Ποιος φταίει...

Θα ημουν διατεθειμενος να πιστεψω καθε θεωρια συνωμοσιας απ αυτες που κυκλοφορουν... οτι οι ξενοι φταινε για ολα, οτι οι εβραιομασονοι κυβερνουν τον κοσμο, οτι ολοι οι πολιτικοι ειναι πουλημενοι και πρακτορες, οτι ολοι οι ξενοι μας ζηλευουν, οτι μας μισουν, οτι θελουν να μας τα παρουν ολα, οτι θελουν να μας εξαφανισουν... ποιους; εμας που ειμαστε ελιιιινς κι οχι γκρηξ... και καθε λογης μαλακια που κυκλοφορει εδω μεσα και εξω, απ ολους τους τριτοκοσμικους υπαναπτυκτους κατοικους αυτης της χωρας (βαζω πρωτο και καλυτερο εμενα αναμεσα τους γιατι αν δεν ημουν κι εγω ετσι θα την ειχα κανει ηδη για αλλου)

Αν...

... εβλεπα γυρω μου να λειτουργει κατι. Τοτε θα λεγα ναι, ο Σοιμπλε, η Μερκελ, η Λαγκαρντ, ο Ροτσιλντ, η λεσχη Μπιλντερμπεργκ κλπ κλπ κλπ φταινε για ολα.

Αλλα τωρα πως να πω, παρα την τριτοκοσμικοτητα μου, κατι τετοιο;

Φταινε οι ξενοι που τα πανεπιστημια μας ειναι σ αυτο το χαλι;
Φταινε οι ξενοι που οι δημοσιες υπηρεσιες δεν λειτουργουν; Φταινε οι ξενοι για τα αθλια νοσοκομεια μας;
Φταινε οι ξενοι για την διαφθορα;
Φταινε οι ξενοι για την φοροδιαφυγη;
Φταινε οι ξενοι που ολες οι ελληνικες πολεις ειναι σαν βομβαρδισμενο τοπιο απο την αναρχη δομηση;
Φταινε οι ξενοι που εναν γαμημενο κωλοαντικαπνιστικο νομο δεν μπορουμε να εφαρμοσουμε τοσα χρονια;
Φταινε οι ξενοι που οδηγουμε σαν παρανοικοι και ειμαστε πρωτοι στα τροχαια ατυχηματα;
Φταινε οι ξενοι που εχουμε τους πιο διεφθαρμενους πολιτικους στην Ευρωπη;
Φταινε οι ξενοι που ντρεπομαστε να πουμε στους ξενους οτι ειμαστε Ελληνες;

Λοιπον τριτοκοσμικα ανθρωπιδια μου... κι εγω δικος σας ειμαι αλλα δεν κρυβομαι πισω απ το δαχτυλο μου... φτιαξτε τα ολα αυτα, στα οποια ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ δεν εμπλεκεται κανενας ξενος και ειναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δικη μας ευθυνη και τοτε και γω μαζι σας... να κατεβουμε στους δρομους ολοι μαζι και να διαδηλωσουμε εναντιον ολων αυτων... μεχρι τοτε ομως...

... τουμπεκι ψιλοκομμενο... γιατι και η ανοχη στον στρουθοκαμηλισμο εχει και τα ορια της.

Προσφωνήσεις...

Οι μαθητές μου για να με τιμήσουν με αποκαλούν δάσκαλο. Που να ήξεραν πόσο πολύ ανατριχιάζω (αρνητικά) κάθε φορά που ακούω αυτήν την καταραμένη λέξη! Δεν λέω τίποτα για να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση.

Δεν μου αρέσουν οι δάσκαλοι, με την έννοια του δασκάλου, του γκουρού δηλαδή, διότι όσους ξέρω ή έχω ακουστά, βγάζουν πολύ ηλίθιους μαθητές. Όσο πιο δάσκαλος ένας δάσκαλος τόσο πιο ηλίθιος ο μαθητής.

Εμένα μου αρέσει το interaction, η προσωπική σχέση. Μου αρέσει να με αγαπούν και να με θαυμάζουν γι αυτό που κάνω και ταυτοχρόνως να μου δίνουντ ην δυνατότητα να μπορώ να τους αγαπώ και να τους θαυμάζω επίσης.

Γι αυτό δεν μου αρέσουν οι έννοιες "κοινό", "λαός" κλπ Γι αυτό δεν θα μου άρεσε ποτέ να είμαι star... θα μου φαινόταν πολύ γελοίο να με θαυμάζουν άνθρωποι που δεν ξέρω, που δεν γνωρίζω προσωπικά.

Λέγε με Ευδόκιμο... και στον ενικό παρακαλώ...

Ο δικός μου θεός...

Ο δικος μου θεος θελει να γραφω το ονομα του με μικρο θ επειδή είναι σεμνός και ταπεινός.

Ο δικος μου θεος δεν τιμωρει ποτε κι οταν λεω ποτε εννοω ΠΟΤΕ. Γι αυτο δεν εχει κολαση αλλα μονο παραδεισο για ολους.

Ο δικος μου θεος δεν θετει ως απαραιτητη προυποθεση για να σε ανταμοιψει για κατι να τον πιστεψεις. Αντιθετως εχει μια αδυναμια σε οσους δεν τον πιστευουν κι αυτους τους αγαπαει πιο πολυ.

Ο δικος μου θεος εχει χιουμορ, πολυ χιουμορ, ολη την ωρα γελαει. Δεν ειναι ποτε συνοφρυωμενος και αυστηρος.

Ο δικος μου θεος μ αφηνει να προσευχομαι σ αυτον παντου, δεν ειναι μισαλλοδοξος, τουναντιον... μπορω να προσευχομαι σ αυτον στο σπιτι μου, σ εναν βουδιστικο ναο, σε μια συναγωγη, σ ενα εκκλησακι, σ ενα τζαμι... παντου... αλλα ακομα κι αν δεν προσευχομαι αυτος εξακολουθει και μ αγαπαει.

Ο δικος μου θεος εκτος απο το να γελαει ολη την ωρα κλαιει και πολυ συχνα επισης για την δυστυχια που υπαρχει στον κοσμο και για την αδυναμια του να κανει κατι γι αυτο. Κλαιει κυριως επειδη δεν ειναι παντοδυναμος οπως οι αλλοι Θεοι ωστε να μπορεσει να εξαλειψει τον πονο απο τους ανθρωπους. Κλαιει κυριως επειδη οι αλλοι Θεοι παρα την παντοδυναμια τους μπορουν να το κανουν και δεν το κανουν.

Ο δικος μου θεος δεν ζηταει ποτε ανταλλαγματα. Ο τι και να κανεις, ακομα και το μεγαλυτερο εγκλημα αυτος απλως σ αγαπαει. Δεν σου ζηταει ουτε να ζητησεις συγγνωμη, ουτε να μετανοησεις και κυριως δεν σε τιμωρει ποτε για τιποτα. Ακομα κι οταν καμια φορα του αναβω κανα κερι αυτος μου λεει "Αντε βρε χαζε αστα αυτα και πηγαινε να πιεις κανα ποτο να χορεψεις και να διασκεδασεις".

Ο δικος μου θεος μονον αγαπαει δεν κανει τιποτ αλλο ολη την ωρα.

Σ αυτον τον θεο πιστευω και σ αυτον τον θεο προσευχομαι.

Χρόνια Πολλά σ έναν φίλο για τα γενέθλιά του...

Χρόνια Πολλά αγαπημένε μου παιδικέ μου φίλε, με υγεία και πολλή χαρά <3 :)

Ήταν καλοκαίρι του 1976, είχα τελειώσει την β' γυμνασίου και στην γειτονιά υπήρχαν δυο παρέες, η δική μας, των πιτσιρικάδων κι η δική σας, των λίγο μεγαλύτερων, αλλά σε κείνη την ηλικία τα 2-3 χρόνια διαφορά, είναι σημαντική διαφορά.

Ήσουν εσύ, ο Γκάς, ο Πώλ, ο Κώστας και ο Βασίλης οι βασικοί και κάποιοι δορυφόροι, αλλά οι βασικοί ήσασταν εσείς. Σας θαυμάζαμε και θέλαμε να σας μοιάσουμε. Αρχίσαμε να ντυνόμαστε σαν εσάς, να καπνίζουμε σαν εσάς, να περπατάμε σαν εσάς, ν ακούμε την μουσική που ακούτε εσείς... ειδικά το τελευταίο, η μουσική!

