Ελγίνεια όπως Μακεδονία.

Μα τι σχέση έχουν θα μου πείτε... έχουν και παρά έχουν... όταν λέτε μας τα πήραν όλα δε θα μας πάρουν και το όνομα πρώτα πρώτα από αυτά που μας πήραν έχετε στο νου σας τα ελγίνεια.

Εγώ πάλι αν ήμουν διευθυντής του αρχαιολογικού μουσείου Αθηνών θα χάριζα σε όλα τα απομακρυσμένα μουσεία του κόσμου από το Γουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας μέχρι το Άνκορατζ της Αλάσκας κι από την Καμτσάκα μέχρι την Παταγονία όλα τα έργα τέχνης που έχουμε κλεισμένα και σαπίζουν στις αποθήκες του μουσείου. Για να δημιουργήσουν στα μουσεία τους τμήμα αρχαιοελληνικών εκθεμάτων...

Με τον όρο...

... να ιδρύσουν στα πανεπιστήμια τους τμήμα ελληνικών σπουδών αρχαίων και νέων... όχι μόνο δηλαδή Θουκυδίδης, Αισχύλος και Αριστοτέλης αλλά κυρίως Καβάφης, Σεφέρης και Ελύτης.

Το κόνσεπτ το δικό μου δηλαδή και στα δύο ζητήματα σε αντίθεση με το δικό σας είναι εξωστρεφές. Εγώ πιστεύω δηλαδή ότι όχι μόνο δεν πρέπει να επιστρέψουν τα ελγίνεια στην Ελλάδα αλλά πρέπει να στείλουμε κι άλλα στο εξωτερικό. Εγώ πιστεύω πως όχι μόνο η γειτονική χώρα πρέπει να ονομάζεται Μακεδονία αλλά μακάρι κι άλλες χώρες να αλλάξουν τα ονόματά τους και να ονομαστούν Θεσσαλία, Αρκαδία, Φωκίδα κλπ

Πάψτε να είστε μίζεροι, σκατόψυχοι και ανασφαλείς. Αποκτήστε αυτοπεποίθηση, πιστέψτε στον εαυτό σας, σταματήστε να βλέπετε παντού εχθρούς, θεραπεύστε την μανία καταδίωξης από την οποία πασχετε, μη κάνετε σα γυναικούλες, ξυπνήστε!

Καντε περηφανους τους προγονους σας για τους οποιους τοσο πολυ κοπτεστε... εκεινοι εκαναν το θαυμα του 5ου αιωνα στο οποιο υποκλινεται ολη η υφηλιος και το οποιο ακομα εξαργυρωνουμε χωρις να το αξιζουμε και χαρη στο οποιο υπαρχουμε επειδη ειχαν ανοιχτο μυαλο...

... Ανοιξτε!!!

Πετυχημένοι μικροαστοί.

Προχθες στο μετρό έγινα μάρτυρας συνάντησης δυο φίλων απ τα παλιά. Αφού χάρηκαν που γνώρισαν ο ένας τον άλλον ύστερα από τόσα χρόνια (απ οτι καταλαβα εγω δεν ηταν τα "τοσα" χρονια που τους δυσκολεψαν αλλα τα "τοσα" κιλα που ειχαν παρει και οι δυο) και αφου είπαν τα βασικά για την οικογενειακή τους κατάσταση (χωρισμένος ο ένας, παντρεμένος ακόμα ο άλλος, με παιδιά και οι δύο) περάσανε στο δια ταύτα.

Το δια ταύτα δεν ήταν άλλο από την οικονομική τους κατάσταση που παρά την κρίση δεν ήταν άσχημη για κανέναν απ τους δύο. Κι εκεί άρχισε η μεγάλη κόντρα διακριτικά και με τακτ. Ήταν απίστευτο το πόσο τεχνίτες ήταν και οι δύο στο να φέρνουν την κουβέντα από δω, να την γυρίζουν απο κει, μόνο και μόνο για να αναφερθούν σε κάποιο υλικό αγαθό άλλοτε σπίτι, άλλοτε εξοχικό, άλλοτε αυτοκίνητο που καταφεραν να αποκτήσουν. Μόνο που δεν τις έβγαλαν έξω να τις μετρήσουν.

Πρώην μικροαστοί και οι δύο απ ότι κατάλαβα που η ξιπασιά του μεσοαστισμού πλέον τους τύφλωνε αφού από τα πρώτα πράγματα που τονίστηκαν στην συζήτηση ήταν η αλλαγή γειτονιάς. Με αφορμή αυτό άλλωστε δόθηκε και η χαριστική βολή απ τον έναν με αποτέλεσμα ο άλλος, ηττημένος πλέον, να μην έχει όρεξη για κουβέντα και να βιάζεται να κατέβει. "Πας καθόλου προς τα κει;" ρώτησε ο πρώτος. "Πάω συχνά απάντησε ο δεύτερος… η μάνα μου μένει ακόμα στο πατρικό μας. Ο πατέρας μου πέθανε. Εσύ;" "Εγώ έχω να πάω χρόνια." είπε με τη σιγουριά του νικητή ο πρώτος. "Οι δικοί μου αγόρασαν σπίτι δυο στενά πιο κάτω από μένα… κρατάνε καμιά φορά και τα παιδιά… ξέρεις τώρα..." (από μεγαλοψυχία μάλλον δεν είπε ότι τους το αγόρασε αυτός μη πάθει κανα εγκεφαλικό ο άλλος)

Όση ώρα τους παρακολουθούσα σκεφτόμουν αν πνευματικά έκαναν μισό βήμα μπροστά από τότε μέχρι τώρα. Αν ασχολήθηκαν ποτέ όλα αυτά τα χρόνια με την ψυχική και πνευματική τους καλλιέργεια. Αν πέρα απ την συσσώρευση πλουτου και υλικών αγαθών τους απασχόλησε ποτέ κάτι άλλο. Και είπα στον εαυτό μου "είσαι πολυ μαλάκας που περιμένεις από τέτοια άτομα κάτι τέτοιο" Αναρωτήθηκα μετά πώς να μεγαλωνουν άραγε τα παιδιά τους; Με τι αξίες; Κι εκεί κάπου έφριξα και σηκώθηκα απ τη θέση μου κι απομακρύνθηκα.

Πετυχημένοι μικροαστοί. Μεγάλη μάστιγα της εποχής.

Το πιο σύντομο μάθημα της Ελληνικής Ιστορίας.

