Αδικία...

Ένας ηλίθιος πλούσιος είναι πλούσιος, ένας ηλίθιος φτωχός είναι απλώς ηλίθιος.

Μάθημα Θρησκευτικών

Με αφορμη το δικαιωμα στην απαλλαγη απο το μαθημα των θρησκευτικων θυμηθηκα δυο αδελφακια που ειχαμε στο δημοτικο που ηταν μαρτυρες του Ιεχωβα και το τι τραβηξαν εκεινα τα παιδακια απο μας αλλα κυριως απο τους δασκαλους μας.

Θυμηθηκα επισης τον καθηγητη μας των θρησκευτικων στην β' λυκειου που σε ενα μαθημα ειρωνευτηκε τους μουσουλμανους και το ραμαζανι λεγοντας μας οτι δεν τρωνε ολη μερα αλλα απο τη δυση μεχρι την ανατολη του ηλιου τρωνε τον αγλεορα. Και ποσο ακριβα πληρωσα μετα το οτι σηκωσα δειλα το χερι μου αναμεσα στα χαχανα των συμμαθητων μου και ειπα "Με συγχωρειτε αλλα αυτην την στιγμη σε καποια β' λυκειου σε μαθημα θρησκευτικων σε μια μουσουλμανικη χωρα ενας καθητης γελαει με τους μαθητες του κοροιδευτικα σε βαρος των χριστιανων που τρωνε το σωμα και πινουν το αιμα του θεου τους. Νομιζω πως δεν ειναι σωστο να γελαμε ουτε εμεις μ αυτους ουτε αυτοι μ εμας".

Ελπιζω να καταργηθει το τρομερο αυτο μαθημα απο τα σχολεια το συντομοτερο.

Έχω κι εγώ τις εμμονές μου...

Η παλιά πολη της Βαρσοβιας βομβαρδιστηκε απο τους ναζί κατα τον β' παγκοσμιο πολεμο και καταστραφηκε ολοσχερως. Μετα τον πολεμο την εχτισαν και παλι οπως ηταν συμφωνα με τα σχεδια που βρηκαν.

Σε ολες τις ελληνικες πολεις συντελειται εδω και 60 χρονια μια αναλογη καταστροφη.

Αν μας ενδιεφερε το θεμα θα μπορουσαμε

α) να χτιζουμε απο δω και περα με συγκεκριμενα αυστηρα κριτηρια αισθητικης και προδιαγραφες.
β) να διορθωσουμε το κακο που εγινε γκρεμιζοντας και ξαναχτιζοντας η σουλουπωνοντας ο τι μπορει να σουλουπωθει.

Αλλα απ ο τι φαινεται εκτος απο μενα και αλλους 5-6 το θεμα αυτο δεν ενδιαφερει κανεναν.

Απάτη...

Διαβαζω απ το πρωι για την δολοφονια του Μπακογιαννη. Και θυμαμαι την πλανη ολων ημων των αριστερων στην οποια ειχαμε υποπεσει.

Εν ολιγοις πιστευαμε τοτε οτι η 17Ν οπως αντιστοιχα οι Ερυθρες Ταξιαρχιες της Ιταλιας ειχαν στοχο να αποκαταστησουν ολες τις κοινωνικες αδικιες που υπηρχαν. Ηταν ο Ρομπεν των Δασων της εποχης. Τους ετρεμαν οι κακοι πλουσιοι κι αυτο θεωρουσαμε πως ηταν υπερ των καλων φτωχων.

Δεν θυμαμαι να πανηγυρισε κανεις για την δολοφονια του Μπακογιαννη τοτε αλλα μεσα μας αισθανομασταν κατι σαν δικαιωση. Ουτε ξεραμε ποιος ηταν καλα καλα ουτε μας ενδιεφερε. Σημασια ειχε οτι ηταν ενας απ αυτους.

Τι απατη!
Τι τεραστια απατη!
Τι τεραστια πλανη!

Δεν ξερω απο ποιον να πρωτοζητησω συγγνωμη. Θ αρχισω απ τους φτωχους, τους ανημπορους και τους ανεργους για τους οποιους υποτιθεται οτι αγωνιζομουν ενω στην πραγματικοτητα τους βυθιζα με τη σταση μου και στο βαθμο που μου αναλογει ακομα περισσοτερο στην ανεχεια.

Ζητω ταπεινα συγγνωμη.

Ορισμενες απαραιτητες διευκρινησεις.

1. Δεν πιστευω στην φιλανθρωπια. Κανεις δεν βοηθαει κανεναν. Ο τι κανουμε φαινομενικα για τους αλλους στην πραγματικοτητα το κανουμε για τον εαυτο μας. Εμας ευχαριστει πρωτιστως αυτο που κανουμε, για μας το κανουμε.

2. Ο αλλος ειμαι εγω. Ειναι καθαρη συμπτωση το οτι τωρα μπορω εγω να τον βοηθησω σε κατι. Αυριο σιγουρα θα χρειαστω εγω βοηθεια kαι ελπιζω και ευχομαι να βρεθει καποιος να με βοηθησει.

3. Η ζωη ειναι απροβλεπτη. Καποιοι απο μας ειτε επειδη κερδισαμε στο λαχειο, ειτε επειδη κληρονομησαμε μια μικρη η μεγαλη περιουσια, ειτε επειδη εργαστηκαμε σκληρα, ειτε επειδη εχουμε τις ικανοτητες ή συνδυασμος ολων αυτων, μπορουμε και βιοποριζομαστε καλυτερα απο καποιους αλλους συνανθρωπους μας. Δεν πρεπει ομως να παραβλεπουμε και τον παραγοντα τυχη σε ολα αυτα. Ειμαστε λοιπον υποχρεωμενοι ενα μερος, ενα 5-10% απο τις απολαβες μας να τις επιστρεφουμε στην κοινωνια. Εχουμε ηθικη υποχρεωση να το κανουμε αυτο.

Και κατι τελευταιο... η ευγενεια ειναι το παν. Ποτε δε μιλαμε σε καποιον ασχημα. Ειδικα σε ανθρωπους που βρισκονται σε κατασταση εξαθλιωσης πρεπει παντα να μιλαμε στον πληθυντικο. Για να παρει λιγο πανω του, για ν ανεβει λιγο η ψυχολογια του. Ειναι απατη και τεραστιο ψεμα η ταχαμου δηθεν οικειοτητα του ενικου.

Στο προηγουμενο σπιτι που εμενα, απο κατω εκανε πιατσα μια πουτανα που καθε φορα που την πετυχαινα ηταν και πρεζομενη. Οταν επεστρεφα αργα στο σπιτι και την συναντουσα της ελεγα παντα, Πως ειστε; ολα καλα; καληνυχτα σας... Τονιζα επιτηδες (αλλα χωρις επιτηδευση) τον πληθυντικο μονο και μονο επειδη ηθελα για μια στιγμη να την κανω να νιωσει κυρια.

Με αφορμή το λυντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου

Όταν ήμουν μικρός ήμουν ένα καλό παιδί της μαμάς και του μπαμπά, από σπίτι με αρχές, με τρόπους, καλός μαθητής, σημαιοφόρος κλπ

Στην εφηβεία μου ανακάλυψα την ροκ, το κάπνισμα, τις παρέες, την αλητεία και γοητεύτηκα τόσο πολύ από όλα αυτά που η κραιπάλη ήταν στην ημερήσια διάταξη για δύο και πλέον δεκαετίες της ζωής μου.