Εσείς δεν καταδεχόσασταν να μας πολυμιλάτε αλλά κι ένα "γεια" όταν μας λέγατε ήταν πολύ σημαντικό. Μας μιλούσαν οι "Θεοί"! Γιατί στα παιδικοεφηβικά μας μάτια ήσασταν σαν Θεοί αφού παίζατε μουσική... ηλεκτρικές κιθάρες, κλασικό ροκ, συγκροτήματα... το καλοκαίρι που μου άλλαξε τη ζωή.

Σε θυμάμαι που ήρθες ένα βράδυ εκεί που καθόμασταν με "τους δικούς μου" σ ένα παγκάκι και μου είπες "Ψηλέ, μήπως είδες ..." κάτι είχες χάσει... δε θυμάμαι τι... κι εγώ ψήλωσα ακόμα πιο πολύ από την τιμή που μου κανες να απευθυνθείς σε μένα.

Τον επόμενο χειμώνα 1976-'77, στην τρίτη γυμνασίου, άρχισα να απομακρύνομαι από τους παιδικούς μου φίλους και να προσχωρώ στην δική σας παρέα μετά βαίων και κλάδων. Τελετάρχης ο Γκάς ο οποίος προς το τέλος της άνοιξης μου ανακοίνωσε ότι είμαι και επισήμως ισότιμο μέλος της παρέας.

Η ζωή μου άλλαξε... από σπασίκλας καλός μαθητής έγινα ρόκερ!

Την ίδια χρονιά αγόρασα πικάπ με πρώτο δίσκο το "Animals" των Pink Floyd και δεύτερους τρεις μαζί, το "Stormbringer" των Deep Purple, το "A night at the opera" των Queen και το "Wish you were here" των Pink Floyd.

Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες που περνούσαμε στο μαγαζί σου αλλά και στο σπίτι σου που μου βάζατε ν ακούω με τ ακουστικά την εισαγωγή από το "Ogre Battle" από το Queen II και σβήνατε τα φώτα για να με φρικάρετε.

Και μετά βέβαια το θρυλικό καλοκαίρι του 1978 με τον σεισμό... και από το '79 και μετά ψιλοχαθήκαμε.... με on και off... μέχρι που ξαναβρεθήκαμε τώρα, εδώ και μερικά χρόνια δηλαδή.

Μιλάμε για μια φιλία 2-3 χρόνων ουσιαστικά αλλά εμένα μου φαίνεται μια φιλία μιας ζωής, από τις πιο σημαντικές της ζωής μου... ίσως επειδή τα συγκεκριμένα χρόνια είναι τόσο καθοριστικά και μας σημαδεύουν για όλη μας τη ζωή κι εγώ νιώθω τόσο ευγνώμων που είσαι φίλος μου.

Ένα χρόνια πολλά ήθελα να πω... κι έγραψα την ιστορία της ζωής μου... συγγνώμη για την φλυαρία... να σαι καλά να σε χαιρόμαστε... :)

Ισορροπία!

Βλεπω φωτογραφιες με γονεις περηφανους για τα πανεξυπνα και πανεμορφα παιδια τους και σκεφτομαι…

… τι κριμα να μην εχω ενα πανασχημο και αργοστροφο παιδι για να μαι ο πιο περηφανος γονιος στον κοσμο.

Θεατρικό...

Μερικες παρεξηγησεις που συνανταμε πολυ συχνα σε εννοιες θεατρικες και εκθετουν ακομα και "σοβαρους" θεατρανθρωπους.

Ηθοποιος ---> ποιει ηθος σου λεει ο αλλος αναλυοντας ετυμολογικα την λεξη και εννοωντας ο ανοητος το ηθος με την εννοια της ηθικης, του καλου, του σωστου κλπ
Καμια σχεση.
Ηθος στην συγκεκριμενη λεξη θελει να πει με την εννοια του χαρακτηρα, του ρολου... δηλαδη η λεξη ειναι κυριολεξια: ο ηθοποιος πλαθει, ποιει χαρακτηρες, δηλαδη παιζει ρολους.

"Εν αρχη ην ο λογος" τονιζουν με καμαρι ορισμενοι δασκαλοι της ορθοφωνιας νομιζοντας οτι η φραση ειπωθηκε για να παινεψει την σημασια που εχει η αρθρωση και η τοποθετηση της φωνης στο θεατρο.
Ελεος!
Λογος θελει να πει με την εννοια του πνευματος, της νοησης (οπως ειναι η καταληξη στους γιατρους δηλαδη που δε σημαινει οτι μιλανε ωραια και καθαρα).

Comedy - Commedia
Στα ελληνικα μεταφραζουμε ως κωμωδια αλλα εμεις οταν λεμε κωμωδια εννοουμε το κωμικο. Εδω εχει περισσοτερο την εννοια του "κοινωνικου" ενιοτε δε και του δραματικου. Το Divina Commedia δεν εννοει ακριβως Θεια Κωμωδια με την κωμικη εννοια. (Παλια που υπηρχαν video club εκανε εντυπωση στους Ελληνες της Αμερικης που εβλεπαν το Cramer vs Cramer στην κατηγορια Comedy)

Στην περιπτωση δε της Commedia dell' Arte εχουμε προβλημα και με το Arte αφου δεν εννοει την τεχνη, τους καλλιτεχνες δηλαδη αλλα την τεχνικη, δηλαδη αναφερεται στους τεχνιτες.

Μακαρόνια...

Παγκοσμια μερα ζυμαρικων σημερα κι επειδη η κριση που περναμε ειναι πρωτιστως "αισθητικου τυπου" να μερικοι απλοι κανονες που θα μας αναβαθμισουν αισθητικα στον τροπο που τα μαγειρευουμε και τα τρωμε.

1. Τα ζυμαρικα ειναι φαγητο της ωρας. Δεν τα βαζουμε στο ψυγειο για να τα φαμε αργοτερα η την επομενη. Στο ψυγειο βαζουμε την σαλτσα αν περισσέψει και την ξαναζεσταινουμε αλλα οχι τα μακαρονια (τα οποια αλλωστε μ εναν βραστηρα ειναι ετοιμα σε 10 το πολυ λεπτα)

2. Τα σπαγγετι τα ριχνουμε ολοκληρα στην κατσαρολα και δεν τα σπαμε. Και φυσικα τα τρωμε μονο με πιρούνι ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΤΑΛΙ (εχει μαλλιασει η γλωσσα μου) Γι αυτό δεν τα σπάμε. Για να γυρίζουν στο πιρούνι.

3. Τα ζυμαρικα θελουν πολυ νερο για να βρασουν και δεν τα πολυβραζουμε, πρεπει να "κρατανε" (ετσι δεν παχαινουν)

4. Δεν ζεματαμε βουτυρα, λαδια κλπ Οταν βρασουν τα στραγγιζουμε (ελαφρα, να μεινει πανω τους υγρασια) απλως και τα ξαναριχνουμε στην κατσαρολα περιχυνοντας αμεσως την σαλτσα (την οποια σαλτσα ασπρη ή κοκκινη απο τις δεκαδες που υπαρχουν ή ενα κομματι σκετο βουτυρο που θα λιωσει απο την θερμοτητα των ζυμαρικων... αυτα τα "ασπρα" με σκετο βουτυρο ειναι τα αγαπημενα μου).
Μπορουμε αν θελουμε να ριξουμε την μιση σαλτσα στην κατσαρολα και λιγο τριμμενο τυρι και ν ανακατεψουμε και μετα επι πλεον σαλτσα στα πιατα και επι πλεον τυρι.

5. Δεν τα ξεπλενουμε με κρυο νερο οταν βρασουν ουτε ριχνουμε κρυο νερο την ωρα που τα στραγγιζουμε (ναι, το χω δει να συμβαινει κι αυτο)

6. Οταν πηγαινουμε σ ενα ιταλικο εστιατοριο κανουμε το τεστ της καρμποναρας. Ανοιγουμε το μενου και βρισκουμε την καρμποναρα. Αν γραφει οτι βαζουν μεσα ειτε μπεικον, ειτε ζαμπον, ειτε κρεμα γαλακτος ειτε μανιταρια σηκωνομαστε και φευγουμε αμεσως. Αν γραφει οτι εχει μεσα αυγο, παντσετα (γκουαντσαλε ακομα καλυτερα) και πεκορινο ειναι καλο και θα το διαπιστωσουμε μολις ερθουν τα πιατα.

7. Στα μακαρόνια με τόνο, και με θαλασσινά γενικώς, δε βάζουμε τυρί. 