Στην περιοχή της σημερινής Πελοποννήσου, Στερεάς, Θεσσαλίας και νήσων αναπτύχθηκε στα αρχαία χρόνια ένας σπουδαίος πολιτισμός που κορυφώθηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. Με τις αποικίες ο πολιτισμός εκείνος εξαπλώθηκε σε όλη σχεδόν την Μεσόγειο και την μαύρη θάλασσα.Οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Ελληνικό φύλο διότι μιλούσαν άλλη γλώσσα. (Δεν υπάρχουν γραπτά εκείνης της γλώσσας διότι δεν είχε γραφή εκείνη η γλώσσα όπως δεν είχει γραφή και η Αλβανική γλώσσα μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα). Ελληνικό φύλο δεν ήταν ούτε οι Θράκες ούτε βέβαια οι Τρώες (Ας μη μας μπερδεύουν τα ονόματα Ανδρομάχη, Πολυξένη κλπ ούτε το γεγονός ότι πίστευαν στο δωδεκάθεο... ο Τρωικός πόλεμος δεν ήταν εμφύλιος πόλεμος όπως ο πελοπονησιακός)
Προσοχή όμως!
Το ελληνικό πνεύμα από τον 5ο π.Χ. αιώνα και μετά είναι τόσο ισχυρό που εξαπλώνεται και επηρεάζει όλην την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Ο Αλέξανδρος μπορεί να μην ήταν Έλληνας στα χρωμοσώματα άλλα ήταν Έλληνας στην ψυχή και στο μυαλό όπως όλοι όσοι μετείχαν της Ελληνικής παιδείας. Όλοι μιλούσαν τότε ελληνικά όπως σήμερα μιλούν όλοι αγγλικά. Ό τι είναι σήμερα, όχι η Αγγλία αλλά οι Η.Π.Α., ήταν τότε η Ελλάδα. Είναι δύσκολο να το φανταστούμε έτσι κακόμοιροι και σούργελα που έχουμε καταντήσει αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Όλος ο τότε γνωστός κόσμος ήθελε να μιλάει σαν τους Έλληνες, να τρώει σαν τους Έλληνες, να ντύνεται σαν τους Έλληνες... να τα κάνει όλα σαν τους Έλληνες. Όσο ντροπή είναι σήμερα να είσαι Έλληνας τόσο τιμή ήταν τότε να είσαι Έλληνας. Όλοι ήθελαν τότε να λέγονται, να είναι, να γίνουν Έλληνες. Έτσι και οι Μακεδόνες. Κατέκτησαν την Έλλαδα στην μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ. και έγιναν Έλληνες. (Από τότε ξαναέχουμε Ελλάδα και Έλληνες το 1830 που ιδρύθηκε το νεοελληνικό κράτος, έχουμε όμως σε όλους αυτούς τους αιώνες αθάνατο ελληνικό πνεύμα) Χάρη στους Μακεδόνες εξαπλώθηκε το ελληνικό πνεύμα μέχρι την Ινδία. Και αμέσως μετά απ αυτούς το υιοθέτησαν οι Ρωμαίοι και το κράτησαν ζωντανό. Και χάρη στον χριστιανισμό που η πρώτη του γλώσσα ήταν τα Ελληνικά παρέμεινε ζωντανό μέχρι σήμερα που είναι ένα αλήθινό θαύμα της ιστορίας που υπάρχουμε ως Ελληνικό έθνος και μιλάμε ελληνικά. (Ένα παρόμοιο θαύμα συμβαίνει και με τους εβραίους - δυστυχώς οι Ιρλανδοί δεν τα κατάφεραν).

Ελλάδα μπορεί να μην υπάρχει μετά το 338 π.Χ. το ελληνικό πνεύμα όμως διαπρέπει στα χρόνια της Μακεδονικής αυτοκρατόρίας και αργότερα στους ελληνιστικούς χρόνους. Συνυπάρχει στην συνέχεια με το ρωμαϊκό πνεύμα και δημιουργεί τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό στα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και όταν διαλύεται το δυτικό ρωμαϊκό κράτος κυριαρχεί και πάλι και πρωταγωνιστεί στο ανατολικό (με αποτέλεσμα κάποιοι να ταυτίζουν το Βυζάντιο με την Ελλάδα ενώ δεν έχει καμιά σχέση - δηλαδή σχέση έχει και μάλιστα τεράστια αλλά με το ελληνικό πνεύμα όχι με την Ελλάδα-δηλαδή κάποιος πρέπει να πει επιτέλους σ αυτούς τους γραφικούς ελληναράδες που θέλουν να πάρουν πίσω την πόλη ότι η πόλη δεν ήταν ποτέ ελληνική).

Αλλά και αργότερα αντέχει επί Ενετοκρατίας και Φραγκοκρατίας μέχρι το 1453. (Ενδεικτικά το 1453 διότι πολλές περιοχές ανήκαν ήδη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και άλλες όπως τα επτάνησα δεν ανήκαν ποτέ όπως και άλλες όπως η Κρήτη κατακτήθηκαν πολύ αργότερα)Τότε στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο ελληνισμός και το ελληνικό πνεύμα συνεχίζουν να αποδεικνύουν την τεράστια δύναμή τους διότι αλληλοεπιδρούν με την Οθωμανική κουλτούρα (όπως είχε γίνει με όλες τις κουλτούρες πριν που πέρασαν απο εδώ) με αποτέλεσμα να έχουμε ακόμη και σήμερα τόσα κοινά με τους Τούρκους γείτονες μας όπως στην μουσική, τους χορούς, την γλώσσα, το φαγητό κλπ ακόμη και στην θρησκεία (οι Τούρκοι μουσουλμάνοι πιστεύουν στον Αη Γιώργη και όχι μόνο) που κανονικά μ αυτούς έπρεπε να μας λένε "Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα". Πολλοι Έλληνες διέπρεψαν κατά την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο εμπόριο, στις επιχειρήσεις, στην ναυτιλία κλπ Από την εποχή εκείνη έχουμε τις μεγάλες οικογένεις των εφοπλιστών και χάρη σ αυτούς χρηματοδοτήθηκε η ελληνική επανάσταση. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο πολλά εμπορικά πλοία τους να τα μετατρέψουν σε πολεμικά. Δυστυχώς η περίοδος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν διδάσκεται στα σχολεία. Ελπίζω κάποτε να μπει στο πρόγραμμα για να μάθουμε ένα κομμάτι της ιστορίας μας που μας διαφεύγει και για το οποία θα έπρεπε να μαστε περήφανοι όπως και για το καθετί που συνέβη σ αυτόν τον τόπο που κατοικούμε σήμερα. Τα της νεώτερης ιστορίας, μετά την ίδρυση του κράτους μας, λίγο πολύ τα ξέρουμε.

Για να τελειώνουμε.

Υπάρχουν παιδιά Ελλήνων μεταναστών στις Η.Π.Α., την Αυστραλία, την Γερμανία κλπ τρίτης, τέταρτης και πέμτης γενιάς που δεν γνωρίζουν γρι ελληνικά και παρά το γεγονός ότι και οι δυο γονείς τους ή παπούδες τους ήταν Έλληνες δεν έχουν καμιά επαφή με οτιδήποτε το ελληνικό και έχουν αφομοιωθεί εντελώς από την χώρα που γεννήθηκαν και μεγάλωσα. Αυτοί δεν είναι Έλληνες, δεν έχουν καμιά σχέση με Ελλάδα και με καθετί το ελληνικό. Υπάρχουν παιδιά αλλοδαπών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα και μιλούν ελληνικά καλύτερα κι από μένα και έχουν ελληνική συνείδηση και κουλτούρα (βλ. Αντετοκουνμπο και χιλιάδες άλλους σαν αυτόν) Αυτοί είναι 100% Ελληνες, πιο Έλληνες δε γίνεται.

Οι σημερινοί Έλληνες είναι λίγο Αρχαίοι Έλληνες, λίγο Μακεδόνες, λίγο Θράκες, λίγο Τρώες, λίγο Μήδοι, λίγο Πέρσες, λίγο Γότθοι, λίγο Ρωμαίοι, λίγο Βησιγότθοι, λίγο Άραβες, λίγο Τούρκοι, λίγο Αλβανοί, λίγο Ενετοί, λίγο Γενοβέζοι, λίγο Σλάβοι, λίγο Φράγκοι κλπ κλπ κλπ Κι αυτό είναι υπέροχο. Το δυσάρεστο είναι πως με τα καμώματα των ελληναράδων κοντεύει να χαθεί το ελληνικό πνεύμα που άντεξε τόσους αιώνες. Άντεξε τόσους κατακτητές βάρβαρους και τους εξευγένισε, του μόρφωσε και τους καλλιέργησε και θα χαθεί από τους ελληναράδες με την ανασφάλεια, την αμορφωσιά, την μιζέρια και την κακομοιριά τους.

Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε να συμβεί αυτό.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΔΕΞΙΑ

Διαλογος με φιλο

Αυτος: Ειμαι αριστερος και δε σκοπευω ν αλλαξω

Εγω: Κι εγω

Αυτος: Εσυ αλλαξες, εγινες φιλελευθερος

Εγω: Πιστευω στον κοινωνικο φιλελευθερισμο, αρα ειμαι αριστερος.

Αυτος: Δηλαδη;

Εγω: Δηλαδη πιστευω στην ιδιωτικη επιχειρηματικοτητα, το κρατος δεν πρεπει να χει καμια απολυτως σχεση με επιχειρησεις, γι αυτο πιστευω οτι πρεπει να φτιαξουμε ενα κρατος φιλικο για επενδυσεις, να πεσει χρημα στην αγορα, να ερθει η αναπτυξη, να ανοιξουν δουλειες, να παταχθει η ανεργια και το κρατος, το σοβαρο κρατος στο οποιο πιστευω, να ρυθμιζει και να ελεγχει τις εργασιακες σχεσεις και να τιμωρει αυστηρα καθε φορα που διαπιστωνεται ασυδοσια απ την πλευρα των επιχειρηματιων, εργοδοτων κλπ Το κρατος πρεπει να υπαρχει μονο στον στρατο, στην αστυνομια, στην δικαιοσυνη, και μερικως, παραλληλα δηλαδη με την ιδιωτικη πρωτοβουλια, στην παιδεια και την υγεια... πουθενα αλλου. Ενα κρατος σοβαρο, με αυστηρους ελεγχους, αξιολογηση κλπ οχι μπουρδελο σα το δικο μας.

Αυτος: Εγω πιστευω οτι ολα πρεπει να ναι κρατικα.

Εγω: Άρα είσαι κομμουνιστής. Που το ειδες να πετυχαινει αυτο το συστημα;

Αυτος: ....

Εγω: ο κρατισμος ειναι εναντιος στην ανθρωπινη φυση. Ο ανθρωπος ειναι φτιαγμενος για να αγωνιζεται στον στιβο της ελευθερης οικονομιας. Γι αυτο απετυχε ο κομμουνισμός οπου εφαρμοστηκε και προκαλεσε τεραστια δυστυχια.

Αυτός: Εγώ ψηφίζω ΚΚΕ όχι για να ρθει ο κομμουνισμος αλλα για ν ασκει πιεση το ΚΚΕ παντου υπερ των εργαζομενων.

Εγώ: Μα το ΚΚΕ επιδιωκει την καταστροφη της χωρας. Επειδη πιστευει σε ενα διαφορετικο κοινωνικοπολιτικοοικονομικο μοντελο θελει να αποδειξει οτι ο καπιταλισμος ειναι βλαβερος και η μονη λυση ειναι ο κομμουνισμος. Η γραμμη που παιρνουν ολοι οι κομμουνιστες απο το κομμα τους ειναι: Γκρεμιστε ο τι εχει μεινει ορθιο. Γι αυτο θα τους δεις να υπονομευουν καθε προσπαθεια αναπτυξης. Ενα υψηλοβαθμο στελεχος του ΚΚΕ μου ειχε πει καποτε "Δεν υπαρχει τιποτα καλο στον καπιταλισμο". "Τιποτα;" απορησα, "ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ" μου ειπε ορθα κοφτα και τελειωσε εκει η συζητηση. Οι χωρες των οποιων οι πολιτες ευημερουν ειναι χωρες φιλελευθερες. Ο καπιταλισμος εχει τεραστια προβληματα, τρομερες αδικιες τις οποιες πρεπει να αγωνιζομαστε να λυσουμε μεσα απο τον καπιταλισμο. Το να προσπαθουμε να τον ανατρεψουμε μονο δυστυχια μπορει να προκαλεσει. Εσυ πιστευεις οτι πρεπει να ναι ολα κρατικα, δεν εισαι ο μονος που το πιστευει αυτο ειστε πολλοι και τα ποσοστα σας ειναι αρκετα υψηλα. Εχεις σκεφτει ποτε οτι με τη σταση σας αυτη συμβαλλετε στην αυξηση της ανεργιας και της δυστυχιας του κοσμου ενω υποτιθεται οτι στοχευετε στο αντιθετο; Δε λεω οτι σε σας οφειλεται η ανεργια και η δυστυχια, λεω οτι συμβαλλετε. Ποιος θα ρθει να επενδυσει στη χωρα με την ασταθεια που προκαλειτε εσεις οι κρατιστες; Εχετε την ψευδαισθηση οτι ειστε υπερ του αδικημενου ενω με τη σταση σας ειστε εναντιον του.

Αυτος: Και τι να κανουμε δηλαδη; να παμε με τ αφεντικα;

Εγω: Ακριβως.Το επιχειρηματικο δαιμονιο ειναι ενα ταλεντο που πρεπει να το θαυμαζουμε αντι να το λοιδωρουμε. Να χαιρεστε που ανοιγουν επιχειρησεις και που δημιουργειται πλουτος διοτι ο πλουτος φερνει πλουτο σε ολους, ο κοσμος βρισκει δουλεια, ανεβαινει το βιοτικο επιπεδο. Και παραλληλα πρεπει να ειστε αμειλικτοι οταν το αφεντικο δεν ειναι συνεπες με τις υποχρεωσεις του απεναντι στους εργαζομενους. Αυτο σημαινει αριστερος. Ο αληθινος αριστερος δε μισει τ αφεντικα αντιθετως τα λατρευει γιατι δινουν δουλειες και δημιουργουν ευημερια στην κοινωνια. Παραλληλα τα ελεγχει ωστε να ειναι ενταξει απεναντι στους εργαζομενους.

Αυτος: και τοτε ποια θα ειναι η διαφορα μου με τους δεξιους;

Εγω: Η διαφορα ειναι οτι οι δεξιοι (οι σωστοι δεξιοι οχι οι καραγκιοζηδες που εχουμε εδω) πιστευουν οτι τα αφεντικα δε πρεπει να δινουν αυξησεις στους εργαζομενους, πρεπει να ειναι σφιχτοι με τις παροχες ωστε τον πλουτο που συσσωρευουν να τον επενδυουν ετσι ωστε να ανοιγουν ολοενα και πειρσσοτερες επιχειρησεις και να δημιουργουνται νεες θεσεις εργασιας και ακομα μεγαλυτερος πλουτος και ευημερια. Οι αριστεροι απο την πλευρα τους (οι σωστοι αριστεροι οχι οι καραγκιοζηδες που εχουμε εδω) πιεζουν για παροχες ωστε οι εργαζομενοι να αμοιβονται αξιοπρεπως για τη δουλεια τους. Αυτη πρεπει να ναι ολη κι ολη η διαφορα.

Αυτος: ….

Εγω: Κοινωνικός φιλελυθερισμος λεγεται και είναι το πιο δικαιο κοινωνικοπολιτκοοικονομικο συστημα που υπαρχει.