Λάτρεψα τον Μέρκιουρι, τον Μπάουι, τον Τζαγκερ και αργότερα τον Κέρουακ και τον Καστανέντα... μισούσα και περιφρονούσα βαθειά κάθε μικροαστισμό, κάθε κανονικότητα, κάθε ζωή του συρμού...

Sex and drugs and rock n roll ήταν το σύνθημα της εποχής και αν προσθέσεις και το θέατρο του δωσα και κατάλαβε.

Μια εικοσαετία κράτησε όλο αυτό, που έπρεπε να κλείσω όλα τα club της πόλης στην οποία ζούσα και μετά να πάω για ύπνο. Η αγαπημένη μου στιγμή ήταν όταν έλεγα "καλημέρα" σ αυτούς που πήγαιναν για δουλειά την ώρα που εγώ πήγαινα για ύπνο. "Buongiorno, buon lavoro" και ξεραινόμουν για να ξυπνήσω τ απόγευμα και να πάω στην πρόβα ή στην παράσταση και μετά πάλι στους δρόμους και την αλητεία.

Μια ζωή που δεν θα την άλλαζα με καμιά άλλη ζωή... μια ζωή που, το λέω με υπεροψία, κάθε ζωή μπροστά της μου φαίνεται σαν μη ζωή, σαν κάτι άλλο που δεν μ ενδιαφέρει... εκτός...

... εκτός από αυτές τις ζωές που θαύμαζα... όπως των φίλων μου, όπως πολλών συναδέλφων μου, όπως όλων εκείνων που την ακούν με τη ζωή, των sui generis, των τρελών, των διαφορετικών, των ξεχωριστών, των μποέμ...

... όπως η ζωή του Ζακ... δεν το ήξερα το παιδί αλλά διάβασα γι αυτόν και τον θαύμασα κι ένα έχω να πω...

... οι δολοφόνοι του κι όσοι φασίστες επικροτούν τον τρόπο με τον οποίο δολοφονήθηκε, δεν είναι ούτε μια τρίχα από τ αρχίδια του.

Κάνω για ηθοποιός;

Με ρωτουν: κανω για ηθοποιος; εχω ταλεντο; να συνεχισω;
Η απαντηση ειναι σε ολα... οχι.

Διοτι οταν τα ρωτας αυτα τα πραγματα, ανεξαρτητως του ποιος εισαι, δεν υπαρχει αλλη απαντηση.

Διοτι αυτα δεν τα ρωταμε παρα μονο στον εαυτο μας... κι ο εαυτος μας λεει ενα βροντερο ΝΑΙ.

Αν τα ρωταμε σε αλλους και περιμενουμε αυτοι ν αποφασισουν για λογαριασμο μας.... καλυτερα να βρουμε να κανουμε κατι αλλο οσο ειναι νωρις.

Διοτι αλλιως... τη βαψαμε.

Αν δεν πιστευεις οτι εισαι ο καλυτερος ηθοποιος του κοσμου δεν κανεις γι αυτην την δουλεια.

Αμπου Σιμπελ

Ο ναός του Αμπου Σιμπελ κτιστηκε τον 13ο αιώνα π.Χ. Στα 1968 η UNESCO κατάφερε να συγκεντρώσει 40,000,000 δολάρια προκειμένου να σωθεί ο ναός και να μην καταλήξει κάτω από τα νερά της λίμνης Νάσερ που επρόκειτο να δημιουργηθεί με την κατασκευή του φράγματος του Ασουάν. Έτσι ο ναός κόπηκε με λέϊζερ σε τεράστια κομμάτια και μεταφέρθηκε μακριά από το φράγμα για να είναι ασφαλής.

Ομως...

Σε κάθε εαρινή και φθινοπωρινή ισημερία οι πρώτες ακτίνες του ήλιου αντανακλούσαν στον Νείλο και διασχίζοντας το κεντρικό κλίτος του ναού φώτιζαν τα πρόσωπα των αγαλμάτων του Ραμσή Β' και της Νεφερτίτης. Το φαινόμενο αυτό παρατηρήθηκε για τελευταία φορά κατά την εαρινή ισημερία του 1968 αφού η νέα τοποθεσία στην οποία βρίσκεται τώρα ο ναός δεν προσφέρεται για τέτοιες πολυτέλειες!!!

Μινι μαθημα θεατρου.

Στο θεατρο οτιδηποτε κι αν παιζουμε εχουμε παντα εναν μονο παρτενερ: το κοινο. (οπως αντιστοιχα στο σινεμα εχουμε την καμερα δηλαδη κατ επεκτασιν και παλι το κοινο)

Αυτο δεν αφορα μονο τις σκηνες εκεινες κατα τις οποιες απευθυνομαστε στο κοινο οπως δηλαδη συμβαινει στην επιθεωρηση η οπως κανει ενας υπηρετης σ ενα εργο του Γκολντονι. Αυτο αφορα ολες τις σκηνες. Σεκαθε σκηνη που απευθυνομαστε στον συμπαιχτη μας πανω στην σκηνη στην πραγματικοτητα απευθυνομαστε στο κοινο (το οποιο δεν κοιταζουμε ποτε οπως αντιστοιχα δεν κοιταζουμε ποτε την καμερα)

Αυτο ολο μοιαζει με φλερτ.

Ειναι οπως οταν δυο αγορια ειναι σ ενα καφε και μιλουν μεταξυ τους και απεναντι τους καθονται δυο κοριτσια που επισης μιλουν μεταξυ τους. Μπορει να μη γυρισουν να τις κοιταξουν ποτε αλλα καθως ο ενας μιλαει στον αλλον, ολη τους η ενεργεια ειναι στραμμενη προς τα κοριτσια... χαμογελανε μεταξυ τους τα αγορια, λενε αστεια, ξεκαρδιζονται στα γελια κι ολο αυτο απευθυνεται απεναντι.

Ετσι και στο θεατρο... ετσι και στο σινεμα με την καμερα.

Ευγένεια και καλοί τρόποι...

Μου φαίνεται αδιανόητο δυο ενήλικες να συνομιλούν μεταξύ τους σε διαφορετικούς αριθμούς. Από τα ομορφότερα πράγματα που απολαμβάνω σε κοινωνικό επίπεδο είναι το να βλέπω έναν 80χρονο να συνομιλεί μ' έναν 18χρονο στον πληθυντικό.

Μερικα tips που μπορει να φανουν χρησιμα σε δασκαλους υποκριτικης.