8. Δεν βάζουμε τυρί επίσης στην αγαπημένη μου μακαρονάδα με σκόρδο, λάδι και κόκκινη καυτερή πιπεριά.

9. Μπορούμε αν θέλουμε αντί να ρίξουμε την σάλτσα στην κατσαρόλα να πάρουμε τα ζυμαρικά με μια τρυπητή κουτάλα (με τσιμπήδα αν είναι σπαγγέτι) από την κατσαρόλα και να τα ρίξουμε στο τηγάνι με την σάλτσα, να τ ανακατέψουμε και να τα σερβίρουμε από κει στο πιάτο.

10. Ζυμαρικα μπορούμε να τρώμε κάθε μέρα τόσο το μεσημέρι όσο και το βράδυ αφού υπάρχουν τόσα πολλά είδη που σε συνδυασμό με τις δεκάδες σάλτσες που υπάρχουν μπορεί να είναι πάνω από 730 (365+365). Δύο για κάθε μέρα του χρόνου δηλαδή μια το μεσημέρι και μία το βράδυ!

Οποιος τα κανει αυτα ηδη, ειναι φιλος μου.
Οποιος δεν τα κανει αλλα θα τα κανει απο δω και περα θα γινει φιλος μου μολις τα κανει.
Οποιος δεν τα κανει και ουτε θ αρχισει να τα κανει αλλα θα αγνοησει τις οδηγιες μου θα φαει πλοκ.

Η εμείς ή αυτοί!

Ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για παρκάρισμα η σημερινή. Τσιγγουνεύτηκα τα λεφτά του πάρκινγκ κι έκανα 7-8 γύρους για να βρω να παρκάρω και βρήκα τελικά 4 τετράγωνα πιο μακριά από την δουλειά μου.

Περπατώντας για τη δουλειά, στην γωνία στο δεύτερο φανάρι βλέπω ένα τύπο που παρκάρει πάνω ακριβώς στη ράμπα για τους ανάπηρους. Περιμένω να ολοκληρώσει και να κατέβει και του λέω πολύ ευγενικά ότι εκεί απαγορεύεται διότι ένας ανάπηρος με καροτσάκι δεν θα μπορεί να περάσει.

Και τι γυρίζει και μου λέει; Σε άπταιστο ενικό "βλέπεις εσύ κανέναν ανάπηρο να θέλει να περάσει;".

Νόμισα ότι θα πάθω εγκεφαλικό από το αίμα που ανέβηκε στο κεφάλι μου. Κρατώ την ψυχραιμία μου και συνεχίζω ευγενικά "Δεν βλέπω κανέναν ανάπηρο και ούτε πρόκειται να δω ακόμα κι αν μείνω εδώ μέχρι αύριο το πρωί. Οι ανάπηροι σ αυτήν την πόλη δεν βγαίνουν ποτέ από τα σπίτια τους ακριβώς επειδή εσείς παρκάρετε έτσι και τους κλείνετε τον δρόμο. Αλλά μπορεί να έχετε δίκιο εσείς και να έχω άδικο εγώ. Γι αυτό θα καλέσω την αστυνομία να μας λύσει το πρόβλημα".

Και βγάζω το κινητό μου και παίρνω το 100 και νομίζει ότι κάνω μπλόφα αλλά μ ακούει που λέω "Καλημέρα, λέγομαι τάδε και βρίσκομαι στην γωνία τάδε και τάδε..." και μπαίνει μέσα στ αμάξι του με πολλά νεύρα, βάζει μπρος και εξαφανίζεται βρίζοντας.

Το αίμα επέστρεψε στο υπόλοιπο σώμα μου, εξήγησα στην κοπέλα της αστυνομίας τι έγινε και της ζήτησα συγγνώμη για την ταλαιπωρία, έκλιεσα το τηλέφωνο και συνέχισα πανευτυχής για την δουλειά μου.

Και λίγη ιστορία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Τα έθνη - κράτη είναι μόδα του 19ου αιώνα δεν υπήρχαν πριν.

Η γλώσσα και η θρησκεία είναι οι βασικοί πυλώνες του έθνους όχι η καταγωγή (κι αυτό όχι πάντα).

Για παράδειγμα οι βόρειοι ιταλοί στην πραγματικότητα έχουν γερμανική καταγωγή (λομβαρδοί) αλλά επειδή μιλούν ιταλικά και είναι καθολικοί έγιναν με το ζόρι ιταλοί κι αυτοί. Τα ιταλικά άλλωστε είναι μια γλώσσα που επιβλήθηκε με το ζόρι κι αυτή αφού ως γνωστόν στην ιταλία κάθε πόλη είχε (και έχει ακόμα) την δική της γλώσσα. Τα ιταλικά είναι η γλώσσα της Φλωρεντίας που λόγω Δάντη έγινε η επίσημη γλώσσα της Ιταλίας (Γι αυτό και σήμερα η Φλωρεντία είναι η μόνη πόλη της Ιταλίας που δεν έχει δική της διάλεκτο).

Οι Γάλλοι είναι επίσης γερμανικό φύλλο (Φράγκοι) αλλά είναι καθολικοί σε αντίθεση με τους Γερμανούς που είναι προτεστάντες και μιλούν μια εξέλιξη της γλώσσας που βρήκαν οι κατακτητές γερμανοί όταν ήρθαν στην περιοχή, την γλώσσα των Γαλατών, των ντόπιων μη Γερμανών δηλαδή, που είναι λατινογενής.

Τους Ισπανούς είναι η θρησκεία που τους ενώνει μάλλον ως έθνος παρά οτιδήποτε άλλο γι αυτό έχουν και τόσα σημαντικά "ενδοοικογενειακά" προβλήματα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Βέλγους αλλά και τους Ελβετούς.

Θα έγραφα ένα ολόκληρο βιβλίο αν θα έπρεπε να αναφέρω το κάθε κράτος-έθνος και τα τέτοιου τύπου προβλήματά του. Ας μη ξεχνάμε τουλάχιστον αυτό: Δεν υπάρχει ούτε ένα σύγχρονο κράτος που να δημιουργήθηκε χωρίς εθνοκάθαρση.

Εμείς εδώ γίναμε έθνος το 1821. Η θρησκεία κυρίως μας έκανε έθνος. Η γλώσσα σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού επιβλήθηκε με το ζόρι. Πολλοί Έλληνες μέχρι χθες (ακόμα και σήμερα κάποιοι) μιλούσαν Αρβανίτικα, Τούρκικα, Βλάχικα, Μακεδονικά (Σλάβικα δηλαδή) κλπ

Που θέλω να καταλήξω με όλο αυτό;

1. Τα κράτη - έθνη, αυτή η μόδα του 19ου αιώνα έχουν προκαλέσει δυο παγκόσμιους πολέμους. Δεν μου αρέσει ο φανατισμός τους που συχνά οδηγεί στον φασισμό.

2. Δεν χρειάζεται να τα παίρνουμε τόσο στα σοβαρά όλα αυτά αφού είναι κατασκεύασμα. Γι αυτό εδώ και 30 χρόνια πιστεύω ότι η γειτονική χώρα πρέπει να ονομαστεί όπως επιθυμούν οι κάτοικοί της. Επειδή δεν έχει σημασία, επειδή δεν κινδυνεύουμε από τίποτα λόγω της ονομασίας, επειδή δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, αντιθέτως μάλιστα, έχουμε να κερδίσουμε πολλά.

3. Γι αυτό πιστεύω στην ΕΕ και ελπίζω να υπάρξει και πολιτική ένωση ώστε να γίνουμε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

4. Γι αυτό είμαι υπέρ μιας ομοσπονδίας μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου.Μακάρι να συμπεριλάβει και όλα τα Βαλκάνια.

5. Γι αυτό πιστεύω ότι όλοι οι πόλεμοι πάνω στη γη είναι εμφύλιοι και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να με φανατίσει καμιά σημαία, κανένας εθνικός ύμνος, καμιά θρησκεία.

Μάθημα Δημοκρατίας

(με αφορμή την επίθεση - ναι για επιθεση πρόκειται - στο γραφείο του υπουργού παιδείας)

Η δημοκρατια ειναι ενα πολυ ευαισθητο πολιτευμα που θελει στοργη και προστασια... εμεις ειμαστε οι θεματοφυλακες του...

γι αυτο...

