Τέσσερις αξέχαστες πρωτοχρονιές 

Πρωτοχρονιά στην Αριζόνα.

Το τρένο έφευγε αργά το απόγευμα. Επειδή με τον φίλο μου δεν είχαμε λεφτά για να τρώμε στο εστιατόριο του τρένου και το ταξίδι από το Λος Άντζελες για την Νέα Ορλεάνη κρατούσε πολλές ώρες πήγαμε σε ένα σούπερ μάρκετ αγοράσαμε τυρί και σαλάμι και κάναμε από έξι σάντουιτς ο καθένας.

Την εποχή εκείνη στα αμερικανικά τρένα είχε ένα βαγόνι με 180 μοίρες τζάμι στο οποίο μπορούσες να καπνίσεις και να χαζεύεις την διαδρομή πανοραμικά. Στο δικό μας τρένο αυτό ήταν το βαγόνι 3 κι εμείς ήμασταν τυχεροί να έχουμε θέσεις στο 4 δηλαδή δίπλα, αφού καπνίζαμε τότε τόσο εγώ όσο και ο φίλος μου.

Αργά το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου ο φίλος μου κάπνιζε δίπλα κι εγώ πήγα να φάω το τελευταίο μου σάντουιτς. Παρατήρησα ότι ενώ εγώ έτρωγα το τελευταίο μου εκείνος είχε ακόμα δύο. Τότε σκέφτηκα πως θα ήταν σωστό καθώς εγώ ήμουν πιο ψηλός και πιο πολλά κιλά να μηδενίσουμε το κοντέρ και να το πάρουμε από την αρχή και να θεωρήσουμε πως έχουν απομείνει δύο σάντουιτς ένα γι αυτόν κι ένα για μένα. Έφαγα λοιπόν στο καπάκι και το άλλο σάντουιτς και πήγα να τον βρω στο καπνιστήριο.

Κουρασμένοι καθώς ήμασταν από μια πολύ δύσκολη μέρα να γυρνάμε το Λος Άντζελες απ άκρη σ άκρη επιστρέψαμε στις θέσεις μας για να ξεραθούμε. Καθώς δεν βολευόμασταν και πολύ στο βαγόνι 4 τύπου πούλμαν, είπα στον φίλο μου ότι θα πάω προς τα πίσω στο 5 μήπως βρω άδειες θέσεις για να απλωθώ και να κοιμηθούμε και οι δυο πιο άνετα. Έτσι κι έγινε. Με πήρε ο ύπνος όταν κάποια στιγμή ξύπνησα διψώντας και κατευθύνθηκα προς το βαγόνι 4 που στο ένωμα των δύο βαγονιών υπήρχε ψύκτης. Από το βάθος διέκρινα τον φίλο μου να έρχεται συμπτωματικά κι αυτός προς τον ψύκτη για να πιει νερό. Εισέπραξα πολλή αρνητική ενέργεια και κατάλαβα αμέσως ότι αντιλήφθηκε πως του έφαγα το σάντουιτς. Δεν είπαμε κουβέντα και μάλιστα υπήρξε λίγη ένταση με κάτι αγκωνιές για το ποιος θα πιει πρώτος από την βρύση. Πρυτάνευσε η λογική ίσως και από σεβασμό στους υπόλοιπου επιβάτες που κοιμόντουσαν και δεν δόθηκε συνέχεια. Εγώ από τα νεύρα δεν μπορούσα να κοιμηθώ και κατευθύνθηκα προς το 3 για να καπνίσω.

Κάπνισα δυο τρία τσιγάρα, χαλάρωσα και για να πάω στο 5 που είχα βολευτεί έπρεπε να περάσω από το 4 που καθόταν ο φίλος μου. Μόλις με είδε μου ρίχνει ένα χεσίδι που του φαγα το σάντουιτς που ξύπνησε όλο το τρένο. Είχε πάει 12.10 και τον άγριο καυγά διέκοψε μια μαύρη ηλικιωμένη κυρία που άρχισε να τραγουδάει το "happy new year" Μαζί της και όλο το τρένο με πρώτο και καλύτερο εμένα που την είδα ως σανίδα σωτηρίας που μ έβγαλε από την δύσκολη θέση.