1. Δεν δειχνουμε ποτε σ ενα παιδι πως να παιξει εναν ρολο.
2. Ενας ρολος μπορει να παιχτει με χιλιους διαφορετικους τροπους. Ειναι αλλο πραμα να ανεβαζουμε μια παρασταση και να διαλεγουμε μια απο τις χιλιες εκδοχες που υπαρχουν για να παιξουμε εναν ρολο κι αλλο πραμα να προετοιμαζουμε ενα παιδι να βγει στη δουλεια και να μαθει το α και το ω της υποκριτικης που ειναι η ευελιξια και η προσαρμοστικοτητα. Όταν καταληξουμε σε εναν τροπο παιξιματος ενος ρολου εξηγουμε οτι αυτη η εκδοχη ειναι κατα τη γνωμη μας η πιο χρησιμη για τη φαση στην οποια βρισκεται το παιδι και δεν ειναι η μοναδικη εκδοχη συμφωνα με την οποια μπορει να παιχτει ενας ρολος.
3. Αποφευγουμε τους μονολογους και ενθαρρυνουμε τις σκηνες (με δυο προσωπα παντα) για να μαθουν να επικοινωνουν.
4. Ακομα και τους εντελως αρχαριους τους αφηνουμε να μας φερουν αυτοι πρωτα μια ολοκληρωμενη σκηνη (παιγμενη ως παρασταση διαρκειας πεντε λεπτων) και μετα επεμβαινουμε εμεις. Το ενστικτο τους θελει πολλη προσοχη στον χειρισμο μας.
5. Αφηνουμε τα παιδια να διαλεγουν το ρολο που επιθυμουν να παιξουν απ το παγκοσμιο δραματολογιο κλασικο ή συγχρονο.
6. Ειμαστε πιο αποδοτικοι ως δασκαλοι οταν μας παρουσιαζουν ρολους απο εργα που δεν γνωριζουμε παρα απο εργα που γνωριζουμε.
7. Δεν αφηνουμε ενα παιδι με τον ιδιο ρολο που πηρε τον Οκτωβριο μεχρι τον Ιουνιο. Στο διαστημα μιας σχολικης χρονιας ενα παιδι πρεπει να δουλεψει τουλαχιστον τριαντα ρολους κι οχι δυο. Ετσι μαθαινει, με την τριβη.
8. Εστιαζουμε την προσοχη μας στο ζωντανο παιξιμο (ο Meisner βοηθαει πολυ σ αυτο) Αν δεν μαθει να παιζει "ζωντανα" ο τι αλλο μαθει δεν εχει καμια σημασια.
9. Κατα την διαρκεια της διδασκαλιας καλο ειναι να διδασκουμε οσο γινεται λιγοτερο.
10. Τα παραπανω ειναι tips κι οχι συμβουλες. Αν τα βλεπουμε ως συμβουλες δεν ακολουθουμε καμια. Αν τα βλεπουμε ως tips ενα δυο μπορει να ειναι χρησιμα μπορει και οχι.

Καλο μαθημα!

Μάθημα Υποκριτικής τότε και τώρα

Περασα στην δραματικη σχολη του Κ.Θ.Β.Ε. το 1983 και αποφοιτησα με αριστα το 1986. Ετσι καναμε μαθημα υποκριτικης τοτε:

1. Δεν υπηρχε μεθοδος ουτε για δειγμα. Ακουγες για εναν Στανισλαφσκι και την μεθοδο του αλλα δεν ηξερε κανεις να σου την διδαξει. Σου ελεγαν να μπεις στο πετσι του ρολου αλλα πως γινεται αυτο δεν ηξερε να στο δειξει κανεις (και ευτυχως διοτι δεν υπαρχει μεγαλυτερη βλακεια απ αυτο) Σημερα στις σχολες οι μαθητες μαθαινουν τουλαχιστον 10 διαφορετικες μεθοδους, πολυ συχνα αντικρουομενες μεταξυ τους, και τις εχουν σαν εργαλειο για τους ρολους που θα παιξουν, ωστε να χρησιμοποιουν καθε φορα εκεινην την μεθοδο που ταιριαζει καλυτερα.

2. Πιαναμε εναν ρολο τον Οκτωβριο και τον δουλευαμε ολον τον χρονο μεχρι τις εξετασεις τον Ιουνιο. Αδιανοητο κατι τετοιο σημερα αφου οι μαθητες σε εναν χρονο δουλευουν πανω απο 30 ρολους. Ποτε η δουλεια πανω στον ιδιο ρολο δεν διαρκει πανω απο δυο, τρεις το πολυ εβδομαδες.

3. Οι δασκαλοι μας διαλεγαν αυτοι τους ρολους μας. Αδιανοητο επισης σημερα. Σε ενα συγχρονο μαθημα υποκριτικης οι μαθητες διαλεγουν τους ρολους τους (οταν ο δασκαλος δεν ξερει εναν ρολο ειναι πολυ πιο χρησιμος για τον μαθητη).

4. Οι δασκαλοι διαλεγαν τους ρολους γιατι μας τους διδασκαν οπως τους ειχαν παιξει αυτοι. Γι αυτο τους ηταν αδιανοητο να μας διδαξουν εναν ρολο που δεν ηξεραν. Διοτι το μαθημα το εκαναν εμπειρικα, δηλαδη κομπογιανιτικα. Σημερα οι μαθητες φερνουν ρολους απο το παγκοσμιο δρματολογιο χωρις να συνεννοηθουν απο πριν με τον δασκαλο.

5. Οι δασκαλοι οχι μονο διαλεγαν τους ρολους μας αλλα μας τους εδειχναν και πως πρεπει να τους παιξουμε. Μας εδειχναν τονισμους, κινησεις κλπ Γι αυτο κραταγε η διαδικασια τοσους μηνες. Γιατι στην αρχη για πολυ καιρο ημασταν καθιστοι και διαβαζαμε, μετα σηκωνομασταν και το στηναμε με καθοδηγηση κλπ κλπ, αδιανοητα πραγματα για το σημερινο μαθημα της υποκριτικης οπου οι μαθητες ακομα και οι αρχαριοι φερνουν μια μικρη σκηνη-παρασταση διαρκειας τριων λεπτων χωρις να εχουν κανει την παραμικρη συνεννοηση με τον δασκαλο τους πριν.

6. Ο δασκαλος τοτε εδειχνε, διοτι θεωρουσε οτι ο αρχαριος δεν ξερει και πρεπει να του δειξει, πραγμα επιεικως καταστροφικο για την φαντασια και την δημιουργικοτητα του μαθητη. Ο δασκαλος σημερα αφηνει τον αρχαριο μαθητη να του φερει μια παρασταση τριλεπτη και μετα επεμβαινει αυτος. Πρωτα αφηνει τον μαθητη να κανει μονος του με το ενστικτο του αυτο που νομιζει και μετα ερχεται αυτος και του προτεινει πραγματα οχι εμπειρικα αλλα συμφωνα με καποια συγκεκριμενη μεθοδο.

7. Οι δασκαλοι τοτε εκαναν το μαθημα αυτοι. Σημερα το μαθημα το κανουν οι μαθητες και οι δασκαλοι παρακολουθουν.

8. Την εποχη εκεινη μιλουσαμε πολυ για ταλεντο. Σημερα δε μιλαει κανεις γι αυτο. Τοτε οι ταλαντουχοι ξεχωριζαν και οι δασκαλοι ηταν περηφανοι γι αυτους (λες και οφειλονταν κατι σε κεινους και στην διδασκαλια τους). Σημερα ξεχωριζουν οι εργατικοι, οι συνεπεις, οι αποφασισμενοι κι αυτοι που εχουν αυτοπεποιθηση και αισθημα κοινης λογικης.

9. Τοτε παιζαμε με συναισθημα σημερα παιζουμε με τεχνικη.

10. Καταλοιπα του τοτε υπαρχουν δυστυχως ακομα και σημερα.