υπακουμε στους νομους και τους εφαρμοζουμε... οι εκπροσωποι μας τους ψηφιζουν... αν διαφωνουμε και δεν μας αρεσει ενας νομος η δημοκρατια μάς δινει το δικαιωμα της διαμαρτυριας, της αντιδρασης (κατι που δε δινει ουτε ο κομμουνισμος ουτε ο φασισμος) Διαδηλωνουμε, πιεζουμε προς καθε κατευθυνση για αλλαγη η και καταργηση του νομου...

αλλά...

μεχρι να γινει αυτο, τον εφαρμοζουμε, κι εμεις που δεν τον θελουμε... αυτο σημαινει οτι τιμουμε το πολιτευμα μας, το στηριζουμε... ειναι απαραδεκτο να υπαρχει αντικαπνιστικος νομος (για να αναφερω ενα μονο παραδειγμα απο τα χιλιαδες που ξερουμε ολοι μας) και να καπνιζουμε ολοι παντου... οι κυβερνωντες για να περισωσουν το κυρος τους και το κυρος της δημοκρατιας πρεπει να τον καταργησουν αφου δεν μπορουν να τον εφαρμοσουν...

Η ανυπακοη στους νομους φερνει τον φασισμο. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι γι αυτο.

Δημοκρατια εχουμε σου λεει ο αλλος, κανουμε ο τι θελουμε...

ΛΑΘΟΣ... ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ...

Στην δημοκρατια ΛΕΜΕ Ο ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ (κατι που δεν συμβαίνει ουτε στον φασισμο ουτε στον κομμουνισμο) ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ Ο ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ...

ΚΑΝΟΥΜΕ Ο ΤΙ ΟΡΙΖΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ...

ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Και για να έρθω και στην αφορμή μου γι αυτήν την ανάρτηση που είναι η επίθεση στο γραφείο του υπουργού.

Όταν συμβαίνει ένα τέτοιο γεγονός σημαίνει ότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Ένα τέτοιο γεγονός μπορεί να συμβεί στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος και πρέπει να μαστε πολύ περήφανοι γι αυτό ΑΛΛΑ επειδή είναι η έσχατη ενέργεια, η έσχατη λύση, θα πρέπει να έχει συνέπειες. Ναι, να γίνει κάτι τέτοιο και να παραιτηθεί αμέσως ο υπουργός, να πέσει η κυβέρνηση, να πάμε σε εκλογές κλπ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΕΒΗ ΤΙΠΟΤΑ, ΣΑΝ ΝΑ ΣΥΝΕΒΗ ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΠΡΑΓΜΑ.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις καταλήψεις στα σχολεία. Η κατάληψη είναι ένα έσχατο μέσο. όταν γίνεται κατάληψη πρέπει να πέσει η κυβέρνηση. Δεν μπορεί να γίνεται κατάληψη για ψυλλου πήδημα.

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΨΥΛΛΟΥ ΠΗΔΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ.

Αν ένα τέτοιο ακραίο γεγονός είναι αποδεκτό στο πλαίσιο της δημοκρατίας τότε η χώρα, ο τόπος κινδυνεύει άμεσα να εκφασιστεί, τότε αυτομάτως οι δράστες είναι φασίστες, είναι νεοναζί... τότε στον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία, πέθανε κιόλας.

Κάπου στη μέση...

Εχω ταξιδεψει σε ολα τα μηκη και πλατη της γης εκτός από τους πόλους. Απο την Αλασκα μεχρι την Αργεντινη και την Βραζιλια κι απο την Χαβαη μεχρι την Νεα Ζηλανδια, την Αυστραλία και την Ισλανδια... και σ ολο σχεδον το ενδιαμεσο.

Στην Ελλαδα δε ζω επειδη ειμαι Ελληνας αλλα επειδη την επελεξα (οι δικοι μου ξερουν οτι ειχα τη δυνατοτητα να ζησω αλλου και δεν το κανα).

Μου αρεσει γιατι εχει ωραιο κλιμα, εχει χαλαρους ρυθμους και κυριως επειδη σε σχεση με τον πολιτισμο ειναι καπου στη μεση. Δεν ειναι ουτε Νορβηγια ουτε Αφγανισταν.

Αν βαλουμε μια κλιμακα απο το 1 εως το 100 και θεωρησουμε οτι στο 1 βρισκεται η Φινλανδία και στο 100 η Αιτη, η Ελλαδα βρισκεται στο 30.

Θα ηθελα πολυ να παει στο 25 εστω στο 20 αλλά οχι παραπανω.

Οι ανθρωποι στις τελειες κοινωνιες ειναι πολυ δυστυχισμενοι, σχεδον τοσο οσο στις υπαναπτυκτες.

Επιχειρηματικό ταλέντο...

Επαινεσα κανα δυο φορες τον Ζουκερμπεργκ για το επιχειρηματικο του δαιμονιο το προιον του οποιου απολαμβανει ολος ο πλανητης σημερα και μερικοι μου την επεσαν του τυπου "σιγα τα ωα, δεν ειναι δα και κανας καλλιτεχνης η επιστημονας για να τον θαυμασω". Οι περισσοτεροι Ελληνες τρεφουν πολυ αρνητικα αισθηματα γι αυτον και καταριουνται τα λεφτα που εχει βγαλει (λες και τα κλεψε απ αυτους) την ωρα που ξημεροβραδιαζονται στο δημιουργημα του, το fb, θεωρωντας αναφαιρετο δικαιωμα τους να το απολαμβανουν τσαμπα επειδη ειναι μαγκες.

Ξεχασα οτι στην Ελλαδα η επιχειρηματικοτητα ειναι ποινικοποιημενη, Η επιτυχια γενικωτερα ειναι ποινικοποιημενη σ αυτην την χωρα που ψοφουν οι αγελαδες των γειτονων μας στα καλυτερα ονειρα μας.

Κι ομως οι αρχαιοι Ελληνες ειχαν ολοκληρο θεο, τον Ερμη, για το εμποριο και τις επιχειρησεις και οσο παραδοξο κι αν ακουγεται εξκολουθουμε να εχουμε τον μεγαλυτερο εμπορικο στολο του κοσμου. Οι Ελληνες αλλωστε διαπρεπουν ως επιχειρηματιες στο εξωτερικο (ολα τα φαγαδικα του Μανχαταν τα ειχαν καποτε Ελληνες, σημερα εχουν τα μισα)

Ενας πετυχημενος επιχειρηματιας αξιζει τον θαυμασμο μας εξ ισου μ εναν πετυχημενο επιστημονα η καλλιτεχνη. Χαρη σ αυτον ζουμε... χαρη σ αυτον τρωμε, πινουμε, ντυνομαστε, ταξιδευουμε, διασκεδαζουμε... χαρη σ αυτον δουλευουμε και δεν ειμαστε ανεργοι.

Το επιχειρηματικο ταλεντο ειναι ενα ζηλευτο ταλεντο. Λυπαμαι πολυ που δεν το χω αλλα αυτο δεν μ εμποδιζει να θαυμαζω αυτους που το χουν.

Πείνα...

Το ψυγειο μου ειναι αδειο, τα ντουλαπια δεν εχουν τιποτα φαγωσιμο. Δουλευα πολυ αυτες τις μερες και δεν ειχα χρονο να παω σουπερ μαρκετ. Πειναω πολυ. Θα παραγγειλω κατι.

Κι αν δεν ειχα λεφτα να παραγγειλω;

Εμεις του θεατρου ειμαστε εκπαιδευμενοι στο μαγικο "Αν" και μπαινουμε πολυ ευκολα στο τριπ των αλλων μ ενα απλο αν.

Θα δανειζομουν.
Κι αν δεν εβρισκα καποιον να μου δανεισει;
Θα πηγαινα να φαω σ εναν φιλο.
Κι αν δεν ειχα καποιον φιλο να με φιλεψει;
(τωρα αρχιζουν τα δυσκολα)
Θα πηγαινα στο συσιτιο του δημου.
Θα ζητιανευα.
Θα κλεβα.

Πανικος.

Δεν πρεπει να το επιτρεπουμε να συμβαινει αυτο σε κανεναν ανθρωπο. Πρεπει ολοι να δεσμευτουμε, αν μη τι αλλο, οτι αυτο δεν πρεπει να συμβαινει σε κανεναν.

Στην αυγη της τριτης χιλιετιας κανεις ανθρωπος δεν επιτρεπεται να πειναει και να μην εχει να φαει.

Η καλή πράξη της ήμερας...

Με πηραν μολις απο την Public Issue για μια δημοσκοπηση σχετικα με τον Δημο Αθηναιων.

