Θεσσαλονίκη

Είμαι αυτό που λένε γέννημα θρέμμα. Γεννήθηκα εκεί το 1962. Από το 1980 που έφυγα ξαναγύρισα το '83-'86 που σπούδασα στην σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. κι από τότε ξανά ποτέ. Πηγαίνω όμως πολύ συχνά και την παρακολουθώ, ξέρω τι γίνεται στην πόλη.

Είναι μια πόλη νεκρή, χωρίς μέλλον. Δεν παράγει τίποτα, η οικονομία της είναι σε μαύρο χάλι και οι κάτοικοί της απολαμβάνουν την χαλαρότητα τους χωρίς να έχουν την παραμικρή επίγνωση της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκονται. Μια πόλη σε κατάθλιψη. Βρώμικη, με διπλο και τριπλοπαρκαρισμενα αυτοκίνητα παντού ακόμα και πάνω στα πεζοδρόμια, με τριτοκοσμικά λεωοφρεία που περνούν κάθε μισή ώρα, με ένα μετρό που σέρνεται δεκαετίες, με ένα μόνο θέατρο και 500 σκυλάδικα.

Σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να ήταν και τι είναι και σε πιάνει απελπισία.

Κι όμως υπάρχει μια χαραμάδα αισιοδοξίας, μια μικρή ελπίδα, ένα φωτάκι αχνοφέγγει στο βάθος του τούνελ ή μάλλον δύο.

Το ένα είναι η συμφωνία των Πρεσπών που αν ξεπεράσουν οι θεσσαλονικείς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και συνέλθουν από την λοβοτομή που έχουν πάθει από την πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί τόσες δεκαετίες, θα δουν επιτέλους μια άσπρη μέρα και τη ζωή τους να αναβαθμίζεται, το βιοτικό επίπεδό τους να ανεβαίνει και η καθημερινότητά τους να ομορφαίνει και το άλλο είναι ο τουρισμός.

Για πρώτη φορά στην νεώτερη ιστορία της η πόλη έχει τουρισμό. Περπατάς στην Τσιμισκή, στην παραλία κλπ και μιλούν γύρω σου διάφορες γλώσσες. Κι αυτό είναι ένα μικρό δείγμα εξωστρέφειας που μακαρι να βγει σε καλό.

Πήγα στην Ροτόντα κι είχε μέσα 5-10 άτομα, τουρίστες όλοι ξένοι. Ένα τέτοιο σπουδαίο μνημείο θα έπρεπε να έχει ουρά μέχρι την καμάρα.

Ελπίζω να συμβεί κάποτε. Και με την ευκαιρία νομίζω πως το σωστό θα ήταν η Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη να ονομαστεί Κεμάλ Ατατούρκ και η Αγίας Σοφίας Ναζίμ Χικμέτ. Με την ίδια λογική στα Γιάννενα η Δωδώνης πρέπει να ονομαστεί Αλή Πασά.

Αν δείξουν και οι γείτονες μας την ίδια ωριμότητα και ονομάσουν δρόμους και πλατείες της πόλης και άλλων πόλεων τους με επιφανείς ρωμιούς που διακρίθηκαν σε κάποιον τομέα ή ακόμα και ρωμαίους αυτοκράτορες κλπ καλώς, αν όχι δεν πειράζει.

Σημασία έχει να το κάνουμε εμείς. Πρέπει επειγόντως να συμφιλιωθούμε με την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, να την δούμε ως μέρος της ιστορίας μας. Πρέπει να είμαστε περήφανοι και γι αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας όπως είμαστε και για τα άλλα και ίσως γι αυτό πρέπει να είμαστε λίγο περισσότερο.

Εμείς, οι σημερινοί Έλληνες είμαστε ΚΥΡΙΩΣ απόγονοι των ρωμιών της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πολλοι προγονοί μας διέπρεψαν εκείνα τα χρόνια. Χάρη σε εκείνους γίναμε ανεξάρτητο κράτος. Ας αφήσουμε κατά μέρος τα ψέμματα που μας μαθαίνουν στο σχολείο για σκλαβιά και ας πάψουμε να θεωρούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τους εαυτούς μας απογονους σκλάβων. Ας ανεβάσουμε λίγο την ψυχολογία μας.

Μόνο έτσι έχουμε ελπίδα να πάμε μπροστά.