Καταραμένοι ποιητές...

Έπεσα πριν λίγο πάνω σε ένα ποίημα του Φρανσουά Βιγιόν και σκέφτηκα όλους αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες, τους συγγραφείς, τους ζωγράφους, τους μουσικούς που έζησαν μια ζωή στην κραιπάλη, μια ζωή στα όρια, με καταχρήσεις, αλητεία, πολύ συχνά στην παρανομία, στην άγρια νύχτα, συχνωτισμένοι διαρκώς με τον υπόκοσμο... δεν είναι μόνο ο Βιγιόν, είναι ο Καραβάτζο, ο Μάρλοου, ο Βερλαίν, ο Ρεμπώ, στην εποχή μας ο Ζενέ και τόσοι άλλοι... οι περισσότεροι σχεδόν.

Είναι παραξενο επειδή στις μέρες μας λίγο πολύ με την τέχνη ασχολούνται στην πλειοψηφία τους κάτι αστοί φλωρούμπες, είτε ως θεατές-αναγνώστες-ακροατές είτε ως δημιουργοί ενώ εγώ πιστεύω ότι κανείς δεν μπορεί να νιώσει καλύτερα τον Μπέκετ, τον Βάγκνερ και τον Σεζάν από τον λαϊκό απλό άνθρωπο. Ονειρεύομαι μια κοινωνία που ο αγρότης τελειώνει από το χωράφι, επιστρέφει σπίτι του, κάνει ένα μπάνιο, βάζει τα καλά του και πηγαίνουν με τη γυναίκα του στην όπερα.

Για μια τέτοια κοινωνία αγωνίζομαι στα τελευταία 20 και πλέον χρόνια της ζωής μου που ασχολούμαι συστηματικά με την εκπαίδευση.

Ο Φρανσουά Βιγιόν πριν ανέβει τα σκαλιά της κρεμάλας έγραψε "Σε λίγο ο λαιμός μου θα δει πόσο ζυγίζει ο κώλος μου"!

Πουτάνα υπέροχη ζωή <3