες κοινωνιες τουλαχιστον, ενας φιλος μου με ρωτησε τις προαλλες: Θα πετουσες ποτε αν πιλοτος του αεροπλανου ηταν γυναικα; Θα αφηνες να σε εγχειρίσει μια γυναικα χειρουργός;
Αν σας πως ποιος ειναι δεν θα το πιστευετε οτι τετοιο ανοιχτομυαλο φαινομενικα ατομο μου εκανε αυτες τις ερωτησεις.

Δειτε μονο τι εγραφε μεγαλης κυκλοφοριας εφημεριδα πριν απο καποιες δεκαετιες (οι παπουδες μας ζουσαν τοτε) και θα καταλαβετε την σημασια της μερας αυτης.

Αυτα γιορταζουμε μαζι σας σημερα και γι αυτα υποσχομαστε μαζι σας οτι θ αγωνιστουμε να τα απολαυσουν ολες οι γυναικες του πλανητη που σε πολλες περιοχες του ζουν ακομα στον μεσαιωνα και πιο πισω.

Και παλι Χρονια Πολλα <3 <3 

Αράλη, Αμαζόνιε ελάτε, έτοιμο το φαγητό...

Αν ειχα παιδια θα τους εδινα στα μεν αγορια ονοματα ποταμων στα δε κοριτσια ονοματα λιμνων.

Θα μου αρεσε τον γιο μου να τον λενε Αμαζονιο, Νέστο, Δουναβη, Στρυμώνα, Έβρο ή Λουδία.

Την κόρη μου θα την έλεγαν Αράλη.

Τεστ...

Θελετε να καταλαβετε αν καποιος ειναι στ αληθεια σημαντικος και σπουδαιος;

Καντε αυτο το απλο τεστ.

Αν βρεθειτε μαζι του και σας κανει να νοιωθετε σπουδαιοι και σημαντικοι, ειναι και με το παραπανω, αν δεν το κανει, ειναι ενας κομπλεξικός καραγκιοζης και μισος.

Ζήτω το ελληνικό τραγούδι.

Η μουσική μας είναι τόσο υπέροχη, τόσο μοναδική, τόσο ξεχωριστή.

Πήρα μία μία τις τέχνες για να δω μήπως υπάρχει και κάτι άλλο και διαπίστωσα πως στο θέατρο δεν έχουμε τίποτα ούτε ως συγγραφή, ούτε ως σκηνοθεσία, ούτε ως ερμηνεία ούτε ως τίποτα. Έχουμε σπουδαίους σκηνοθέτες και σπουδαίους ηθοποιούς αλλά τέτοιους, λίγο καλύτερους-λίγο χειρότερους βρίσκεις παντού. Στίγμα ελληνικό δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρξε.

Το ίδιο και στα εικαστικά, στον χορό, στο σινεμά, στην λογοτεχνία (ίσως η ποίηση με τον Καβάφη, τον Ελύτη και μερικούς άλλους έχουν ένα στίγμα), λίγο πολύ ξένες απομιμήσεις όλα. Θα λεγε κανείς ότι ο τόπος δεν παράγει πολιτισμό εδώ και 2,5 χιλιάδες χρόνια.

Κι όμως η μουσική είναι τόσο ελληνική, τόσο γνήσια ελληνική που μας ενώνει όλους. Αφήνω το ρεμπέτικο, την παραδοσιακή-δημοτικό τραγούδι κλπ και πιάνω την υπέροχη λαϊκή μουσική που γράφτηκε το '50, '60, '70 προτού ξεφτιλιστεί και εκπέσει με τα "είναι γάτα, είναι γάτα...", το "όχι θα κάτσω να σκάσω..." και τα παρεμφερή.

Μιλάω για τα τραγούδια των: Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Σαββόπουλου, Λοίζου, Σπανού, Πάνου, Ζαμπέτα, Μούτση, Μαρκόπουλου, Κουγιουμτζή, Μικρούτσικου, Πλέσσα και τόσων άλλων σε στίχους Γκάτσου, Παπαδόπουλου, Νικολακοπούλου, Ελευθερίου, Παπαγιαννοπούλου κλπ που τραγουδήθηκαν μοναδικά από τους: Νταλάρα, Αλεξίου, Γαλάνη, Μοσχολιού, Μητσιά, Καλαϊτζή, Βάνου, Μητροπάνο, Πάνου... θα μπορούσα να γράφω μέχρι το πρωί.

Αχ η Ελλάδα, πως πονάει γλυκά!

Σημασια εχει να ξερεις ν αγαπας.