Αυτα ολα δεν μ εμποδιζουν να θυμαμαι τους δασκαλους μου με αγαπη διοτι τοσο ηξεραν, τοσο μπορουσαν, αλλα εκαναν πολυ περισσοτερα απ οσα ηξεραν και μπορουσαν και δινονταν με παθος και ηταν ερωτευμενοι με την δουλεια τους και το θεατρο.

Πρωτο μαθημα υποκριτικης: 

Το συναισθημα

Το συναισθημα, ενω ειναι το βασικο ζητουμενο στην υποκριτικη δεν εχει καμια σχεση με τη δουλεια του ηθοποιου. Ενας καλος ηθοποιος δεν ασχολειται καθολου μ αυτον τον ασταθμητο παραγοντα.

Με το συναισθημα παιζουν οι ερασιτεχνες ηθοποιοι που δεν ειχαν ποτε μια καλη εκπαιδευση. Ενας επαγγελματιας ηθοποιος που εχει αισθημα ευθυνης απεναντι στο κοινο του που πληρωνει εισιτηριο καθε βραδυ για να δει την παρασταση, δεν μπορει να επαφιεται σε κατι που αλλοτε ειναι εκει κι αλλοτε οχι.

Τα συναισθηματα δεν ειναι υπο τον ελεγχο μας, δεν μπορουμε να πατησουμε ενα κουμπι και να βγει ενα συναισθημα, γι αυτο και δεν μας απασχολουν ποτε στην δουλεια που κανουμε για να ερμηνευσουμε εναν ρολο.

Ενας καλος επαγγελματιας ηθοποιος παιζει με στοχους και εμποδια κι αφηνει τα συναισθηματα να προκυψουν.

Αν για παραδειγμα ενας σκηνοθετης σε μια σκηνη σε θελει θυμωμενο αλιμονο αν εσυ αρχισεις να παριστανεις τον θυμωμενο. Αυτα ειναι καραγκιοζιλικια. Εκεινο που πρεπει να κανεις ειναι να βρεις ενα στοχο κι ενα εμποδιο πχ θελω να βρισω τον παρτενερ μου (και δεν μπορω να το κανω γιατι ειμαστε μπροστα σε κοσμο). Αυτο θα παραξει μια ποσοτητα συναισθηματος. Αν ο σκηνοθετης δεν ειναι ευχαριστημενος και ζηταει περισσοτερο θυμο εσυ δε θα παιξεις τον θυμο. Θ αλλαξεις στοχο. Θα βαλεις οτι θελεις να τον χαστουκισεις κι αυτο αυτοματως θ ανεβασει τον θυμο. Αν και παλι δεν ειναι ευχαριστημενος θα βαλεις οτι θελεις να του σπασεις το κεφαλι (του παρτενερ, οχι του σκηνοθετη) κοκ

Ετσι διδασκουμε το θεατρο σημερα... ετσι παιζουμε στο θεατρο σημερα... εδω και 20 χρονια δηλαδη.

Χθες στο σουπερ μαρκετ.

Με πλησιαζει ενας τυπος με εμφανη τα σημαδια της εξαθλίωσης μεσα κι εξω, και μου λεει ετοιμος να βαλει τα κλαματα "φιλε δεν εχω φαει τιποτα εδω και τρεις μερες".

Του λεω "Παρτε ο τι θελετε κι ελατε να με βρειτε στο ταμειο".

Στο σουπερ μαρκετ επεσε συναγερμος. Ακουω μια ταμια να φωναζει "Κυριε Νικο, κυριε Νικο ειναι ενας κυριος που ενοχλει τους πελατες" Μια αλλη σχολιαζει απο διπλα της χασκογελωντας "Χαχαχα κυριος!". "Ε πως να τον πω" λεει η πρωτη χασκογελωντας κι αυτη.

Την ωρα που ερχεται ο κυριος Νικος για να αποκαταστησει την ταξη φτανει ο τυπος διπλα μου κρατωντας - αν εχετε το θεο σας - ενα γιαουρτι κι ενα μιλκο. Του επαναλαμβανω με εμφαση αυτην την φορα για να τ ακουσει καλα ο κυριος Νικος "Παρτε ο τι θελετε, ο τι θελετε". Ο ανθρωπος τα χανει και σαστιζει κι ο κυριος Νικος παιρνει το μηνυμα και κανει αμεσως μεταβολη και φευγει.

Πηγαινω στα ταμεια κι ερχεται και με βρισκει ο τυπος μ ενα πακετο συσκευασμενα ψωμακια κι εναν χυμο. Καταλαβαινετε για τι επιπεδου ψυχικη ευγενεια μιλαμε; Του πα, παρτε ο τι θελετε κι αυτος εφερε ενα μιλκο, ενα χυμο, ενα γιαουρτι και ψωμακια.

Κι ερχεται μια ηλιθια στο ταμειο και του λεει

"πηγαινε εξω και περιμενε, θα στα φερει εξω αυτα που σου πηρε"

"Στον φιλο μου μιλατε ετσι;" της λεω "Στον φιλο μου μιλατε στον ενικο; πως τολματε;"

Κοκκινησε η βλαμενη κι αυτος χαμογελασε και μου κλεισε το ματι την ωρα που βαζαμε τα πραγματα του στη σακουλα.

Εφυγα πανευτυχης.

22/9/2015

Περι ταλεντου...

Ταλεντο ειναι αυτο που κανει καποιον να παει σε μια σχολη θεατρου κι οχι σε μια σχολη κομμωτικης η σε μια σχολη κομπιουτερ...

τα υπολοιπα ειναι δουλεια του δασκαλου...

δε φταιει ο μαθητης αν ο δασκαλος δεν ξερει να βγαλει απο μεσα του το ταλεντο του που τον οδηγησε στη σχολη. Ο δασκαλος φταει.

Καθε φορα που δεν λειτουργει ενα παιδι ας ψαξουμε να βρουμε τι φταιει σε μας, τι δεν κανουμε καλα ωστε να το διορθωσουμε για να βελτιωθουμε κι εμεις...

.. αντι να βαφτιζουμε τον καθενα που δεν τα καταφερνει, αταλαντο ενω στην πραγματικοτητα οι αληθινοι αταλαντοι ειμαστε εμεις οι δασκαλοι του.

Το ταλέντο των ηθοποιών δεν ειναι τιποτε άλλο απο μια φτηνή επινόηση ατάλαντων δασκάλων που για να δικαιολογήσουν την ανεπάρκεια τους ρίχνουν την ευθύνη στον μαθητή κι όχι στον εαυτό τους.

Δεν υπάρχουν ατάλαντοι ηθοποιοί υπάρχουν ατάλαντοι δάσκαλοι.

Κι αν δεν σας αρέσει να τ ακούτε από μένα... ορίστε... διά στόματος Viola Spolin... μια από τις σουδαιότερες δασκάλες θεάτρου παγκοσμίως... το συστημα της διδασκεται στις καλυτερες δραματικες σχολες του πλανητη

"Everyone can act. Anyone who wishes to, can play in the theater and learn to become stageworthy. We learn through experience and experiencing, and no one teaches anyone anything. . . . ‘Talent’ or ‘lack of talent’ has little to do with it.”

Γιατι πηγαινουμε στο θεατρο.