Πειτε μου εσεις που εχω αδικο;

Απόγονοι σκλάβων.

Το μεγάλο πρόβλημα με τους Έλληνες είναι ότι δεν ξέρεις από που να το πιάσεις το θέμα μαζί τους. Το σίγουρο είναι ότι η συμπεριφορά τους σε όλους τους τομείς είναι συμπεριφορά λαού φοβισμένου, χωρίς αυτοεκτίμηση, χωρίς αυτοπεποίθηση και χωρίς αυτοσεβασμό. Αυτό δεν το αποδεικνύει μόνο η μαζικότητα της συμμετοχής στο συλλαλητήριο προχθές αλλά όλη η εν γένει αντιμετώπιση λαού και κυβερνώντων στα ζητήματα της κρίσης των τελευταίων χρόνων, της σχέσης με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κλπ Πάντα κάποιοι μας τα παίρνουν όλα/ ή θέλουν να μας τα πάρουν όλα, και δεν μας αφήνουν τίποτα/ ή δεν θέλουν να μας αφήσουν τίποτα. Ε, αυτήν την φορά δεν θα τους περάσει. ΑΝ ζορίσουν βέβαια τα πράγματα τους περνάει και τους παραπερνάει κι έτσι γράφεται ακόμα μια μαύρη σελίδα στην ιστορία μας, ακόμα μια σελίδα τύπου "Δεν Ξεχνώ" που αποτελούν και τα best seller των σελίδων της Ελληνικής ιστορίας όλων των εποχών. Οι Έλληνες περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θέλουν να θυμούνται την γενοκτονία των ποντίων, το κυπριακό, τις σφαγές στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στο Δοξάτο, τις Σουλιώτισες, το Κούγκι κλπ κλπ κλπ Αυτά τους φτιάχνουν, μ' αυτά την βρίσκουν. Ο πόνος, ο θρήνος, η τραγωδιά, ο νταλγκάς, το πένθος είναι δικά μας, δεν θα μας τα πάρει κανείς. Οι Έλληνες γελούν και μετά λένε "σε καλό να μας βγεί". Τα τραγούδια τους έχουν παραπονεμένα λόγια γιατί το άδικο το ζούνε μέσα από την κούνια τους. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένα άδικο αυτοί θα το εφεύρουν. Δεν έχουν δικαίωμα στην χαρά, μόνο στον πόνο και την θλίψη έχουν δικαίωμα. Όπως όλοι οι σκλάβοι.

Τι φταίει;

Φταίει ο τρόπος που διδασκόμαστε την ιστορία μας. Οι Έλληνες ούτε λίγο ούτε πολύ μαθαίνουν στην ιστορία ότι υπήρχε κάποτε η Αρχαία Ελλάδα η οποία καταλύθηκε από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ. Η φράση «Νικήσαμε τους Έλληνες με τα όπλα αλλά μας νίκησαν με το πνεύμα» που αποδίδεται στον Κικέρωνα, τους δίνει το δικαίωμα να θεωρούν την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέρος της ιστορίας τους. Όταν αυτή χωρίστηκε στα δύο, στον δυτικό και ανατολικό τομέα, ελληνοποίησαν (λες και ήταν καφές) τον ανατολικό θεωρώντας τον (εσφαλμένα) μια αμιγώς ελληνική αυτοκρατορία. Ελάχιστοι Έλληνες γνωρίζουν ότι η ονομασία ‘Βυζάντιο’ δόθηκε μόλις τον 19ο αιώνα από λόγιους της εποχής. Από την πτώση τού Βυζαντίου στα 1453 και την κατάκτησή του από τους Οθωμανούς Τούρκους γίνεται ένα ιστορικό άλμα στο 1821 και την ελληνική επανάσταση. Στο ερώτημα, πότε απελευθερώθηκαν οι Έλληνες από τους Ρωμαίους ώστε να σκλαβωθούν μετά στους Τούρκους, δεν απαντάει κανείς. Μήπως δεν θα έπρεπε να μιλάμε για 400 χρόνια σκλαβιάς αλλά για περίπου 2000 χρόνια σκλαβιάς;

Κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να μιλάμε καθόλου για χρόνια σκλαβιάς. Στο σημείο αυτό εντοπίζω τον σημαντικότερο λόγο που προκαλεί όλα τα προβλήματα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. Οι νεοέλληνες, σαν απόγονοι σκλάβων, αντιμετωπίζουν κάθε έννοια κράτους, δομών, θεσμών κ.ο.κ. εχθρικά. Τα 400 χρόνια σκλαβιάς τούς προκαλούν αισθήματα κατωτερότητας με αποτέλεσμα να έχουν σαν λαός χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό. Γι’ αυτούς το κράτος είναι εχθρός. Ακόμα και σήμερα, το 2019, τους φόρους τους ονομάζουνε χαράτσια. Θεωρούν πολύ φυσικό να κλέβουν την εφορία όπως έκλεβαν οι πρόγονοί τους τον Αγά. Ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες γράφουν στα πρωτοσέλιδα οδηγίες για να γλιτώσει ο λαός από την ‘τσιμπίδα της εφορίας’. Ελάχιστοι Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι εφορία σημαίνει δρόμοι, νοσοκομεία, σχολεία, αεροδρόμια κοκ. Όπως θεωρούν φυσικό να κλέβουν την εφορία έτσι θεωρούν φυσικό το γεγονός ότι οι πολιτικοί κλέβουν το δημόσιο χρήμα. Αυτό είναι το άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο που ισχύει στη χώρα εδώ και δύο αιώνες. Την Ευρωπαϊκή Ένωση την αντιμετωπίζουν σαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εξ ου και η ληστρική επιδρομή στα πακέτα στήριξης των ‘κουτόφραγκων’. Όλα αυτά μπορούν να λυθούν αν συμφιλιωθεί αυτός ο λαός με την ιστορία του. Αν δεχθεί ότι στον τόπο που ζει, ζούσαν κάποτε οι πρόγονοί του που ήταν Έλληνες, Ρωμαίοι, Γότθοι, Βησιγότθοι, Σλάβοι, Ενετοί, Αλβανοί, Άραβες, Φράγκοι, Τούρκοι κ.ο.κ.

Η μεγαλύτερη συμφιλίωση θα έρθει αν δεχθούν οι Έλληνες την Οθωμανική Αυτοκρατορία σαν κομμάτι της ιστορίας τους. (όπως δέχονται την Ρωμαϊκή) Η λέξη τουρκοκρατία πρέπει να εξαφανιστεί από τα λεξικά. Οι πρόγονοί τους, οι ονομαζόμενοι Ρωμιοί, δεν ήταν σκλάβοι, ήταν υπήκοοι μιας αυτοκρατορίας. Τότε υπήρχαν οι αυτοκρατορίες, μετά, στον 19ο αιώνα δημιουργήθηκαν μέσα από επαναστάσεις τα εθνικά κράτη. Τόσο απλά. Αυτό θα τονώσει το ηθικό τους και σε δύο χρόνια από τώρα που θα γιορτάζουν τα 200 χρόνια από την επανάσταση, θα έχουν άλλη ψυχολογία, άλλη νοοτροπία, άλλη συμπεριφορά ώστε να καταφέρουν να τα γιορτάσουν επιτέλους σαν Έλληνες κι όχι σαν Ραγιάδες.

Ειλικρίνεια...