Καποτε ενας πατερας μου ζητησε ενα πλαστο πτυχιο για την κορη του αντις αδρας αμοιβης.

Του εξηγησα οσο πιο ευγενικα μπορουσα οτι ο λογος που δεν τον πεταω εξω με τις κλωτσιες ειναι οτι καταλαβαινω την αγωνια που εχει σαν πατερας για το παιδι του και το μελλον του.

Νομισε οτι μου φανηκαν λιγα τα λεφτα. Μου τα διπλασιασε σχεδον. Του ειπα οτι ντρεπομαι για λογαριασμο του και λυπαμαι το παιδι του που εχει εναν τετοιο πατερα.

Εφυγε βριζοντας με για την απληστια μου. Του ηταν αδυνατον να καταλαβει οτι δεν εξαγοραζονται ολα. Ουτε λιγο ουτε πολυ μου ειπε "Αν σου δινα εκατο χιλιαδες μια χαρα θα τα παιρνες".

Η αγαπη για το παιδι του ειναι αναμφισβητητη αλλα τελικα εχει σημασια ν αγαπας η να ξερεις ν αγαπας; γιατι αγαπωντας ετσι γενικα και αοριστα μπορει να βλαψεις ανεπανορθωτα τον αλλον.

Σημασια εχει να ξερεις ν αγαπας.

No comment... Ο Σταλιν στο γραφειο του ενημερωνεται απο τον στενο του συνεργατη Μπέρια για την πορεια των ναζι ανατολικα. Ο Μπέρια εχει να του πει μονο κακα νεα για την προελαση του Χιτλερ κι ο Σταλιν ειναι εξαλλος και βριζει και απειλει θεους και δαιμονες. Στο τελος διαολοστελνει και τον ιδιο τον Μπέρια και τον διωχνει με τις κλωτσιες απ το γραφειο του. Ο Μπέρια προχωραει στον διαδρομο προς την εξοδο του κτιριου βριζοντας και μουρμουριζοντας διαρκως "γαμημενε μουστακαλη, γαμημενε μουστακαλη". Ειναι τοσο απορροφημενος απ τον θυμο του που δεν προσεχει οτι απο διπλα του περναει ο Μολότοφ που κατευθυνεται προς το γραφειο του Σταλιν. Μολις μπαινει στο γραφειο ο Μολότοφ πλησιαζει τον Σταλιν και του λεει οτι ειδε τον Μπέρια να περπαταει στον διαδρομο θυμωμενος και να βριζει "γαμημενε μουστακαλη, γαμημενε μουστακαλη". Ο Σταλιν εξαλλος τηλεφωνει στην εξοδο και διαταζει να του στειλουν αμεσως τον Μπέρια ο οποιος την ωρα εκεινη εβγαινε. Επιστρεφει ο Μπέρια στο γραφειο και τον ρωταει ο Σταλιν αν ειναι αληθεια αυτο που του ειπε ο Μολότοφ οτι δηλαδη τον ειδε θυμωμενο να απομακρυνεται απο το γραφειο του και να βριζει "γαμημενε μουστακαλη, γαμημενε μουστακαλη". Ο Μπέρια με σκυμμενο το κεφαλι παραδεχεται οτι ειναι αληθεια. Σταλιν: Ποιον εννοουσες οταν ελεγες "γαμημενε μουστακαλη"; Μπέρια: Τον Χιτλερ φυσικα. Σταλιν: Α, τον Χιτλερ... μαλιστα. Εσυ ποιον εννοουσες Μολότοφ;

 "Γονεις... αυτη η μαστιγα!" 

Απο που να το πιασεις...

1."Δεν χωριζουμε", λεει, "για τα παιδια". Αντι να παραδεχτει οτι δεν εχουν τ αρχιδια να χωρισουν (ε ναι θελει αρχιδια... κι απ τους δυο) 
Τα παιδια θελουν (με σειρα προτιμησης)
α) οι γονεις τους να ειναι ευτυχισμενοι μαζι
β) οι γονεις τους να ειναι ευτυχισμενοι χωρια
γ) οι γονεις τους να ειναι δυστυχισμενοι μαζι
Συνεχιστε εσεις να μενετε μαζι και να πλακωνεστε ολη μερα και να τα κανετε δυστυχισμενα σα τα μουτρα σας.