Την άλλη μέρα το πρωί επέστρεψα στην θέση μου και φυσικά με τον φίλο μου δεν είπαμε ούτε καλημέρα. Λίγο αργότερα η κυρία της προηγούμενης νύχτας μας πλησίασε κρατώντας στο χέρι της ένα κουτί με μπισκότα. "Συγγνώμη" μας είπε "δεν θέλω να σας προσβάλλω αλλά επειδή εγώ κατεβαίνω στην επόμενη στάση θα ήθελα να σας προσφέρω αυτά τα μπισκότα που μου περίσσεψαν". Την ευχαριστήσαμε και τα πήραμε φυσικά μάλλον πεινασμένοι παρά προσβεβλημένοι. Τι είχε συμβεί;

Αυτή μας άκουγε που μαλώναμε το προηγούμενο βράδυ σε μια άγνωστη γι αυτήν γλώσσα αλλά ανάμεσα στα ακαταλαβίστικα άκουγε κάθε τόσο την λέξη σάντουιτς οπότε υπέθεσε ότι μάλλον για τα σάντουιτς γίνεται ο καυγάς και θέλησε να βοηθήσει την κατάσταση.
<3

Πρωτοχρονιά στο Παρίσι

Σκηνοθετουσα πριν απο μερικα χρονια μια παρασταση στο εθνικο θεατρο που θα εκανε πρεμιερα στις αρχες Ιανουαριου. Παραμονη πρωτοχρονιας, ημερα Σαββατο, απαγορευοταν να κανουμε προβα κι εγω ημουν εξαλλος. Δεν με χωρουσε ο τοπος. Προβλεποταν να ειναι η χειροτερη πρωτοχρονια της ζωης μου.

Ενας φιλος μου με ειχε καλεσει για ρεβεγιον στο σπιτι του. Ενας αλλος κοινος μας φιλος ειχε παει στο χωριο του. Παρασκευη απογευμα μιλαμε στο τηλεφωνο με τον φιλο που χε παει στο χωριο και τον ψηνω να ερθει Αθηνα την αλλη μερα για να κανουμε ρεβεγιον ολοι μαζι. Δεν θελει με τιποτα να ερθει, προτιμαει να μεινει στο χωριο. Του λεω οτι ειμαι πολυ χαλια λογω εθνικου και τον εχω αναγκη. Πειθεται και αποφασιζει να ρθει.

Λιγο μετα με παιρνει μια φιλη μου και μου λεει "Αχ ειδα πριν απο λιγο στο Nouvelles Frontières για ενα ταξιδι στο Παρισι. Πεταει Σαββατο πρωι κι επιστρεφει Κυριακη μεσημερι. Αχ, δεν εχω παει ποτε στο Παρισι". Δεν το σκεφτηκα δευτερη φορα, πηγα αμεσως κι αγορασα τα εισιτηρια.

Στο Bateaux-Mouche την αλλη μερα το μεσημερι χτυπησε το τηλεφωνο μου.
Ελα, μου λεει ο φιλος μου που ειχε παει στο χωριο, μολις εφτασα.
Που εφτασες; του λεω.
Αθηνα ειμαι, μου λεει, μολις εφτασα.
Ναι... ναι... δεν ακουω καλα... ναι... ναι... δεν εχω σημα ... λεω εγω και κλεινω το τηλεφωνο.
Απο τον ενθουσιασμο μου με το Παρισι τον ξεχασα τελειως.
Παιρνω αμεσως τον φιλο μας που εκανε το ρεβεγιον, του εξηγω πως εχουν τα πραγματα και τον εξορκιζω να με καλυψει. Ετσι και εγινε.

Ειναι μια απο τις ομορφοτερες πρωτοχρονιες που εχω κανει. Ουτε αποσκευες, ουτε ξενοδοχειο ουτε τιποτα. Αλητευαμε ολη μερα κι ολη νυχτα και ξημερωματα πηγαμε στο αεροδρομιο και κοιμηθηκαμε στην πτηση της επιστροφης. Προλαβα να κοιμηθω και στο σπιτι λιγες ωρες κι οταν ξυπνησα για να παω στην βραδυνη προβα της Κυριακης για μερικα δευτερολεπτα νομισα πως ολο αυτο το ονειρευτηκα. Αλλα κι αυτοι στο ρεβεγιον απ ο τι εμαθα δεν περασαν ασχημα.

Ο φιλος μου δεν μου μιλουσε μετα για μερικες μερες αλλα στο τελος με συγχωρεσε. Μπορει να μαι λιγο μαλακας σε μερικα πραγματα αλλα σε άλλα δεν είμαι ωστε να ισοσταθμιζω την μαλακια που με δερνει ωρες ωρες.
:)

Πρωτοχρονιά στις Βρυξέλλες.