Ο βασικος λογος που πηγαινουμε στο θεατρο ειναι για να δουμε να γινεται κατι ζωντανα μπροστα στα ματια μας. Αν δεν υπαρχει αυτο το "ζωντανο" στοιχειο δεν εχουμε κανεναν λογο να παμε στο θεατρο, θα προτιμησουμε τον κινηματογραφο, που συνηθως κοστιζει λιγοτερο, ειναι πιο θεαματικος και μπορουμε να δουμε στο πανι ολους τους μεγαλους σταρ που θαυμαζουμε.

Ειναι συναρπαστικη ομως η γοητεια που ασκει το ζωντανο θεαμα, το "live". Σκεφτειτε δυο μπαρακια διπλα διπλα. Στο ενα παιζουν μουσικη απο cd η mp3 σε καταπληκτικη ποιοτητα αποδοσης του ηχου, οπου μπορει ν ακουσει κανεις την καλυτερη μουσικη που κυκλοφορει παγκοσμιως και να πιει το ποτο του με 5 ευρω. Στο αλλο παιζει μια μπαντα που δεν τους ξερει ουτε η μανα τους και το ποτο με εισοδο κοστιζει 15 ευρω. Στο πρωτο βαρανε μυγες ενω στο δευτερο εχει μια ουρα απ εξω 50 μετρα. Γιατι; επειδη ειναι live.

Ετσι και με το θεατρο.

Εχουμε υποχρεωση ολοι εμεις που εμπλεκομαστε μ αυτο ειτε ως δασκαλοι, ειτε ως σκηνοθετες ειτε ως ηθοποιοι να φροντιζουμε αυτον τον παραγοντα και να τον θεωρουμε τον σημαντικοτερο παραγοντα της δουλειας μας.

Ως δασκαλοι διδασκουμε σε ηθοποιους και σκηνοθετες τεχνικες για να μαθουν να παιζουν και να σκηνοθετουν ζωντανα. (πχ word repetition game)
Ως σκηνοθετες στηνουμε την παρασταση ασκωντας διαρκως τους ηθοποιους στο "αναπαντεχο" ωστε να μη διανοηθουν ποτε να πατησουν τον αυτοματο πιλοτο για να παιξουν (πχ Τεχνικες Vakhtangov).
Ως ηθοποιοι ασκουμαστε στο "moment to moment acting" παιζουμε δηλαδη σαν να μη ξερουμε τι θα γινει παρακατω (ενω ξερουμε).

Οσο καλοκουρδισμενη κι αν ειναι μια παρασταση επειδη οι ηθοποιοι ειναι ανθρωποι κι οχι ρομποτ παντα συμβαινουν απροοπτα, παντα συμβαινουν λαθη. Δεν υπαρχει μεγαλυτερη απογοητευση για εναν θεατη απο το να βλεπει τους ηθοποιους να αγνοουν ενα απροοπτο που συμβαινει στη σκηνη. Αισθανεται σαν να τον εξαπατουν, σαν να τον κορροιδευουν. Και δεν υπαρχει μεγαλυτερη απολαυση για εναν θεατη απο το να βλεπει τους ηθοποιους να εντασσουν στο παιξιμο τους, στην παρασταση τους το απροοπτο που συμβαινει. Συνηθως διακοπτεται η παρασταση απο ενα παρατεταμενο θερμο χειροκροτημα ακρατου ενθουσιασμου.

Αν δεν εχουμε αυτο το στοιχειο σε πρωτη προτεραιοτητα καθε φορα που διδασκουμε, σκηνοθετουμε η παιζουμε τοτε δεν εχουμε κανεναν απολυτως λογο να κανουμε αυτην την δουλεια, ας παμε να πεταλωσουμε τζιτζικια καλυτερα, θα ειμαστε πολυ πιο χρησιμοι.

Δημοκρατία σημαίνει...

... υπακοή στους νόμους.

Ελευθερία, στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, σημαίνει να είσαι σ' ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό όπου δεν πατάει ποτέ το πόδι της η αστυνομία και να βγαίνεις έξω από το καφενείο για να καπνίσεις. Αν αυτόν που το κάνει αυτό τον θεωρείς μαλάκα και τους άλλους που καπνίζουν ανενόχλητοι μέσα τους θεωρείς μάγκες...

τότε...

φλερτάρεις επικίνδυνα με τον φασισμό και βάζεις το μικρό σου λιθαράκι στην αύξηση και την εξάπλωσή του.

Αν αυτο που έγραψα σε κάνει έξαλλο είσαι πολιτικά αναλφάβητος.

Ψηφοδέλτια με σταυρό...

Επειδη πολλοι απο σας εχετε ζησει σε δυτικες χωρες μπορειτε να μου θυμισετε σε ποια αλλη χωρα μοιραζουν ψηφοδελτια (με σταυρους οταν χρειαζεται, χωρις σταυρους οταν δεν χρειαζεται) πριν απο τις εκλογες;

Ετεθη ποτε σε καποια διακομματικη ζητημα καταργησης αυτης της απαραδεκτης μεθοδου η δεν τιθενται ποτε τετοια "τζιζ" ζητηματα διοτι αν τεθουν κινδυνευουμε απο τριτοκοσμικη να γινουμε μια κανονικη χωρα κι αυτο ειναι κατι που δεν το θελει κανεις στα επιτελεια των κομματων αυτης της μπανανιας;

Ευγνωμοσύνη

Δε νομίζω άνθρωπος ποτέ στην γη σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας να έζησε καλύτερα από μένα (μέχρι στιγμής).

Γιατί;

Διότι είχα πάντα να φάω, να ντυθώ, κάπου να κοιμηθώ και να μορφωθώ.

Η φιλη μου η Μαιρη...

Η φιλη μου η Μαιρη ενα καλοκαιρι εκλεισε μια καμπανα στον Αστερα της Βουλιαγμενης καθως δεν μπορουσε να φυγει απο Αθηνα λογω επαγγελματικων υποχρεωσεων.Μια μερα ηρθε μια κυρια με το κουνελακι της στο κλουβι, σε μια διπλανη καμπανα. Ξεχασα να σας πω οτι η Μαιρη εχει εναν σκυλο τον Αζορ.Ενα απογευμα η κυρια πηγε για ψωνια και ζητησε απο την Μαιρη να χει το νου της μην τυχον μπει κανενας στην καμπανα της για να μη κανει τον κοπο και κλεινει και ξανανοιγει αφου επροκειτο να λειψει μονο για λιγα λεπτα της ωρας.
Η Μαιρη την διαβεβαιωσε πως θα προσεχει μη μπει κανεις και οτι δεν πρεπει να ανησυχει.
Η κυρια εφυγε και υστερα απο λιγο εμφανιστηκε ο Αζορ με το κουνελι της κυριας νεκρο αναμεσα στα δοντια του.
Η Μαιρη εντρομη πηρε το κουνελι απο τα δοντια του Αζορ κι οπως ηταν βρωμικο και γεματο χώματα το επλυνε, το στεγνωσε με το πιστολακι και το βαλε στο κλουβι του.
Αφου τα κανε ολα αυτα καθησε αναπαυτικα στην σεζλονγκ της σαν να μη συμβαινει τιποτα.
Υστερα απο λιγο εμφανιστηκε η κυρια. Μπηκε στην καμπανα της και τα ουρλιαχτα της ακουστηκαν μεχρι την Βουλα και τον Αλιμο.
Η Μαιρη αταραχη.
Η κυρια βγηκε εξω εντρομη κι οταν η Μαιρη την ρωτησε φλεγματικα "Μα τι συμβαινει;" η κυρια απαντησε σε κατασταση υστεριας:
"Το κουνελι μου, το κουνελι μου... πεθανε χθες βραδυ και το θαψα εδω διπλα και τωρα ειναι μεσα στο κλουβι του καθαρο και φρεσκοπλυμενο".