Αφου ειπαμε τα προκαταρτικα περι καθαριοτητας κλπ φτασαμε στο ζουμι: Περι προσφυγων και μεταναστων.

Ειπα οτι εχουμε πολλους μεταναστες στην περιοχη μου αλλα και προσφυγες τους οποιους θεωρω ευλογια. Μου ειπαν οτι δεν υπαρχει στο μαλτιπλ τσόις το "ευλογια", τους ειπα να το προσθεσουν.

Ειπα οτι βεβαιως και πρεπει να πηγαινουν στα δημοσια σχολεια και στα νηπιαγωγεια και βρεφονηπιακους σταθμους και θεωρω την ερωτηση προσβλητικη.

Στο τελος με ρωτησε απο ποιες χωρες εχουμε μεταναστες και προσφυγες στην περιοχη μου και της ειπα: απο Συρια, Αφγανισταν, Ιρακ, Ινδια, Μακεδονια, Αλβανια...
Σκαλωσε στο Μακεδονια και μου λεει: τι εννοειτε;
Εσεις τι εννοειτε της λεω.
Δεν υπαρχει χωρα Μακεδονια μου λεει, τα Σκοπια εννοειτε;
Υπαρχει χωρα Σκοπια; της απαντω;
Ναι μου λεει, με θρασος.
Η Public Issue βαζει ρατσιστες αγραμματους να παιρνουν τηλεφωνο και να ενοχλουν τον κοσμο προσβαλλοντας εναν ολοκληρο λαο; συνεχισα ψυχραιμα, μπορω να μιλησω με εναν υπευθυνο;
Δεν ξερω αν λιποθυμισε γιατι ακουσα εναν θορυβο προτου ακουσω τη φωνη της υπευθυνου η οποια, ευγενεστατη ομολογω, μου ζητησε συγγνωμη και ολοκληρωσαμε την παρ ολιγον ατυχη μας συνεντευξη.

Μολις εκανα την καλη πραξη της ημερας.
Μπορω επιτελους να παω στη δουλεια μου.

Δεν ειναι σαβουαρ βιβρ...

... μακρια απο μενα τετοιες αηδιες, ειναι καλοί τρόποι που κάνουν την ζωή μας πιο όμορφη, είναι ενας φυσικος τροπος συμπεριφορας, καθολου επιτηδευμενος, που μας κάνει να συνυπάρχουμε αρμονικά και που τείνει να χαθεί με την χυδαιότητα που κυριαρχεί και εξαπλώνεται σαν πανώλη.

1. Δεν δινουμε ποτε το χερι σ εναν ανωτερο. Στον προεδρο της δημοκρατιας πχ λέμε "καλημερα κυριε προεδρε" πρωτοι εμεις χωρις ν απλωσουμε το χερι κι αν εκεινος μας δωσει το χερι τοτε θα του το σφιξουμε εγκαρδια (οσο κι αν τον τωρινο τον θεωρω τυχάρπαστο αν τυχει ποτε ΝΑΙ, ΘΑ ΤΟΥ ΤΟ ΣΦΙΞΩ ΕΓΚΑΡΔΙΑ, που βιαζεσαι να πεις την εξυπναδα σου κι αρχισες να πληκτρολογεις ηδη - δεν χαιρετώ εγκάρδια τον συγκεκριμένο, το πρόσωπο, τον θεσμό χαιρετώ εγκάρδια)

2. Ποτε δεν μιλανε σε διαφορετικους αριθμους δυο ενηλικες ακομη κι αν ο ενας ειναι ο 80χρονος προεδρος της δημοκρατιας κι ο αλλος ενας 18χρονος μαθητης λυκειου. Μιλανε ειτε στον ενικο ειτε στον πληθυντικο. Αν απο τον πληθυντικο περασουν στον ενικο αυτο θα πρεπει να το προτεινει ο μεγαλυτερος.

3. Σηκωνομαστε παντα να χαιρετησουμε μια κυρια και ποτε εναν κυριο (ειτε ειμαστε κυριες ειτε κυριοι)

4. Δεν συστηνουμε ποτε μια κυρια σ εναν κυριο (παυει αυτοματως να ειναι κυρια) Συστηνουμε παντα τους κυριους στις κυριες.

5. Οταν συνοδευουμε μια κυρια ανοιγουμε την πορτα και στεκομαστε για να περασει οταν η πορτα ανοιγει προς το μερος μας και μετα περναμε εμεις. Οταν η πορτα ανοιγει προς τα εξω περναμε πρωτα εμεις ανοιγουμε και την κραταμε για να περασει και η κυρια.

6. Στις σκαλες τοσο οταν ανεβαινουμε οσο και οταν κατεβαινουμε ειμαστε παντα μπροστα απο τις κυριες και ποτε απο πισω (για ευνοητους λογους).

7. Συστηνουμε παντα τον κατωτερο στον ανωτερο. πχ εναν 20χρονο σ εναν 50χρονο. Μεταξυ ισων λεμε "να σας συστησω απο δω ο Γιαννης απο δω η Σουλα".

8. Τα σπαγγέτι δεν τα τρώμε ποτέ με πηρούνι και κουτάλι εκτός αν είμαστε 8χρονα. Τα τρώεμ μόνο με πηρούνι και τα γυρίζουμε γύρω γύρω χωρις την βοήθεια του κουταλιού. Γι αυτόν τον λόγο δεν τα σπαμε ποτέ, για να μπορούν να γυρίσουν γύρω απ το πηρούνι (Το να τα τρώμε και με κουτάλι είναι σαν να είμαστε ενήλικες και κάνουμε ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες).

9. Η ευγενεια ειναι σεξυ.

10. Η αγενεια ειναι βλαχια.

Ματαιοδοξία...

Όταν παθαινω κριση ματαιοδοξιας γκουγκλαρω τ ονομα μου με λατινικους χαρακτηρες και βλεπω τις δουλειες που εκανα στο εξωτερικο, τα θεατρικα μου εργα που ανεβηκαν σε διαφορα θεατρα του κοσμου κλπ

Εκεινο που με "φτιαχνει" πιο πολυ ειναι οι ξενοι ηθοποιοι που βαζουν στο βιογραφικο τους οτι παρακολουθησαν μαθηματα μου.

Καπου εκει λιγωνομαι απ τον αυτοθαυμασμο και λεω στον εαυτο μου "αντε ρε βλακα" και ολο το οικοδομημα καταρρεει μ ενα x που παταω στο google κι εξαφανιζεται.

Αμεσως μετα σηκωνομαι πηγαινω στο ψυγειο, το κραταω ανοιχτο και το κοιταω αρκετη ωρα (μεχρι να σφυριξει) δεν παιρνω τιποτα, το κλεινω, επιστρεφω, καθομαι στον υπολογιστη, και πηγαινω στα μέιλ.

Η κριση εχει περασει.

Θεατρόφιλο κοινό... αυτή η μάστιγα!

Ειδα μια παρασταση...Δηλαδη δεν την ειδα διοτι στο μεγαλυτερο μερος κοιταγα γυρω μου τους αλλους που εβλεπαν την παρασταση και απορουσα πως αντεχαν. Κι ομως ειναι μια παρασταση που σκιζει, που γεμιζει καθε βραδυ το θεατρο, που χουν γραφτει διθυραμβοι, που δυσκολα βρισκεις εισιτηριο.

Το κοινο επληττε ακριβως οπως επληττα κι εγω. Το αφουγκραστηκα σε ολη τη διαρκεια της παραστασης. Κι ομως στο τελος χειροκροτησε θερμα.

Γιατι;

Διοτι ετσι επρεπε να κανει.
Διοτι ειναι μια παρασταση που ΠΡΕΠΕΙ να του αρεσει. Ειναι μια παρασταση για την οποια ΠΡΕΠΕΙ να πει οτι του αρεσει διοτι ετσι ΠΡΕΠΕΙ. Μπορει αν θελει καποιος, ειδικα αν ειναι ψαγμενος, να πει οτι εχει καποιες επιφυλαξεις, οχι τιποτα σοβαρο, οοοοοχι, ισως σε καποια μερη δεν ειχε ρυθμο αλλα μπορει να φταιγε κι η μερα... στο συνολο της παντως, ακομα κι αυτος ο ψαγμενος, ΠΡΕΠΕΙ να συμφωνησει οτι ειναι μια σπουδαια παρασταση.