Πριν από μερικά χρόνια πήγαμε με μια παρέα για λίγες μέρες στις Βρυξέλλες. Εκεί νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο και φύγαμε για Μπρύζ, μείναμε ένα βράδυ και την άλλη μέρα Άμστερνταμ όπου επίσης μείναμε ένα βράδυ και τελευταίο βράδυ, στις 31 δηλαδή, επιστρέψαμε στις Βρυξέλλες.

Εκεί είχα την φαεινή ιδέα καθώς η πτήση μας της επιστροφής ήταν νωρίς την άλλη μέρα το πρωί, να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο στο αεροδρόμιο ώστε να είμαστε δίπλα και να μην τρέχουμε χαράματα με την ψυχή στο στόμα. Φτάσαμε αργά το βράδυ στο ξενοδοχείο, ταχτοποιηθήκαμε στα δωμάτια και ρωτήσαμε στην ρεσεψιόν αν γίνεται κανένα ανοιχτό πάρτι εκεί κοντά για την υποδοχή του νέου χρόνου. Μας είπαν πως γίνεται στο γειτονικό χωριό και πως είναι και πολύ δημοφιλές μάλιστα και γίνεται ψιλοχαμός. Μας έδωσαν οδηγίες και φύγαμε.

Γυρίζαμε δυο ώρες σαν τις άδικες κατάρες αλλά χωριό και πάρτι πουθενά. Αλλάξαμε τον χρόνο στον δρόμο με πολλά γέλια, μπινελίκια, πειράγματα κλπ και καταλήξαμε στο ξενοδοχείο. Πεθαίναμε της πείνας κι εκεί είχε κάτι αυτόματα μηχανήματα με έτοιμα ζεστά φαγητά. Εγώ είχα και πάλι την φαεινή ιδέα να φάμε από αυτά και να πιούμε μπύρες από το διπλανό επίσης αυτόματο μηχάνημα. Έτσι και έγινε αλλά με το που κάτσαμε κι ανοίξαμε τις συσκευασίες μας πήρε μια μπόχα από την χημεία που είχε μέσα αυτό που θα τρώγαμε που τα πετάξαμε αμέσως χωρίς να τα αγγίξουμε από τον φόβο μην πάθουμε καμιά δηλητηρίαση. Πήραμε τσιπς από το παραδιπλανό μηχάνημα και την βγάλαμε με γαριδάκια και μπύρες. Τα γέλια μας ξύπνησαν όλους τους ένοικους του ξενοδοχείου, ανταλλάξαμε ευχές με όλους, τους καλέσαμε στο πάρτι, βάλαμε και μουσική, ήπιαμε και χορέψαμε μέχρι το πρωί που πήγαμε εξουθενωμένοι στο αεροδρόμιο να πάρουμε το αεροπλάνο.
<3 :)

Πρωτοχρονιά στην Βιέννη.

Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα στην Βιέννη παραμονή πρωτοχρονιάς κι αφού περιπλανήθηκα στο κέντρο για πολλές ώρες κι έγινα λιάρδα απ το πολύ "ζεστό κρασί" που το τσάκισα στην κυριολεξία πήγα να πάρω το λεωφορείο για να πάω σ ένα σπίτι που ήμουν καλεσμένος.

Αντί όμως να πάρω το 26Α πήρα το 26 σκέτο, ολέθριο σφάλμα διότι με πήγε αλλού ντ' αλλού, και μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι έχω κάνει λάθος έφτασα στο τέρμα που ήταν πάνω σε έναν λόφο και είχε πανοραμική θέα της Βιέννης στις 11.50 και το λεωφορείο θα έφευγε και πάλι για πίσω στο κέντρο στις 12.20

Εγώ κι ο οδηγός λοιπόν με καταγωγή από την Βοσνία όπως έμαθα αμέσως μετά, κάναμε πρωτοχρονιά στον λόφο με την Βιέννη να σείεται κάτω από τα πόδια μας από τα βεγγαλικά, τα πυροτεχνήματα και τις κροτίδες. (Ειλικρινά δεν τους το χα να κάνουν τέτοια φασαρία... σεισμός κανονικός... όλη η πόλη δονείται μέχρι το πρωί)

Αν είχα πάει στο σπίτι που με περίμεναν μπορεί και να μη θυμόμουν τώρα εκείνην την ξεχωριστή πρωτοχρονιά... μπορεί να ήταν λίγο πολύ μια πρωτοχρονιά σαν όλες τις άλλες... μπορεί... μπορεί και όχι.

Καλή χρονιά με υγεία, τόλμη και πολλή πολλή χαρά <3 :) 😍🤡😍