Μέχρι την δεκαετία του '80 περίπου, στην Ελβετία (μετά χάλασε κι αυτή), σε πολλά εστιατόρια έτρωγες και πήγαινες στο ταμείο κι έλεγες τι έφαγες, πλήρωνες κι έφευγες. 
Ελληναράδες φοιτητές εμείς τότε, μόλις το πήραμε χαμπάρι, αφού τρώγαμε του σκασμού λέγαμε ότι φάγαμε μια άσπρη μακαρονάδα (ούτε καν με σάλτσα) πληρώναμε και φεύγαμε περιχαρείς. Θεωρούσαμε φοβερή μαγκιά αυτό που καναμε και τους Ελβετούς λίγο πολύ ηλίθιους. Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω ότι ο ηλίθιος ήμουν εγώ.

Ο άνθρωπος που εκτιμώ και θαυμάζω περισσότερο στον κόσμο.

Ενας φιλος μου συναδελφος ηθοποιος βρεθηκε με την οικογενεια του σ ενα νησι.. αδύνατον να βρει ο ανθρωπος δουλεια στο νησι σε σχέση με το θέατρο, μη εχοντας αλλον τροπο να θρεψει την οικογενεια του εγινε συμβασιουχος δημοτικος υπαλληλος στον τομεα της καθαριοτητας.

Σκουπιδιαρης δηλαδη, μου ειπε.

Και πως ηταν; τον ρωτησα.

Ηταν υπεροχα μου ειπε, δεν εβλεπα την ωρα να παω στη δουλεια... ειχα βαλει στοχο να το κανω το νησι να λαμπει, δεν αφηνα ουτε μισο σκουπιδακι να μου ξεφυγει και πραγματι οσο διαστημα δουλεψα εκει το νησι ελαμπε.

Σκεφτηκα αμεσως τοσα σκουπιδιαρικα που εχω παρει απο πισω σε στενα δρομακια και πως αδειαζουν τους καδους οι υπαλληλοι με τα μισα σκουπιδια να τα πετουν απ εξω και να μη τους νοιαζει και ποσο χαμηλη αυτοεκτιμηση εχουν που κανουν αυτην την δουλεια και πως αυτο το μεταδιδουν και στους γυρω τους, στην οικογενεια τους, στα παιδια τους και ποσο κομπλεξικοι ειναι ολοι αυτοι που λουφαρουν οταν μπορουν, που μεταπηδουν στα γραφεια, που βαζουν τους συμβασιουχους να κανουν τη βρωμικη δουλεια κι αυτοι καθονται... που ειναι παντελως αξιολυπητοι και ταυτοχρονως σκεφτομαι τον φιλο μου...

... ποσο αξιοπρεπης, περηφανος ανθρωπος ειναι, ποσο τυχερα ειναι τα παιδια του που εχουν τετοιον πατερα, η γυναικα του που εχει τετοιον αντρα... με υψηλη αυτοεκτιμηση, υψηλο αυτοσεβασμο και τρομερη αυτοπεποιηθηση... κι εγω που εχω τετοιον φιλο που... ποσο καλυτερη θα ηταν η Ελλάδα αν σκεφτόντουσαν όχι όλοι, ένα 20-30 % να σκεφτόταν έτσι θα ζουσαμε σε άλλη χώρα.

... ειναι ο ανθρωπος που περισσοτερο απ οποιονδηποτε αλλον εκτιμώ και θαυμαζω.

Διάλογος Πούτιν - Ερντογάν πριν από λιγο.

Ερντογάν: Εφέντιμ, δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα, αυτοί πάνε να τα βρούνε πάνε να κυρώσουν τη συμφωνία. Άλλα μου χες υποσχεθεί.

Πούτιν: Πας καλά ρε; Δε βλέπεις τι συλλαλλητήριο σου ετοιμάζω για αύριο; Ξεχνας οτι οι Έλληνες δε λογαριάζουν ούτε θεό ούτε πατρίδα προκειμένου να βγάλουν ο ένας το μάτι του άλλου;

Ερντογάν: Ναι αλλά τελευταία δείχνουν σαν να θέλουν να σηκώσουν κεφάλι, σαν να ξύπνησαν... σαν να κατάλαβαν το παιχνίδι που παίζουμε πίσω απ την πλάτη τους.

Πούτιν: Πλάκα με κάνεις ρε; οι ΈΛληνες να ξυπνήσουν; Με τον Τοτό το ξέρεις; πιο αφελή κορόιδα απ τους Έλληνες δεν έχει... εμένα με θεωρούν δικό τους, τόσο βλάκες είναι... τους Σέρβους που πρώτοι αναγνώρισαν τα Σκόπια ως Μακεδονία τους θεωρούν αδέρφια τους... δε βλέπεις που πανε απ το κακό στο χειρότερο και μυαλό δε βάζουν;

Ερντογάν: Ναι αλλά αυτός έχει βρει 151 ψήφους και θα την περάσει τη συμφωνία... αν εξομαλυνθούν ο ισχέσεις τους και βγουν απ τη κρίση και αναπτυχθούν οικονομικά μπορει να καταλάβουν το παιχνίδι που παίζουμε πίσω από την πλάτη τους και να τα βρουν και με τους Αλβανούς και να φτιάξουν με τους Βούλγαρους το Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και τότε τη βάψαμε. Τόσο αγώνα έχουμε κάνει εγώ και συ για να τους απομονώσουμε απ τα Βαλκάνια. Αυοτί μόλις στρώσουν τα οικονομικά τους μπορεί να παρουν αέρα, μπορεί να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, μπορεί να αποκτήσουν αυτοσεβασμό, μπορεί να πάψουν να είναι Ραγιάδες και ν αρχίσουν να φέρονται σαν Έλληνες.

Πούτιν: Ποιοι ρε; αυτοί οι ζήτουλες, αυτοί οι πεταμένοι; τα ρετάλια του κόσμου θ αποκτήσουν αυτοπεποίθηση; με δουλεύεις; Δε βλέπεις τι ανασφαλείς και φοβισμένοι είναι; πρώτοι οι ίδιοι αμφιβάλλουν για την ιστορία τους... δε βλεπεις τι λεει το τραγουδι τους για την μακεδονία; "εισαι και θα σαι ελληνική ελλήνων το καμάρι"... πότε βγήκε αυτό το τραγούδι; πολύ πριν το μακεδονικό ζήτημα... κι όμως αυτοί από τότε αμφέβαλλαν γι αυτό το τόνιζαν ότι είναι θα ναι ελληνική... αν είχαν αυτοπεποίθηση κι ήταν σίγουροι για την ιστορία τους δε θα είχαν ανάγκη να κάνουν τέτοια καραγκιοζιλίκια... αν ήταν Ελληνες κι όχι Ραγιάδες θα έλεγαν "όχι μονο Μακεδονία αλλά ελάτε να υπογράψουμε ότι θα λέγεστε Μακεδονία-Κρήτη (πως λεμε Βσνια-Ερζεγοβίνη) και κακώς κυκλοφορείτε χάρτες μόνο με την ελληνική μακεδονία μέσα... κανονικά πρέπει να κυκλοφορήσετε χάρτες που να χουν μεσα και την κρήτη ακόμα και το καστελλόριζο... και να ρθετε να μας κλάσετε τ άρχίδια μετά" έτσι κάνουν οι λαοί με αυτοπεποίθηση. Τα Σκόπια θα ήταν τώρα ελληνικό προτεκτοράτο, όλη η οικονομία τους θα ηταν σε ελληνικά χέρια, ελληνικά θα μιλούσε όλη η χώρα...