Sapere aude ελεγε ο Καντ αλλα δυστυχως το κοινο ειναι προβατα και του αρεσουν αυτα που ΠΡΕΠΕΙ να του αρεσουν. Αρκει μια κλικα δημοσιογραφων να αποφασισει οτι τωρα σπρωχνουμε αυτον, κι αυτον, κι αυτον (για Χ λογους) και το θεατροφιλο κοινο, αυτη η μαστιγα, ωσαν τα προβατα ακολουθουν.

Κριτικος θεατρου κοιμοταν καποτε σε μια παρασταση στον ωμο μου αφου ειχα την ατυχια να καθομαι διπλα του και υστερα απο μερικες μερες εγραψε εναν υμνο.

Οπως ψηφιζουμε σαν προβατα, ετσι πηγαινουμε και στο σινεμα σαν προβατα, ετσι πηγαινουμε και στο θεατρο σαν προβατα, ετσι κανουμε και τα παντα σαν προβατα αφου δεν τολμουμε να μαθουμε (sapere aude) με τις δικες μας δυναμεις, να κρινουμε με το δικο μας μυαλο και θελουμε διαρκως εναν καθοδηγητη να μας λεει τι ΠΡΕΠΕΙ να κανουμε, να μας λεει τι ΠΡΕΠΕΙ να μας αρεσει.

Κριτικοί θέατρου... άλλη μάστιγα!
Καλλιτεχνικοί συντάκτες... η αληθινή μάστιγα!!!

Η σκηνοθεσία αν δεν είναι διδασκαλία ρόλων δεν είναι τίποτα.

Κάποτε είχαμε τους σκηνοθέτες τροχονόμους μετά είχαμε τους εικαστικούς και τώρα έχουμε τους "γαμώ τις ιδέες".

Με τους τροχονόμους άρχιζε και τελείωνε η σκηνοθεσία στην διευθέτηση του πήγαινέλα των ηθοποιών. Με τους εικαστικούς η φόρμα καπέλωνε το περιεχόμενο και τώρα έχουν μια καλή ιδέα και δεν ξέρουν τι να την κάνουν μετά.

Πας να δεις έναν Άμλετ. Διαδραμτίζεται σε ένα σφαγείο ζώων. Λές από μέσα σου "τι έξοχη ιδέα" κι αρχίζει η παράσταση και παίζουν σαν να έπαιζαν την χειρότερη αναμενόμενη, ανέμπνευστη εκδοχή λέγοντας τα λόγια του έργου με πάθος, ορμή και τονισμούς.

Αφού δεν ξέρεις να το διδάξεις γιατί δεν παίρνεις κάποιον να στο κάνει; Μήπως στους συντελεστές της παράστασης θα έπρεπε να έχουμε και "διδασκαλία ρόλων" αφού δεν μπορεί πλέον να την κάνει τη δουλειά ο σκηνοθέτης;

Λέω μήπως...

Από την Ζωή... στο θεατρο...

Στο θέατρο όταν παιζουμε εναν εγκληματια, εναν δολοφονο, εναν ληστη κλπ δεν μιμουμαστε εγκληματιες, δολοφονους, ληστες κλπ που βλεπουμε στην τηλεοραση αλλα ψαχνουμε με διαφορες τεχνικες να βρουμε μεσα μας την πλευρα μας εκεινη που θα μπορουσε να σκοτωσει, να ληστεψει, να βιασει κλπ Ολοι εχουμε μεσα μας τα παντα και αναλογως των συνθηκων της ζωης μας βγαζουμε καποια απ αυτα... το θεατρο μας δινει την ευκαιρια να τα βγαλουμε ολα σχεδον αφου στο θεατρο ζουμε τις ζωες τοσων διαφορετικων ρολων.

Στην ζωη...

Δεν υπαρχει ειδικη κατηγορια ανθρωπων που ειναι δολοφονοι... οι συνθηκες μας κανουν δολοφονους, αποδειξη ο εγκληματιας που σκοτωσε τη μανα του, τον πατερα του, την θεια του, την γιαγια του και τ αδελφια του και στο ρεπορταζ στις ειδησεις ολοι οι γειτονες λενε πως ηταν το καλυτερο παιδι της γειτονιας.

Οι συνθηκες των τελευταιων 9 χρονων εβγαλαν τον χειροτερο και τον καλυτερο μας εαυτο. Καποιοι απο μας εγιναν φασιστες και νεοναζι. Καποιοι αλλοι βρηκαν την ευκαιρια να βοηθησουν τους συνανθρωπους τους. Χιλιαδες Ελληνες ανακουφισαν χιλιαδες συμπατριωτες τους που βρεθηκαν σε αναγκη αλλα και χιλιαδες ξενους προσφυγες που βρηκαν εδω οχι μονο φαγητο αλλα και μια ζεστη αγκαλια.

Γιατι σε μερικους ανθρωπους η κριση εβγαλε τον χειροτερο και σ αλλους τον καλυτερο τους εαυτο; Ειναι θεμα χαρακτηρα; ιδιοσυγκρασιας;

Τυχαίο;

Ευθυτητας εγκωμιον...

Καποτε σε μια παρασταση τρωγαμε αληθινο φαγητο πανω στην σκηνη σε αληθινα πιατα. Ο φροντιστης που ειχαμε δεν εκανε σωστα τη δουλεια του με αποτελεσμα πολυ συχνα τα πιατα μας να ειναι λερωμενα και την ωρα που μας σερβιραν το φαγητο δυσκολευομασταν να συγκεντρωθουμε στον ρολο μας διοτι η προσοχη μας ηταν στραμμενη στο λερωμενο πιατο και την σιχασια που μας προκαλουσε κι ενω υποτιθεται οτι θα πρεπε να τρωμε με ορεξη εμεις τρωγαμε με το σκατο κατω απ τη μυτη.

Επι εναν χειμωνα ολοκληρο το κουβεντιαζαμε ψου ψου ψου στα καμαρινια, και κανενας δεν ειχε το σθενος, την ευθυτητα να τον παισει και να του πει: κοιτα να δεις η δουλεια σου ειναι αυτα να τα χεις καθαρα, αν δεν τα χεις καθαρα στην επομενη παρασταση θα παω στον διευθυντη σκηνης και θα καταγγειλω το γεγονος με ο τι συνεπειες μπορει να εχει αυτο.

Στην Ελλαδα κατι τετοιο που ειναι η απολυτη ευθυτητα, η απολυτη ξηγα, θεωρειται καρφωμα... γιατι; διοτι ο εργαζομενος ακομα κι οταν λουφαρει, ακομα κι οταν κοροιδευει τον κοσμο θεωρειται ιερο πραγμα. Στην χωρα της φαιδρης πορτοκαλεας τοσοι ευσυνειδητοι ανεργοι που θα μπορουσαν να κανουν σωστα τη δουλεια τους δεν σημαινουν τιποτα μπροστα στο ιερεα της λουφας. Αν λαβεις δε υπ οψη σου οτι για να βρεις το δικιο σου θα πρεπει να απευθυνθεις στην εργοδοσια η σε καποιο τσιρακι της ε τοτε εισαι η προσωποποιηση του καρφιου, ο απογονος του Εφιαλτη.

Μια σημαντικη αιτια της αθλιοτητας και της κακοδαιμονιας αυτου του τοπου ειναι ακριβως αυτη η ελλειψη ευθυτητας... παρατηρηστε τι γινεται σε ολους τους εργασιακους χωρους... ολα στα μουλωχτα, ολα στα κρυφα, ψου ψου ψου στις γωνιες... κανεις δεν εχει τα στοιχειωδη αρχιδια να σταθει προσωπο με προσωπο και να πει το προβλημα του.

Ας αλλαξουμε...

Περι έρωτος...

Στον ερωτα δυστυχως παντα ενας σερνει το καρο που πανω του καθεται ο αλλος... εχω βρεθει και στις δυο θεσεις και μπορω να πω με βεβαιοτητα, χωρις ιχνος μαζοχισμου, οτι τη ζωη αξιζει να τη ζει κανεις για να σερνει το καρο κι οχι για να καθεται πανω του.

Φόβος...

Εζησε ολη του τη ζωη με τον φοβο μην αρρωστησει, μην παθει κατι, μην χτυπησει, μην παει κατι στραβα, μην πεθανει.

Δεν αρρωστησε τελικα, δεν επαθε κατι, δεν χτυπησε, δεν πηγε κατι στραβα.

Πεθανε πληρης ημερων στα 95 του...
... αφου εζησε μια ζωη μεσα στον φοβο.