Όχι ακριβώς ανέκδοτο...

Ο Σταλιν στο γραφειο του ενημερωνεται απο τον στενο του συνεργατη Γιεζοφ για την πορεια των ναζι ανατολικα. Ο Γιεζοφ εχει να του πει μονο κακα νεα για την προελαση του Χιτλερ κι ο Σταλιν ειναι εξαλλος και βριζει και απειλει θεους και δαιμονες. Στο τελος διαολοστελνει και τον ιδιο τον Γιεζοφ και τον διωχνει με τις κλωτσιες απ το γραφειο του.
Ο Γιεζοφ προχωραει στον διαδρομο προς την εξοδο του κτιριου βριζοντας και μουρμουριζοντας διαρκως "γαμημενε μουστακαλη, γαμημενε μουστακαλη". Ειναι τοσο απορροφημενος απ τον θυμο του που δεν προσεχει οτι απο διπλα του περναει ο Καμενεφ που κατευθυνεται προς το γραφειο του Σταλιν.Μολις μπαινει στο γραφειο ο Καμενεφ πλησιαζει τον Σταλιν και του λεει οτι ειδε τον Γιεζοφ να περπαταει στον διαδρομο θυμωμενος και να βριζει "γαμημενε μουστακαλη, γαμημενε μουστακαλη". Ο Σταλιν εξαλλος τηλεφωνει στην εξοδο και διαταζει να του στειλουν αμεσως τον Γιεζοφ ο οποιος την ωρα εκεινη εβγαινε.Επιστρεφει ο Γιεζοφ στο γραφειο και τον ρωταει ο Σταλιν αν ειναι αληθεια αυτο που του ειπε ο Καμενεφ οτι δηλαδη τον ειδε θυμωμενο να απομακρυνεται απο το γραφειο του και να βριζει "γαμημενε μουστακαλη, γαμημενε μουστακαλη". Ο Γιεζοφ με σκυμμενο το κεφαλι παραδεχεται οτι ειναι αληθεια.Σταλιν: Ποιον εννοουσες οταν ελεγες "γαμημενε μουστακαλη";

Γιεζοφ: Τον Χιτλερ φυσικα.
Σταλιν: Α, τον Χιτλερ... μαλιστα. Εσυ ποιον εννοουσες Καμενεφ;

Πρώτη προτεραιότητα

Τυπική χαρακτηριστικη εικονα ελληνικης πολης... στο ιδιο οικοδομικο τετραγωνο ενα γιαπι (το συγκεκριμενο χασκει εδω και 5 χρονια) ενα νεοκλασικο, ενα αδειο οικοπεδο-σκουπιδοτοπος, ενα τριωροφο, ενα μισογκρεμισμενο, ενα 6ωροφο κλπ....αυτη ειναι η εικονα της ομορφοτερης και προσφατως και πλουσιωτερης χωρας στον κοσμο. Αυτην την εικονα βλεπει ο επισκεπτης της χωρας και φριττει την οποια δεν βλεπουν οι κατοικοι της οι οποιοι βλεπουν μονο ακρογιαλιες, δειλινα και βουνά. Αυτη ειναι η εικονα ολων των πολεων των χωρων της μεσης ανατολης. Ετσι ειναι η Βηρυττος, το Καϊρο, η Δαμασκος κοκ Όλες οι εισοδοι των ελληνικων πολεων, ειτε φτανεις με τραινο, ειτε με αυτοκινητο ειναι ενα βομβαρδισμενο τοπιο... και κανεις δεν το βλεπει, και κανεις δεν ενοχλειται... ισα ισα που μπορει να δεις και πανό που να γραφει "Καλως ηρθατε στην ομορφη Θηβα"

Και εστω, οι εγκληματιες πολιτικοι των περασμενων δεκαετιων συνεπικουρουμενοι απο τους καφρους ιθαγενεις κατεστρεψαν την χωρα. ΟΚ το δεχομαι, αλλες εποχες, αλλες αναγκες... σημερα; πως ειναι δυνατον να συνεχιζεται η καταστροφη; πως ειναι δυνατον να μην υπαρχει ουτε ενα κομμα (οχι μονον απ αυτα που ειναι μεσα στην βουλη ακομα κι απ αυτα που ειναι εκτος και που φιλοδοξουν καποια στιγμη να μπουν) που να μην εχει σε πρωτη προτεραιοτητα μια νομοθεσια που να λεει το εξης απλο:
Απο δω και περα χτιζουμε με κανονες (να εναρμονιστει δηλαδη με τις νομοθεσιες ολων των χωρων της δυσης που εχουμε δει πως χτιζουν... η Τουρκια το κανει εδω και μερικα χρονια με θεαματικα αποτελεσματα) και διορθωνουμε τα λαθη που εγιναν σε ο τι εχει χτιστει μεχρι τωρα (διορθωνουμε μπορει κυριως να σημαινει γκρεμιζουμε)

Υπαρχει συλλογος αρχιτεκτονων; και δεν εχουν κρεμασει μαυρες σημαιες στα μπαλκονια τους; ντροπη τους! 

Εγω και το φαγητο.

Δεν ειναι στα ενδιαφεροντα μου ισως γι αυτο τρωω ανεξελεγκτα και βαζω ευκολα κιλα.
Δεν εχω κλεισει ποτε να φαω σ ενα εστιατοριο (εκτος αν εχουν κλεισει αλλοι) συνηθως δηλαδη περπαταω πειναω και σταματαω στο πρωτο που θα βρω και τρωω. (αρκει να μ αρεσει)
Δεν μ αρεσει να δοκιμαζω φαγητα και κουζινες.
Δεν πινω κρασι αλλα νερο ανθρακουχο η κοκα κολα λαιτ, σπανιως δε καμια μπυρα.
Σιχαινομαι τα γκουρμε.
Δεν τρωω φρουτα και λαχανικα.
Τρώω εξ ίσου ευχάριστα στην Ράτκα (κρίσπι ντακ) και στα Γκούντις (κλαμπ)
Αγαπω πολυ τα μακαρονια, τα γεμιστα, το σουσι (μονο τα μακι) τις πιτσες τα σουβλακια τα γλυκά και τα παγωτα. Δεν μ αρέσουν τα ψάρια, οι μπάμιες και τα παντζάρια.
Μαγειρευω σπανια και δεν εχω μαγειρεψει ποτε χωρις να πειναω επειδη θα πεινασω αργοτερα. Τις σπανιες φορες που μαγειρευω, πειναω, σηκωνομαι και κανω μια μακαροναδα (σε 15 λεπτα τρωω).
Τρωω συνηθως τα ιδια και τα ιδια.
Ειμαι λιγο σιχασιαρης γι αυτο προτιμω να βλεπω τα φαγητα σε βιτρινα πριν παραγγειλω (θελω και να τα μυριζω).

Αγαπημένη μου συνήθεια είναι να παίρνω από σούπερ μάρκετ ψωμι, σαλαμι, τυρι και κοκα κολα και να κάθομαι να τα φάω σ ενα παγκακι. Η απολυτη ευτυχια!