2."Εμεις τωρα τερμα", λεει, 'μονο για τα παιδια μας ζουμε. Δε βγαινουμε, δε ξοδευουμε τιποτα για μας... ολα για τα παιδια'.
Δεν υπαρχουν πιο δυστυχισμενα παιδια απο τα παιδια που βλεπουν τους γονεις τους να θυσιαζονται γι αυτα. Τα παιδια θελουν να βλεπουν τους γονεις τους να χουν ζωη και αν ειναι δυνατον μαλιστα να εχουν ΕΝΤΟΝΗ ΖΩΗ.

3. Ειναι προεκταση του προηγουμενου. Δεν εχουν προσωπικη ζωη, ασχολουνται μονο με τα παιδια και τους φορτωνουν ο τι δεν καταφεραν να κανουν εκεινοι στη ζωη τους.

4. "Ο γιος μου ειναι ο καλυτερος μαθητης, η κορη μου μπηκε πρωτη στην νομικη..." και δωστου φροντιστηρια, ιδιαιτερα, προπονησεις, εξτρα μαθηματα... μονο και μονο για να καμαρωνουν τα στρεσαρισμενα βλασταρια τους.

5.Θεωρουν αυτονοητο οτι θα τους γηροκομησουν καποτε ενω κανονικα δε θα πρεπε να επιτρεπει η αξιοπρεπεια και ο εγωισμος τους κατι τετοιο (μηπως τελικα γι αυτο θυσιαζονται;)

Εχω να πω κι αλλα, αλλά φοβαμαι μη συνειδητοποιησουν τι κανουν τοσα χρονια και κανουν καμια τρελα.

Και για να μη με πιασετε απ τη μουρη κι αρχισω τα πλοκ να πω οτι υπαρχουν και υπεροχοι γονεις που...

Λατρευουν τα παιδια τους και τα βλεπουν να μεγαλωνουν και ειναι απο διπλα αν χρειαστουν κατι αλλα τα παιδια ειναι μερος της ζωης τους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ Η ΖΩΗ.

Απλως αυτοι οι γονεις στην Ελλαδα ειδικα ειναι ισχνη μειοψηφια.

Όταν ο αλτρουισμός συναντά το προσωπικό συμφέρον.

Στο νυχτερινο λεωφορειο απο το αεροδρομιο για το συνταγμα καθονται μπροστα μου ενα αγορι κι ενα κοριτσι μ εναν χαρτη απλωμενο στα ποδια τους και μολις μπαινουμε στην μεσογειων αρχιζουν να κοιταζουν με αγωνια μια τον χαρτη μια τη σταση καθε φορα που σταματαμε.

Τους ρωταω αν χρειαζονται βοηθεια και μου λενε οτι θελουν να κατεβουν στο συνταγμα. Τους εξηγω οτι ειναι η τελευταια σταση και πιανουμε κουβεντα. Ειναι απο την Στουτγκαρδη, πρωτη φορα στην Αθηνα, θα μεινουν στο ξενοδοχειο Ατταλος στην Αθηνας.

Τους λεω οτι σκοπευω να παρω ταξι απο το συνταγμα για να παω σπιτι μου κι οτι το ξενοδοχειο ειναι στο δρομο μου και μπορω να τους αφησω και να συνεχισω. Δεχονται με πολλη χαρα.

Ετσι κι εγινε. Την ωρα που κατεβαιναν ο νεαρος κανει μια κινηση να μου δωσει λεφτα τα οποια φυσικα αρνουμαι να παρω, χαιρετιομαστε και κατεβαινουν.

Γιατι το εκανα αυτο;

Οι αφελεις θα σκεφτουν οτι το εκανα επειδη ειμαι καλος ανθρωπος.

Οχι δεν ειμαι καλος ανθρωπος, ειμαι εγωιστης ανθρωπος και το εκανα για το προσωπικο μου συμφερον και μονο.

Ποιο ειναι αυτο το συμφερον;

Η ευημερια μου.

Τα παιδια αυτα ετυχαν μιας πολυ φιλοξενης πρωτης επαφης με το που πατησαν το ποδι τους στην χωρα. Αν ολοι κανουν το ιδιο, ο ξενοδοχος, ο εστιατορας, ο μπαρμαν, ο ταξιτζης... ολοι τελος παντων οσοι προκειται να ερθουν σε επαφη μαζι τους, αν τους φερθουν ομορφα... τα παιδια αυτα θα ξαναρθουν και θα πουν και σοτυς φιλους τους και συγγενεις τους να ερθουν κι απο κει που εχουμε με το ζορι γυρω στα 20 εκ, τουρισμο το χρονο, μεσα σε 5-10 χρονια θα φτασουμε τα 100 εκ. και θα ανεβει το βιοτικο μας επιπεδο και θα ζουμε καλυτερα... ολοι.