Ερντογάν: Και τώρα χάρη σοτυς Έλληνες η οικονομία τους είναι σε του΄ρκικα χέρια... γι αυτό ανησυχώ... μη γίνει κανα θαύμα και ξυπνήσουν οι ΈΛληνες.

Πούτιν: Βρε άσε τις μαλακίες κι έλα αύριο να το δούμε μαζί ζωντανά το συλλαλλητήριο... βάζω το χαβιάρι, θα φέρεις τις σαμπάνιες;

Απελπισια...

Η Ελλάδα σε κατάσταση μαζικής εθνικιστικής υστερίας αντίστοιχης με των ναζί της παραμονής του β' ππ.
Είμαι ευγνώμων σε όλους όσους μας έβαλαν στην ΕΕ και στην ΟΝΕ διαφορετικά ήδη θα είχαμε δικτατορία.
Κι όλα αυτά για ένα ανύπαρκτο θέμα εξ αιτίας ενός συνδρόμου μανίας καταδίωξης (μας τα πηραν ολα δεν μας αφησαν τιποτα).

Θα κάνω μια ύστατη απέλπιδα προσπάθεια. (απέλπιδα διότι τα άτομα σε κατάσταση αμόκ δεν έχουν λογική και οι Έλληνες βρίσκονται σε αμόκ αυτή τη στιγμή)

Λοιπόν:

Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία η ονομασία της γείτονος, του λαού της και της γλώσσας τους. Μπορούν να ονομαστούν όπως θέλουν κι αυτό σε καμία περίπτωση δεν θίγει τα συμφέροντά μας. Η Έλλαδα οπως δεν κινδυνευσε τοσα χρονια που αυτη η χωρα ονομαζεται σκετο Μακεδονια και αναγνωριστηκε ετσι απο ολες τις χωρες του κοσμου, δεν κινδυνεύει περισσότερο αν η χώρα αυτή ονομαστεί Βορεια Μακεδονια (το λες και διπλωματικη νικη μετα την αδιεξοδη εξωτερικη πολιτικη μας τοσων δεκαετιων) η Βαρντάρσκα. Οι Η.Π.Α. έχουν πολιτεία Νέο Μεξικό στα σύνορα με το Μεξικό, το Βέλγιο έχει επαρχία Λουξεμβούργο στα σύνορα με το Λουξεμβούργο, η Ρουμανία έχει περιφέρεια Μολδαβία στα σύνορα με την Μολδαβία, η Κίνα έχει επαρχία Μογγολία στα σύνορα με την Μογγολία κλπ κλπ κλπ Αυτοι δεν εχουν ιστορια; Αυτοι δεν αγαπουν τις πατριδες τους; Αυτοι δεν εχουν ιερα και οσια για να ξεπουλησουν; αυτοι δεν εχουν προδοτες;

Η Ελλάδα κινδυνεύει μόνο απο την εθνικιστικη υστερια των Ελληνων αυτην την στιγμη απο τιποτε κι απο κανεναν αλλον.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω ή αλλιώς: ο Θεός να βάλει το χέρι του (κι ο διαολος την ουρα του).

Τη ζωή απ τα κέρατα...

Σήμερα έλαβα ένα βιογραφικό από κάποιον κύριο που προφανώς ψάχνει για δουλειά. Ειχε μονο την επισυναψη με το cv του χωρις να γραφει τιποτα στο σωμα του μηνυματος.

Αυτο μου δινει την ευκαιρια να γραψω κατι που το πιστευω ακραδαντα απο προσωπικη πειρα και που μπορει να βοηθησει φιλους που ψαχνουν δουλεια καθε ειδους.

Μη στελνετε βιογραφικα από καθηκον ή για να βγείτε απ την υποχρέωση για να χετε μετά να λετε οτι δεν υπαρχουν δουλειες ή οτι αν δεν είσαι στα κυκλώματα δεν βρισκεις δουλειά.

Κυνηγήστε την δουλειά.

Εγω λαμβάνω καθημερινά γύρω στα 10 βιογραφικά. Παλια που ηταν καλυτερες εποχες τα κοιταζα προσεχτικα κι οταν εβρισκα κατι ενδιαφερον καλουσα τον υποψηφιο συνεργατη για συνεντευξη. Τωρα που ειναι δυσκολοι καιροι, ριχνω μια ματιά, κι εχω ενα ετοιμο ευχαριστηριο που το κανω copy paste και απαντω οτι λυπαμαι που δεν μπορουμε να συνεργαστουμε.

Τυχαινει ομως μερικες φορες να μου πουν οι συνεργατες μου "πηρε τηλεφωνο ο ταδε και ρωτησε αν λαβαμε το βιογραφικο του" τους λεω να του πουν οτι ναι το λαβαμε και τον ευχαριστουμε πολυ. Μου λενε υστερα απο κανα δυο μερες "ξαναπηρε ο ταδε (ο ιδιος) και θελει να κλεισει ενα ραντεβου" λεω να του πουν οτι δεν εχω χρονο. Μου λενε υστερα απο κανα δυο μερες "περασε ο ταδε (ο ιδιος) και αφησε και δυο συστατικες επιστολες που δεν ειχε επισυναψει στο βιογραφικο και ρωτησε αν εισαι εδω"

Αρχιζει και μου προκαλει το ενδιαφερον. Για να επιμενει τοσο πολυ σημαινει πως ενδιαφερεται πραγματικα. Τετοιους συνεργατες χρειαζομαι. Πηγαινω και κοιταζω παλι το βιογραφικο του. Βλεπω τις συστατικες επιστολες. Ζηταω να του τηλεφωνησουν και να κλεισουμε ραντεβού!

Ελπιζω να ειναι σαφες οτι αυτα τα γραφω με αγαπη κι οχι για να την πω σε καποιους αλλα ειναι σημαντικο να δειχνεις οτι θελεις πολυ να κανεις μια δουλεια. Δεν υπαρχει περιπτωση να μην εκτιμηθει η επιμονη σου.

Ειναι λαθος να νομιζεις οτι ενοχλεις. Δεν ενοχλεις, προκαλεις το ενδιαφερον.

Ρε φιλε,

ειχες την τυχη να γεννηθεις σ ενα αστικο σπιτι. Απεκτησες μια μορφωση αλλα και μια μικρη περιουσια. Δεν εισαι κανας ζαπλουτος αλλα τα βγαζεις περα μια χαρα. Η κριση σ εχει στριμωξει λιγο αλλα τα καταφερνεις (με απωλειες, δε λεω, αλλα μια χαρα επιβιωνεις σε σχεση με τον χαμο που γινεται).

Ο αλλος ειχε την ατυχια να γεννηθει σ ενα προλεταριακο σπιτι. Ο πατερας του εργατης αλλοτε δουλευε αλλοτε στην ανεργια. Η μανα του καθαριζε σκαλες. Με το ζορι τα φερνανε βολτα. Ψιλομορφωθηκε και βρηκε μια δουλεια. 500 ευρω το μηνα. Ειναι 30 χρονων, ζει ακομα με τους γονεις του και ουτε γι αστειο δεν περναει απ το μυαλο του να κανει δικο του σπιτι, οικογενεια κλπ Δηλωνει αριστερος και αν και ειναι απογοητευμενος απο την "πρωτη φορα αριστερα" κυβερνηση μας παλι προς τα αριστερα ψαχνεται. Απο κει περιμενει λιγη δικαιοσυνη γι αυτην την αδικια που υφισταται.