Μάθημα Υποκριτικής

Στο θέατρο δεν κάνουμε σαν να κάνουμε κάτι ούτε κάνουμε στ αλήθεια κάτι αλλά κανουμε να φαίνεται αληθινό κάτι ενώ δεν είναι. Σήμερα ένας μαθητής στην τεχνική έδωσε ένα συγκλονιστικό μάθημα υποκριτικής επισκευάζοντας ένα φωτιστικό. Δεν επισκεύαζε στ αλήθεια το φωτιστικό ούτε έκανε τάχαμου ότι το επισκευάζει, αλλά μας έκανε να πιστεύουμε με την δράση του ότι το επισκευάζει στ αλήθεια χωρίς αυτό να συμβαίνει στην πραγματικότητα. Είναι σαν αυτό που λέει ο Τζακ Νίκολσον: Για μένα υποκρτική σημαίνει να με ρωτάει κάποιος στο σετ τι ώρα είναι, να βλέπω το ρολόι μου που δείχνει πεντέμιση και να απαντάω σύμφωνα με το σενάριο, δώδεκα παρά τέταρτο.

Λόλα να ένα μήλο...

Έχω μια εμμονή με την ασχήμια των ελληνικών πόλεων κι  έχω μια ελπίδα ότι μπορεί, αν μαζευτούμε ένας ικανός αριθμός ατόμως που συμμερίζονται την ίδια ανησυχία, να αλλάξουμε κάτι, να ομορφύνουμε λίγο τις πόλεις μαςι.

Και μερικές φορές γίνομαι έξαλλος όταν άνθρωποι που εκτιμώ και αγαπώ θα τολμούσα να πω, μου λένε "μα η Αθήνα είναι όμορφη!" και λέω δε μπορεί, κάποια λοβοτομή θα τους έχουν κάνει, δεν είναι δυνατόν ο τάδε και ο δείνα, αυτοί ειδικά οι συγκεκριμένοι να μου λένε ότι η Αθήνα είναι όμορφη.

Και πριν από λίγο συνειδητοποίησα ότι συγχέουν το "Μ' αρέσει να ζω στην Αθήνα" με το "η Αθήνα είναι όμορφη".

Εγώ έχω επιλέξει να ζω στην Αθήνα δεν ζω εδώ αναγκαστικά. Είχα στο παρελθόν πολλές προτάσεις για να εργαστώ και κατά συνέπεια να εγκατασταθώ σε διάφορα μέρη του κόσμου τις οποίες απέρριψα επειδή μ αρέσει να ζω στην Αθήνα. Αν ήταν και λίγο πιο όμορφη δε θα με χάλαγε κι επειδή μπορεί να γίνει γι αυτό λυσσάω μερικές φορές.

Η Ζυρίχη είναι μια πανέμορφη πόλη αλλά θα έκοβα τις φλέβες μου από την πλήξη και την ανία αν ζούσα εκεί.

Επειδή έζησα πολλά χρόνια στην Ιταλία και μάλιστα κρίσιμα χρόνια για την αισθητική ενός ανθρώπου (18-21 χρονών και 24-27) έχω ανάγκη από ομορφιά. Στην Ελλάδα δυστυχώς την ομορφιά την βρίσκεις τόπους τόπους. Λέμε είναι ωραίο το Ναύπλιο, τα Χανιά, η Κέρκυρα, η Ρόδος (όλα ενετικά). Δεν είναι ωραίο το Ναύπλιο, τα Χανιά, η Κέρκυρα, η Ρόδος, είναι ωραίο ένα μέρος του Ναυπλίου, της Ρόδου, των Χανίων και της Κέρκυρας, το υπόλοιπο είναι χάλια. Γι αυτό ταξιδεύω τόσο συχνά, για να παίρνω "τζούρες" ομορφιάς στις υπέροχες ευρωπαϊκές πόλεις.

Αλλά η Ρώμη που είναι ασυγκρίτως πιο ωραία από την Αθήνα είναι ασυγκρίτως και πιο βαρετή από την Αθήνα. Στην Αθήνα περνάς ασυγκρίτως πιο ωραία. Αν ήταν και λίγο πιο όμορφη, η μάλλον αν γινόταν και λίγο πιο όμορφη θα ήταν ακόμη καλύτερα.

Μπορεί να γίνει... γι αυτό σκάω.

Όλα ανήκουν σε όλους.

Οι μετανάστες που έρχονται στην Ευρώπη από την Ασία και την Αφρική έρχονται για να πάρουν το μερίδιο που δικαιωματικά τους ανήκει από τον φυσικό πλούτο της γης τους που εκμεταλλεύονται οι πολυεθνικές της Δύσης. Άρα είναι εξ ορισμού απάνθρωπο να μην τους θέλεις και να τους διώχνεις.

Οι πρόσφυγες έρχονται διότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, γι αυτούς δεν είναι επιλογή μιας καλύτερης ζωής όπως είναι για τους μετανάστες αλλά είναι μονόδρομος. Όλοι μπορεί να βρεθούμε στην θέση τους άρα για ανθρωπιστικούς και μόνο λόγους είμαστε υποχρεωμένοι να τους δεχτούμε. Άλλωστε οι συνθήκες που επικρατούν στον τόπο τους, οι τρομαχτικές συνθήκες καταστροφής, πολέμου με τον θάνατο να καραδοκεί σε κάθε τους βήμα, είναι αποτέλεσμα και πάλι οικονομικού πολέμου στον οποίον εν πολλοίς έχει ευθύνη η Δύση άρα και πάλι είαμστε υποχρεωμένοι εξ ορισμού να τους δεχτούμε.
Εγώ που τάσσομαι σαφώς υπέρ του καπιταλισμού (δεν υπάρχει κάτι καλύτερο) και είμαι υπέρ των πολυεθνικών ζητώ από αυτές να βρουν τρόπο να δημιουργήσουν συνθήκες ειρήνης και ευημερίας στην Ασία και την Αφρική ώστε να μη χρειάζεται οι άνθρωποι να ξενιτεύονται.
Αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το κάνουν τότε......
ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΑΔΕΙΑΣΕΙ ΟΛΗ Η ΑΦΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.
Αν θέλετε να έχετε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο είστε ρατσιστές, φασίστες και υπάνθρωποι.
Και με την ευκαιρία να σας θυμίσω την πάγια θέση μου ότι ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΥΛΙΟΙ.

ΦΟΒΟΣ, ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Εσυ μπορει να μην τα πιστευεις αυτα, εγω παντως τα πιστευω, μου λεει πριν μου διηγηθει μια ιστορια που της συνεβη μ ενα ονειρο που ειδε και βγηκε.

Σημασια δεν εχει αν τα πιστευω η οχι αλλα αν εχω αναγκη να τα πιστευω η οχι, της ειπα. Αλλωστε τα πραγματα τα κανει να υπαρχουν η αναγκη μας δεν υπαρχουν απο μονα τους. Για σενα που τα πιστευεις υπαρχουν, και μπορεις τωρα να μου αραδιασεις εκατο ιστοριες για να μου το αποδειξεις. Για μενα που δεν τα πιστευω δεν υπαρχουν, και μπορω να σου πω αλλες εκατο ιστοριες για να σου το αποδειξω.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ

Ειναι λοιπον ζητημα ΑΝΑΓΚΗΣ καθαρα τι επιλεγεις να υπαρχει και τι οχι.

Γι αυτο δεν σνομπαρουμε και δεν περιφρονουμε κανεναν για την πιστη του σε οτιδηποτε. Δεν γνωριζουμε ποια αναγκη τον κινει. Δεν ειναι μονο η αγνοια, η αμορφωσια και η χαμηλου επιπεδου αισθητικη που οδηγει τους ανθρωπους να πιστευουν σε φλυτζανουδες, χαρτοριχτρες, εικονες που δακρυζουν, αγιασμενα νερα και ιερα λειψανα. Ειναι η αναγκη πολυ συχνα που τους κανει να μη μπορουν να ζησουν διαφορετικα.

Ο φοβος δημιουργει αναγκες που κανουν τους ανθρωπους να ισορροπουν και να τα βγαζουν περα με την κωλοζωη. Ο φοβος ειναι συναισθημα, δεν ελεγχεται απ το μυαλο.

Να ενα παράδειγμα...

Εγω πιστεύω πως ολα τα ψυχολογικα προβλήματα μας οφείλονται στον εγωισμό μας... στο γεγονός ότι νομίζουμε ότι το σύμπαν συνωμοτει υπέρ η εναντίον μας... ο αλλος εχει το θρασος να νομιζει οτι ο θεος τον εσωσε οταν επεσε το αεροπλανο και σκοτωθηκαν ολοι εκτος απ αυτον, και πηγαινει κι αναβει κερια... για τοσο θρασος μιλαμε....
Μόλις πάψουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε το κεντρο του κόσμου και νιώσουμε μέρος του όλου, ένα απλό κομμάτι του παζλ όλα τα προβλήματα μας λύνονται ως δια μαγείας.