Οσο υπαρχει πεινα στον κοσμο δεν προκειται ν αλλαξω τη σχεση μου με το φαγητο.

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Κάποτε έλεγαν πως όλα αυτά είναι προπαγάνδα της Δύσης. Τώρα πια ακόμα κι οι ίδιοι οι αμετανόητοι αιθεροβάμονες κομμουνιστές παραδέχονται πως είναι αλήθεια, πως ο λαός υποφέρει αλλά...

... έχουν ένα ακλόνητο επιχείρημα "Τι περιμένεις να γίνει" μου είπαν φίλοι μου κομμουνιστές που κάναμε μαζί διακοπές το καλοκαίρι "Όταν οι Η.Π.Α. τους έχουν αποκλείσει από παντού;"

Ας το δούμε λίγο αυτό γιατί αξίζει τον κόπο.

Έστω ότι οι Η.Π.Α. και ο συνασπισμός τους (ΝΑΤΟ κλπ) είναι οι κακοί του πλανήτη.Τι νόημα έχει εσύ μόνος να σηκώνεις τη σημαία της αντίστασης και να βυθίζεις τον λαό σου, στην φτώχεια, την ανέχεια και την δυστυχία; Η Βενεζουέλα είναι η δεύτερη σε αποθέματα πετρελαίου χώρα στον κόσμο και ο λαός της πεθαίνει της πείνας.

Ναι οκ πεινάνε θα μου πεις αλλά έχουν το κούτελο ψηλά και καθαρό. Από την φωτογραφία που βλέπεις την ουρά στα σύνορα με την Κολομβία αυτό καταλαβαίνεις; ότι τους αρέσει που είναι εθνικά περήφανοι αλλά ψωμολυσσάνε ή ότι θέλουν με κάθε τρόπο να φύγουν μακριά από το καθεστώς του επικίνδυνου δικτάτορα Μαδούρο που η κυβέρνησή μας, ας μην το ξεχνάμε αυτό, αυτον, τον προκάτοχό του τον Τσάβες, και το καθεστώς τους, τους είχε για πρότυπο, για παράδειγμα. Θυμάστε ότι μόλις έγιναν κυβέρνηση αυτούς πρώτους κάλεσαν στην Ελλάδα, και στην Βενεζουέλα έτρεξαν για επίσημη επίσκεψη υπουργοί και βουλευτές μας.

Και ας μη ξεχνάμε ότι την ώρα που ο λαός στην Βενεζουέλα υποφέρει οι επικεφαλής τους έχουν εκατομμύρια στην Ελβετία και αλλού κι αυτό δεν είναι προπαγάνδα της Δύσης, αυτό είναι η πικρή αλήθεια.

Θέλουμε να μαστε σοβαροί και ρεαλιστές;

Έχουμε πρόβλημα με τις αδικίες των Η.Π.Α. παγκοσμίως;

Ας μαζευτούμε 50-100 χώρες κι ας κανουμε αντίσταση και επανάσταση όλοι μαζί. Αλλά μόνοι μας να παριστάνουμε το χωριό του Αστερίξ πέρα από γελοίο είναι ανάλγητο και επικίνδυνο.

Ως την επανάσταση λοιπόν:

ΖΗΤΩ ΟΙ Η.Π.Α.

ΖΗΤΩ Η ΤΥΧΗ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ

ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΕΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΚΑΙ Β.ΚΟΡΕΑ

"Δεν είναι αυτη αριστερά φίλε"

"Δεν είναι αυτη αριστερά φίλε", γυρίζει και μου λέει την ώρα που καθόμαστε στο σαλονάκι στο βενζινάδικο και χαζεύουμε που μας πλένουν τ αυτοκίνητα. "Την πατήσαμε άγρια μ αυτούς που μπλέξαμε".
"Και πως είναι η αριστερά φίλε;" ρωτάω με αληθινή περιέργεια για να δω τι θα μου πει.
"Αριστερά είναι να πάρεις τα λεφτά από τους πλούσιους και να τα δώσεις στους φτωχούς. Αυτό είναι αριστερά" μου λέει.
"Και τους έχεις για χαζούς τους πλούσιους ν αφήσουν να τους πάρουν τα λεφτά τους;" του λεω ¨Και έστω ότι είναι χαζοί και θα δώσουν τα λεφτά τους στους φτωχούς. Ως πότε θα το κάνουν αυτό; Δεν θα τελειώσουν κάποτε τα λεφτά των πλουσίων; τι θα κάνουν μετά οι φτωχοί; πως θα ζήσουν;"
"Δεξιός είσαι;" μου λέει στραβοκοιτάζοντας με.
"Όχι, κεντροαριστερός" του λέω.
"Δηλαδη;" μου λέει χωρίς να μαλακώσει το στραβοκοίταγμα.
"Δηλαδή" του λέω "Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν πλούσιοι, όχι κηφήνες αλλά ταλαντούχοι επιχειρηματίες, που να επενδύουν τα λεφτά τους στις επιχειρήσεις και να υπάρχει ανάπτυξη ώστε να μην υπάρχει ανεργία, ώστε να κινείται η οικονομία, ώστε να ευημερεί η χώρα και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους εργαζόμενους ώστε κι αυτοί με τη σειρά τους να ζουν αξιοπρεπώς κι έτσι να λειτουργεί όμορφα η κοινωνία και να αναπτύσσεται διαρκώς".
"Κομμουνιστής είσαι;" μου λέει κι επιτέλους χαμογελάει.
"Με κόβεις για κομμουνιστή;" του λέω χωρίς να χαμογελάω.
"Μόνο ο κομμουνισμός μπορεί να φέρει αρμονία στην κοινωνία" μου λέει.
"Με τον Τοτό το ξέρεις;" του λέω και σοβαρεύει πάλι. "Τι σχέση έχει ο κομμουνισμός με την ανάπτυξη, την ευημερία και την αρμονία; μόνο δυστυχία έχει προκαλέσει ο κομμουνισμός διότι είναι ένα σύστημα τόσο ξένο στην ανθρώπινη φύση που με το που παέι να εφαρμοστεί κάνει τους ανθρώπους καταθλιπτικούς και δυστυχισμένους αφού δεν έχουν προσωπικό κίνητρο για τίποτα".
"Καλά κατάλαβα ότι είσαι δεξιός απ την αρχή" μου λέει στραβομουτσουνιάζοντας πάλι.
"Μπράβο, κόβει το μάτι σου" του λέω και σηκώνομαι να πληρώσω γιατί στο μεταξύ το αμάξι μου πλύθηκε. "Σκέψου αυτά που σου είπα και στο εξής όταν σε ρωτάνε τι είσαι να λες ότι είσαι φιλελεύθερος. Άντε γειά" του είπα κι έφυγα γρήγορα μη μου πετάξει κανα τασάκι στο κεφάλι.

Στο δρόμο σκεφτόμουν ότι κατάλαβε ότι έχω δίκιο... παρά τον πολιτικό αναλφαβητισμό του κατάλαβε ότι έχω δίκιο.

Μακάρι!

Θα σου πω μια ιστορία...