Μπορει να βρισκεται σε πλανη, μπορει να ειναι θυμα των περιστασεων, μπορει με την επιμονη του να εμπιστευεται την αριστερα να χειροτερευει ακομα περισσοτερο τη θεση του... μπορει χιλια δυο αλλα δεν ειναι απολυτως κατανοητο το σκεπτικο του;

Κι εχεις το θρασος να βγαινεις και να τον στηλιτευεις, και να τον τρομοκρατεις, και να τον απειλεις που διανοηθηκε να ονειρευτει κι αυτος μια καλυτερη μοιρα, μια καλυτερη ζωη;

Βουλωσε το ρε μαλακα, μη μιλας τουλαχιστον, κανε το κοροιδο… που θες να μου κανεις την ευνοια της τυχης σου ιδεολογια που αν δεν ειχες τα λεφτα του μπαμπα σκατοφλωρε θα ησουν η προσωποποιηση της αχρηστιλας.

Αντε μη πω τιποτα πιο βαρυ βραδιατικα... τα βρηκες ολα ετοιμα κι εχεις το θρασος και μιλας... καραγκιοζη, ε καραγκιοζη!

Τέσσερις αξέχαστες πρωτοχρονιές 

Πρωτοχρονιά στην Αριζόνα.

Το τρένο έφευγε αργά το απόγευμα. Επειδή με τον φίλο μου δεν είχαμε λεφτά για να τρώμε στο εστιατόριο του τρένου και το ταξίδι από το Λος Άντζελες για την Νέα Ορλεάνη κρατούσε πολλές ώρες πήγαμε σε ένα σούπερ μάρκετ αγοράσαμε τυρί και σαλάμι και κάναμε από έξι σάντουιτς ο καθένας.

Την εποχή εκείνη στα αμερικανικά τρένα είχε ένα βαγόνι με 180 μοίρες τζάμι στο οποίο μπορούσες να καπνίσεις και να χαζεύεις την διαδρομή πανοραμικά. Στο δικό μας τρένο αυτό ήταν το βαγόνι 3 κι εμείς ήμασταν τυχεροί να έχουμε θέσεις στο 4 δηλαδή δίπλα, αφού καπνίζαμε τότε τόσο εγώ όσο και ο φίλος μου.

Αργά το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου ο φίλος μου κάπνιζε δίπλα κι εγώ πήγα να φάω το τελευταίο μου σάντουιτς. Παρατήρησα ότι ενώ εγώ έτρωγα το τελευταίο μου εκείνος είχε ακόμα δύο. Τότε σκέφτηκα πως θα ήταν σωστό καθώς εγώ ήμουν πιο ψηλός και πιο πολλά κιλά να μηδενίσουμε το κοντέρ και να το πάρουμε από την αρχή και να θεωρήσουμε πως έχουν απομείνει δύο σάντουιτς ένα γι αυτόν κι ένα για μένα. Έφαγα λοιπόν στο καπάκι και το άλλο σάντουιτς και πήγα να τον βρω στο καπνιστήριο.

Κουρασμένοι καθώς ήμασταν από μια πολύ δύσκολη μέρα να γυρνάμε το Λος Άντζελες απ άκρη σ άκρη επιστρέψαμε στις θέσεις μας για να ξεραθούμε. Καθώς δεν βολευόμασταν και πολύ στο βαγόνι 4 τύπου πούλμαν, είπα στον φίλο μου ότι θα πάω προς τα πίσω στο 5 μήπως βρω άδειες θέσεις για να απλωθώ και να κοιμηθούμε και οι δυο πιο άνετα. Έτσι κι έγινε. Με πήρε ο ύπνος όταν κάποια στιγμή ξύπνησα διψώντας και κατευθύνθηκα προς το βαγόνι 4 που στο ένωμα των δύο βαγονιών υπήρχε ψύκτης. Από το βάθος διέκρινα τον φίλο μου να έρχεται συμπτωματικά κι αυτός προς τον ψύκτη για να πιει νερό. Εισέπραξα πολλή αρνητική ενέργεια και κατάλαβα αμέσως ότι αντιλήφθηκε πως του έφαγα το σάντουιτς. Δεν είπαμε κουβέντα και μάλιστα υπήρξε λίγη ένταση με κάτι αγκωνιές για το ποιος θα πιει πρώτος από την βρύση. Πρυτάνευσε η λογική ίσως και από σεβασμό στους υπόλοιπου επιβάτες που κοιμόντουσαν και δεν δόθηκε συνέχεια. Εγώ από τα νεύρα δεν μπορούσα να κοιμηθώ και κατευθύνθηκα προς το 3 για να καπνίσω.

Κάπνισα δυο τρία τσιγάρα, χαλάρωσα και για να πάω στο 5 που είχα βολευτεί έπρεπε να περάσω από το 4 που καθόταν ο φίλος μου. Μόλις με είδε μου ρίχνει ένα χεσίδι που του φαγα το σάντουιτς που ξύπνησε όλο το τρένο. Είχε πάει 12.10 και τον άγριο καυγά διέκοψε μια μαύρη ηλικιωμένη κυρία που άρχισε να τραγουδάει το "happy new year" Μαζί της και όλο το τρένο με πρώτο και καλύτερο εμένα που την είδα ως σανίδα σωτηρίας που μ έβγαλε από την δύσκολη θέση.

Την άλλη μέρα το πρωί επέστρεψα στην θέση μου και φυσικά με τον φίλο μου δεν είπαμε ούτε καλημέρα. Λίγο αργότερα η κυρία της προηγούμενης νύχτας μας πλησίασε κρατώντας στο χέρι της ένα κουτί με μπισκότα. "Συγγνώμη" μας είπε "δεν θέλω να σας προσβάλλω αλλά επειδή εγώ κατεβαίνω στην επόμενη στάση θα ήθελα να σας προσφέρω αυτά τα μπισκότα που μου περίσσεψαν". Την ευχαριστήσαμε και τα πήραμε φυσικά μάλλον πεινασμένοι παρά προσβεβλημένοι. Τι είχε συμβεί;

Αυτή μας άκουγε που μαλώναμε το προηγούμενο βράδυ σε μια άγνωστη γι αυτήν γλώσσα αλλά ανάμεσα στα ακαταλαβίστικα άκουγε κάθε τόσο την λέξη σάντουιτς οπότε υπέθεσε ότι μάλλον για τα σάντουιτς γίνεται ο καυγάς και θέλησε να βοηθήσει την κατάσταση.
<3

Πρωτοχρονιά στο Παρίσι

Σκηνοθετουσα πριν απο μερικα χρονια μια παρασταση στο εθνικο θεατρο που θα εκανε πρεμιερα στις αρχες Ιανουαριου. Παραμονη πρωτοχρονιας, ημερα Σαββατο, απαγορευοταν να κανουμε προβα κι εγω ημουν εξαλλος. Δεν με χωρουσε ο τοπος. Προβλεποταν να ειναι η χειροτερη πρωτοχρονια της ζωης μου.