Αυτο ειναι κατι που εγω πιστευω οτι ισχυει διοτι εχω αναγκη να το πιστεψω. Δεν ειναι αντικειμενικη αληθεια.

Δεν υπαρχει αντικειμενικη αληθεια οπως δεν υπαρχει αντικειμενικη πραγματικοτητα.

Όπως Αμερική...

Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνουμε την διαφορά που έχει η Ελλάδα από το Ελληνικό έθνος και από τον Ελληνισμό. Η Ελλάδα υπάρχει από το 1830 και μετά. Δεν υπήρχε Ελλάδα ποτέ πριν. Το Ελληνικό Έθνος είναι δημιούργημα του ελληνικού διαφωτισμού (18ος αιώνας με ρίζες στον 15ο αιώνα). Ο Ελληνισμός με την έννοια του ελληνικού πνεύματος από το θαύμα του 5ου αιώνα π.Χ. διαχέεται σε όλον σχεδόν τον τότε γνωστό κόσμο κι αυτή η δύναμη και η επιρροή του κρατάει μέχρι σήμερα.

Δεν έχει όμως καμία σχέση ο ελληνισμός με την έννοια του πνεύματος με τους νεοέλληνες κι από δω αρχίζουν τα δύσκολα.

Επειδή σήμερα είμαστε οι τελευταίοι των τελευταίων, μας χλευάζει όλος ο πλανήτης και μας έχει για παράδειγμα προς αποφυγή μας είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε, να χωνέψουμε πως κάποτε ήμασταν για τον κόσμο ό τι είναι η Αμερική σήμερα.

Κι όμως... από τον 5ο αιώνα π.Χ. και μετά όλοι ήθελαν να μιλούν ελληνικά, να ντύνονται σαν τους Έλληνες, να τρώνε σαν τους Έλληνες, να φέρονται σαν τους Έλληνες. Οι Έλληνες ήταν της μόδας για πολλούς αιώνες σε όλη την ανατολική λεκάνη της μεσογείου, μέχρι ψηλά στην μάυρη θάλασσα και μέχρι χαμηλά στον περσικό κόλπο και πιο πέρα.

Όλοι οι πλούσιοι, οι βασιλιάδες, οι αριστοκράτες, οι προύχοντες, οι ευγενείς μιλούσαν ελληνικά και συμπεριφέρονταν σαν τους Έλληνες. Όλη η πρόοδος παντού, στο καθετί είχε να κάνει με τους Έλληνες... στις επιστήμες, στις τέχνες, στην φιλοσοφία... παντού. Ξένα φύλα, ξένοι λαοί όπως οι Θράκες, οι Μακεδόνες κλπ υιοθέτησαν τον ελληνικό τρόπο ζωής, έμαθαν ελληνικά, έγιναν Έλληνες και διέδωσαν τον ελληνισμό στα πέρατα της οικουμένης.

Όπως όλος ο πλανήτης σήμερα μιλάει αγγλικά (λόγω αμερικής), τρώει αμερικάνικα, ντύνεται αμερικάνικα, ακούει αμερικάνικη μουσική, βλέπει αμερικάνικες ταινίες κλπ αλλα αυτο δε σημαίνει ότι είμαστε αμερικάνοι έτσι και τότε... γοητευμένοι από τους Έλληνες υιοθετούσαν όλοι οι μη Έλληνες καθετί το ελληνικό.

Μετά τους ελληνιστικούς χρόνους και με την επικράτηση της Ρώμης θα μπορούσαμε να χαθούμε στο διάβα του χρόνου αν δεν είχαμε την τύχη της εμφάνισης του Χριστού και της θρησκείας του. Ο χριστιανισμός ήταν μια τονωτική ένεση για τον ελληνισμό αφού η νέα θρησκεία διαδόθηκε στα έλληνικα, γράφτηκαν τα βιβλία της στα ελληνικά κι έτσι τα ελληνικά μαζί με τα λατινικά κυριαρχούσαν στην απέραντη αυτοκρατορία.

Παρά τις τεράστιες καταστροφές που έκαναν οι χριστιανοί σε καθετί το ελληνικό, αγάλματα, ναούς κλπ (η λέξη έλληνας σήμαινε τότε ειδωλολάτρης) η γλώσσα έμεινε ζωντανή και το πνεύμα ως ένα βάθμο με τον Αριστοτέλη κυρίως που μελετήθηκε πολύ στα χρόνια του μεσαίωνα. Χάρη στους Άραβες μεταφράστηκε και σώθηκε ένα μεγάλο μέρος της αρχαιοελληνικής γραμματείας και ως εκ θαύματος στο μεταξύ η αυτοκρατορία χωρίστηκε στα δύο με το ανατολικό μέρος πολύ σύντομα να εξελληνίζεται και τα ελληνικά να υποσκελίζουν τα λατινικά.

Δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε αλλά μετράμε ήδη δυο χιλιάδες χρόνια (5ος αι. π.Χ. - 15ος αι. μ.Χ.) με το ελληνικό πνεύμα να λάμπει και την ελληνικά να είναι lingua franca.

Στο μεταξύ έχουν περάσει από την περιοχή μακεδόνες, ρωμαίοι, άραβες, βησιγότθοι, οστρογότθοι, ενετοί, τούρκοι σελτζούκοι και οθωμανοί, σλάβοι (μεταξύ των οποίων κατά τον 9ο αιώνα και οι σύγχρονοι μακεδόνες που φυσικά δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους), φραγκοι, καταλανοί, γενοβέζοι κλπ

Ο ελληνισμός επιβιώνει και κατά την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας χάρη στην ανεξιθρησκεία και χάρη στην εκκλησία που κράτησε την γλώσσα και την πίστη ως δύο πυλώνες του έθνους που φτιάχτηκε εκεί γύρω στον 18ο αιώνα και το οδήγησε στην επανάσταση.

Από τότε που γίναμε κράτος και συρρικνωθήκαμε στα σύνορά μας μιζεριάσαμε και πάψαμε να είμαστε η Αμερική του κόσμου. Από τότε μέχρι σήμερα, οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα θαυμάζουν τα απομεινάρια του ελληνισμού και λυπούνται λίγο τον λαό που κατοικεί πλέον εδώ για την κατάντια του.

Εύχομαι σε τρια χρόνια που θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση να γίνει ένα θαύμα και να πάψουμε να είμαστε ραγιάδες και να ξαναγίνουμε Έλληνες.

Πολίτες μιας σύγχρονης κοινωνίας...

Σε μια υγιη συγχρονη κοινωνια γεννιεται ενα παιδι και οι γονεις του δινουν το ονομα που θελουν την στιγμη της γεννησης του. Αν θελουν να το βαφτισουν χριστιανο, εβραιο η μουσουλμανο αυτο ειναι προσωπικο τους θεμα. Η εκκλησια, το τζαμι η η συναγωγη ειναι ανεπιτρεπτο να εκδιδουν εγγραφα.

Αν αυτο το παιδι μεγαλωνοντας θελει να παντρευτει ο μοναδικος γαμος που θα πρεπει να αναγνωριζει η πολιτεια πρεπει να ειναι ο πολιτικος. Αν θελει να παντρευτει και θρησκευτικα αυτο και παλι ειναι δικο του θεμα. Η εκκλησια, το τζαμι η η συναγωγη ειναι ανεπιτρεπτο να εκδιδουν εγγραφα.

Οταν πεθανει μονο η πολιτικη κηδεια πρεπει να αναγνωριζεται. Αν θελει και θρησκευτικη και παλι ειναι προσωπικο του το θεμα. Η εκκλησια, το τζαμι η η συναγωγη ειναι ανεπιτρεπτο να εκδιδουν εγγραφα.

Αυτο με πειραξε θα μου πεις... εδω θελουμε να καουμε μετα θανατον και θα πρεπει να μας τρεχουν στην Βουλγαρια... και θα χεις και δικιο.

Τι θελω κι ασχολουμαι; ο τοπος ειναι καταραμενος... ας κοιταω τη δουλεια μου καλυτερα... αλλα να, μερικες φορες δεν αντεχω... πιο συχνα παλια, τωρα ολο και πιο σπανια... ελπιζω καποτε... καθολου.