Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

Ευγνωμοσύνη και χαρά

Από το 2006 προσφέρουμε δωρεάν στο ΘτΑ μαθήματα ελληνικών για αλλοδαπούς και θυμήθηκα δύο μηνύματα που πήρα από πρώην μαθητές μας.
Kirie Evdokime eimai o Asadi apo to Afghanistan pou ekana matimata ellinikon sti sholi sas. Eimai stin Elvetia kai eida stin tileorasi afto pou egine kai stenahoretika poli. Eho mazepsi liga lefta kai telo na stilo alla den ksero pou. Eseie xerete ena logariasmo na mou dosete na ta valo? den einai polla alla tosa boro tora. Efharisto gia osa kanate gia mena.Asadi
Ο Ασάντι αναφέρεται στην καταστροφή στο Μάτι.
////////////////////////////////////
Κι ένα πιο παλιό:
"Γεια σας κύριε Ευδόκιμε!! ο Αλη είμαι που ήμουν στο σχολι σας, απο αύριο θα φίγω . και θέλω να σας πω ενα μεγάλο ευχαριστώ και ενα αντίο. σας ευχομαι οτι καλήτερα!!"
Ο Αλή, ήρθε στα μαθήματα το 2012, δούλευε σ' ένα συνεργείο αυτοκινήτων. Έπρεπε να παρακολουθεί μόνο τα μαθήματα του Σαββάτου που ήταν για αρχάριους αλλά μας παρακάλεσε να του επιτρέψουμε να έρχεται και τις Κυριακές στο τμήμα των προχωρημένων και τον αφήσαμε να παρακολουθεί σαν ακροατής αφού το ήθελε τόσο πολύ. Είχε μάθει καλαματιανό και είχε παίξει έναν μικρό ρόλο στην παράσταση που κάναμε στο τέλος της χρονιάς με τους τελειόφοιτους του προγράμματος. Άκουγε με πάθος το cd που τους δίνουμε με ελληνική μουσική και το αγαπημένο του τραγούδι ήταν "Ο Έκτορας και η Ανδρομάχη" από το "Παραμύθι χωρίς όνομα" του Χατζιδάκι.
Τότε του είχα απαντήσει,
Αντίο Αλή, λυπάμαι που δεν μπορέσαμε τελικά να σε εντάξουμε στην κοινωνία μας. Εύχομαι, στην πατρίδα σου, αυτό το μικρό κομμάτι Ελλάδας που κουβαλάς μέσα σου να σου δώσει φως, δύναμη, κουράγιο και θάρρος για να τα καταφέρεις. Να μας θυμάσαι με αγάπη και σου υπόσχομαι μέσα από την καρδιά μου ότι αυτή η κρίση θα περάσει και θα ξαναγίνουμε άνθρωποι. Μας πέτυχες σε κατάσταση πανικού γι αυτό αντιδρούμε σπασμωδικά. Στην πραγματικότητα δεν είμαστε έτσι.Και μακάρι η κατάσταση στη χώρα σου να καλυτερέψει και να ζήσεις εκεί ευτυχισμένος αλλά αν χρειαστεί, στο μέλλον, να πρέπει να ξενιτευτείτε και πάλι, είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά σου θα μπορέσουν να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο στην Ελλάδα. Στην χώρα που θέλησε ν' αγαπήσει ο πατέρας τους κι αυτή του το αρνήθηκε.
////////////////////////////////
Εχουν περασει τοσα χρονια και νιωθω ακριβως την ιδια συγκινηση και περισσοτερη... και την ίδια χαρά και ικανοποίηση που το προγραμμά μας πιάνει τόπο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το μνημειο του αγνωστου εργατη.... Νομιζω πως πρεπει να το φτιαξουμε καπου και να καταθετουμε στεφανια με την ιδια συγκινηση και παρρησι...