Ενας φιλος μου με ειχε καλεσει για ρεβεγιον στο σπιτι του. Ενας αλλος κοινος μας φιλος ειχε παει στο χωριο του. Παρασκευη απογευμα μιλαμε στο τηλεφωνο με τον φιλο που χε παει στο χωριο και τον ψηνω να ερθει Αθηνα την αλλη μερα για να κανουμε ρεβεγιον ολοι μαζι. Δεν θελει με τιποτα να ερθει, προτιμαει να μεινει στο χωριο. Του λεω οτι ειμαι πολυ χαλια λογω εθνικου και τον εχω αναγκη. Πειθεται και αποφασιζει να ρθει.

Λιγο μετα με παιρνει μια φιλη μου και μου λεει "Αχ ειδα πριν απο λιγο στο Nouvelles Frontières για ενα ταξιδι στο Παρισι. Πεταει Σαββατο πρωι κι επιστρεφει Κυριακη μεσημερι. Αχ, δεν εχω παει ποτε στο Παρισι". Δεν το σκεφτηκα δευτερη φορα, πηγα αμεσως κι αγορασα τα εισιτηρια.

Στο Bateaux-Mouche την αλλη μερα το μεσημερι χτυπησε το τηλεφωνο μου.
Ελα, μου λεει ο φιλος μου που ειχε παει στο χωριο, μολις εφτασα.
Που εφτασες; του λεω.
Αθηνα ειμαι, μου λεει, μολις εφτασα.
Ναι... ναι... δεν ακουω καλα... ναι... ναι... δεν εχω σημα ... λεω εγω και κλεινω το τηλεφωνο.
Απο τον ενθουσιασμο μου με το Παρισι τον ξεχασα τελειως.
Παιρνω αμεσως τον φιλο μας που εκανε το ρεβεγιον, του εξηγω πως εχουν τα πραγματα και τον εξορκιζω να με καλυψει. Ετσι και εγινε.

Ειναι μια απο τις ομορφοτερες πρωτοχρονιες που εχω κανει. Ουτε αποσκευες, ουτε ξενοδοχειο ουτε τιποτα. Αλητευαμε ολη μερα κι ολη νυχτα και ξημερωματα πηγαμε στο αεροδρομιο και κοιμηθηκαμε στην πτηση της επιστροφης. Προλαβα να κοιμηθω και στο σπιτι λιγες ωρες κι οταν ξυπνησα για να παω στην βραδυνη προβα της Κυριακης για μερικα δευτερολεπτα νομισα πως ολο αυτο το ονειρευτηκα. Αλλα κι αυτοι στο ρεβεγιον απ ο τι εμαθα δεν περασαν ασχημα.

Ο φιλος μου δεν μου μιλουσε μετα για μερικες μερες αλλα στο τελος με συγχωρεσε. Μπορει να μαι λιγο μαλακας σε μερικα πραγματα αλλα σε άλλα δεν είμαι ωστε να ισοσταθμιζω την μαλακια που με δερνει ωρες ωρες.
:)

Πρωτοχρονιά στις Βρυξέλλες.

Πριν από μερικά χρόνια πήγαμε με μια παρέα για λίγες μέρες στις Βρυξέλλες. Εκεί νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο και φύγαμε για Μπρύζ, μείναμε ένα βράδυ και την άλλη μέρα Άμστερνταμ όπου επίσης μείναμε ένα βράδυ και τελευταίο βράδυ, στις 31 δηλαδή, επιστρέψαμε στις Βρυξέλλες.

Εκεί είχα την φαεινή ιδέα καθώς η πτήση μας της επιστροφής ήταν νωρίς την άλλη μέρα το πρωί, να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο στο αεροδρόμιο ώστε να είμαστε δίπλα και να μην τρέχουμε χαράματα με την ψυχή στο στόμα. Φτάσαμε αργά το βράδυ στο ξενοδοχείο, ταχτοποιηθήκαμε στα δωμάτια και ρωτήσαμε στην ρεσεψιόν αν γίνεται κανένα ανοιχτό πάρτι εκεί κοντά για την υποδοχή του νέου χρόνου. Μας είπαν πως γίνεται στο γειτονικό χωριό και πως είναι και πολύ δημοφιλές μάλιστα και γίνεται ψιλοχαμός. Μας έδωσαν οδηγίες και φύγαμε.

Γυρίζαμε δυο ώρες σαν τις άδικες κατάρες αλλά χωριό και πάρτι πουθενά. Αλλάξαμε τον χρόνο στον δρόμο με πολλά γέλια, μπινελίκια, πειράγματα κλπ και καταλήξαμε στο ξενοδοχείο. Πεθαίναμε της πείνας κι εκεί είχε κάτι αυτόματα μηχανήματα με έτοιμα ζεστά φαγητά. Εγώ είχα και πάλι την φαεινή ιδέα να φάμε από αυτά και να πιούμε μπύρες από το διπλανό επίσης αυτόματο μηχάνημα. Έτσι και έγινε αλλά με το που κάτσαμε κι ανοίξαμε τις συσκευασίες μας πήρε μια μπόχα από την χημεία που είχε μέσα αυτό που θα τρώγαμε που τα πετάξαμε αμέσως χωρίς να τα αγγίξουμε από τον φόβο μην πάθουμε καμιά δηλητηρίαση. Πήραμε τσιπς από το παραδιπλανό μηχάνημα και την βγάλαμε με γαριδάκια και μπύρες. Τα γέλια μας ξύπνησαν όλους τους ένοικους του ξενοδοχείου, ανταλλάξαμε ευχές με όλους, τους καλέσαμε στο πάρτι, βάλαμε και μουσική, ήπιαμε και χορέψαμε μέχρι το πρωί που πήγαμε εξουθενωμένοι στο αεροδρόμιο να πάρουμε το αεροπλάνο.
<3 :)

Πρωτοχρονιά στην Βιέννη.

Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα στην Βιέννη παραμονή πρωτοχρονιάς κι αφού περιπλανήθηκα στο κέντρο για πολλές ώρες κι έγινα λιάρδα απ το πολύ "ζεστό κρασί" που το τσάκισα στην κυριολεξία πήγα να πάρω το λεωφορείο για να πάω σ ένα σπίτι που ήμουν καλεσμένος.

Αντί όμως να πάρω το 26Α πήρα το 26 σκέτο, ολέθριο σφάλμα διότι με πήγε αλλού ντ' αλλού, και μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι έχω κάνει λάθος έφτασα στο τέρμα που ήταν πάνω σε έναν λόφο και είχε πανοραμική θέα της Βιέννης στις 11.50 και το λεωφορείο θα έφευγε και πάλι για πίσω στο κέντρο στις 12.20

Εγώ κι ο οδηγός λοιπόν με καταγωγή από την Βοσνία όπως έμαθα αμέσως μετά, κάναμε πρωτοχρονιά στον λόφο με την Βιέννη να σείεται κάτω από τα πόδια μας από τα βεγγαλικά, τα πυροτεχνήματα και τις κροτίδες. (Ειλικρινά δεν τους το χα να κάνουν τέτοια φασαρία... σεισμός κανονικός... όλη η πόλη δονείται μέχρι το πρωί)

Αν είχα πάει στο σπίτι που με περίμεναν μπορεί και να μη θυμόμουν τώρα εκείνην την ξεχωριστή πρωτοχρονιά... μπορεί να ήταν λίγο πολύ μια πρωτοχρονιά σαν όλες τις άλλες... μπορεί... μπορεί και όχι.

Καλή χρονιά με υγεία, τόλμη και πολλή πολλή χαρά <3 :) 😍🤡😍