Ήταν καλοκαίρι του 1977, ήμουν μόλις 15 χρονών, και δούλευα σε ένα κατάστημα "Ανδρικά-Γυναικεία-Παιδικά" στην Εγνατία στην Θεσσαλονίκη. Η αγορά της Θεσσαλονίκης, (τουλάχιστον η Εγνατία, δεν ξέρω τι γινόταν στην Τσιμισκή), ζούσε από τους Γιουγκοσλάβους και δη από τους Μακεδόνες. (Δεν είχε διαμελιστεί ακόμη η Γιουγκοσλαβία). Εμείς μαθαίναμε υπχρεωτικά την γλώσσα τους για να μπορούμε να συνεννοηθούμε μαζί τους. Τα ματσεντόνσκι δηλαδή αλλά και τα σερβοκροάτικα όταν έρχονταν κάποιος από το Νις ή πιο πάνω.

Δεν μας έκανε καθόλου κακή εντύπωση τότε που την γλώσσα τους την έλεγαν μακεδονική, που οι ίδιοι αποκαλούσαν τους εαυτούς τους μακεδόνες και που την επαρχία τους την έλεγαν μακεδονία. Τουναντίον μάλιστα, το βρίσκαμε και ωραίο με την έννοια της συγγένειας, νοιώθαμε οικεία με τους γείτονες μας που ήταν τόσο όμορφοι, άνδρες και γυναίκες, πανέμορφοι.

Και μετά ήρθε ο εθνικισμός.

Και μας φανάτισε.

Προχθές στην Κάρπαθο σε κάτι φίλους φίλων τόλμησα να πω ότι δεν βρίσκω τίποτα κακό στο να ονομαστεί αυτή η χώρα Μακεδονία, οι κάτοικοί της Μακεδόνες και η γλώσσα τους Μακεδονική και πέσανε να με φάνε.

Είδατε πόσο εύκολα ένα ανύπαρκτο ζήτημα όχι μόνο γίνεται υπαρκτό αλλά φανατίζει ως εκεί που δεν πάει άλλο τον λαό; Η Θεσααλονίκη είναι μια από τις πιο προβληματικές πόλεις του κόσμου, μέσα στα σκουπίδια, με διπλο και τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού, με μια δημόσια συγκοινωνία μόνο με αστικά λεωφορεία που είναι έτοιμα να διαλυθούν, με τους κρατήρες του μετρό εδώ και πολλά χρόνια διάσπαρτους στην πόλη... μια πόλη βαθύτατα δυστυχισμένων ανθρώπων που ζουν μια θλιβερή καθημερινότητα και που ούτε που περνάει από το μυαλό τους να κατέβουν στον δρόμο να διαμαρτυρηθούν ΑΠΑΙΤΏΝΤΑΣ μια καλύτερη ζωή την ίδια στιγμή που είναι έτοιμοι να κατακλύσουν τους δρόμους για να διαδηλώσουν για το μακεδονικό.

Καταλάβατε για τι τριτοκοσμικό λαό μιλάμε;

Δεν πρέπει να τους βοηθήσουμε;

Συνάνθρωποι μας είναι, συμπολίτες μας... επειδή τους έκαναν πλύση εγκεφάλου απ τα κανάλια και σε κάποιους έκαναν λοβοτομή πρέπει να τους αφήσουμε έτσι; Δεν πρέπει να τους ταρακουνήσουμε; Δεν πρέπει να τους ξυπνήσουμε; Θα τους αφήσουμε να παίζουν το παιχνίδι των Ρώσων που τ ακουμπάνε αδρά στους επικεφαλής της διαδήλωσης επειδή με την συμφωνία των Πρεσπών διακυβεύονται τα συμφέροντά τους; Θα τους αφήσουμε να παίζουν το παιχνίδι των Τούρκων που άνοιγαν σαμπάνιες τόσα χρόνια με την αδιέξοδη πολιτική μας και κατέβασαν πλερέζες τώρα που είδαν ότι πάμε να τα βρούμε;

Θα αφήσουμε τους Έλληνες να συμπεριφέρονται σαν ραγιάδες; Θα τους αφήσουμε να έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι πατριώτες ενώ φέρονται χειρότερα κι από ανθέλληνες;

Δεν πρέπει να τους τονώσουμε την αυτοπεποίθηση, τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμηση; Θα τους αφήσουμε να πάσχουν από μανία καταδίωξης; Ως πότε;

ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΙΣ 8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΚΑΤΩ ΟΙ ΡΑΓΙΑΔΕΣ

ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΖΗΤΩ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Οι Έλληνες αξίζουν κάτι καλύτερο από το να είναι Ραγιάδες.

Διαβάζω αυτό το βιβλίο και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους. Έχω γράψει πολλές φορές γι αυτό το ζήτημα και χαίρομαι που ένα σημαντικό βιβλίο, ενός σπουδαίου επιστήμονα έρχεται να επιβεβαιώσει τις απόψεις μου.

Είναι αδιανόητο να πηδάμε από το 1453 στο 1821 στην ιστορία μας. Ποιοι ανθέλληνες το έκαναν αυτό; Γιατί το υιοθέτησε το επίσημο ελληνικό κράτος; Γιατί λένε ψέμματα για τα 400 χρόνια σκλαβιάς;

Οι Έλληνες (ρωμιοί τότε) δεν ήταν ποτέ σκλάβοι. Όπως ήταν υπήκοοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας πριν έτσι ήταν υπήκοοι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά. Διαφορές οπωσδήποτε υπήρχαν αλλά είναι τραγικά ανιστόρητο να μιλάμε για σκλάβους. Όλοι γνωρίζουμε ότι πολλοί ρωμιοί πρόκοψαν στην διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κι έκαναν περιουσίες και πλούτισαν. Χάρη σ αυτούς και την οικονομική τους υποστήριξη έγινε η ελληνική επανάσταση.

Η περίοδος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας μας και πρέπει να το διδασκόμαστε στα σχολεία ΣΩΣΤΑ κι όχι να τραβάμε μια γραμμή "400 χρόνια σκλαβιάς" και να μεγαλώνουμε γενιές ολόκληρες Ελλήνων με ψέμματα μόνο και μόνο για να ρίχνουμε την αυτοπεποίθηση τους. Ποιος έχει συμφέρον να μεγαλώνουν οι Έλληνες ως απόγονοι σκλάβων; Ποιος έχει συμφέρον να πάσχουν οι Έλληνες μονίμως από μανία καταδίωξης αφού δεν έχουν αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό; Ποις έχει συμφέρον αυτός ο λαός να είναι μονίμως ταπεινωμένος; Ποιος έχει συμφέρον να είναι οι Έλληνες διαρκώς με την παλάμη τεντωμένη ως ζήτουλες και ως ραγιάδες;

Ας μάθουμε επιτέλους σωστά την ιστορία μας.

Ας συμφιλιωθούμε επιτέλους με το παρελθόν μας.

Ας κάνουμε κομάτι της ιστορίας μας την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και της Φράγκικής περιόδου. Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι και για τις δυο αυτές περιόδους της ιστορίας μας που σκοπίμως τόσα χρόνια μας κρύβουν.

Η Αληθινή ιστορία μας είναι υπέροχη.

Ας την μάθουμε επιτέλους σωστά για να αλλάξει η ψυχολογία μας και να πάψουμε να είμαστε οι αιώνιοι λούζερ της Ευρώπης αλλά και του κόσμου.