Ο μυθος της ελληνικης φιλοξενιας...

"Πηγαμε σπιτι τους και μας ειχαν τοσες ωρες μ εναν καφε... εμεις οταν ηρθαν αυτοι τους ειχαμε βγαλει και του πουλιου το γαλα".

Ποσες φορες το εχω ακουσει αυτο η κατι παρομοιο... φιλοξενουμε καποιον οχι επειδη ειμαστε ανιδιοτελως φιλοξενοι αλλα επειδη περιμενουμε οτι οταν ερθει η σειρα του οτι θα κανει κι αυτος το ιδιο... κι αν δεν το κανει μαυρο φιδι που τον εφαγε.

Το ιδιο και με τα κερασματα.

Κερναμε και περιμενουμε την αλλη φορα να κερασει ο αλλος... μια σου και μια μου δηλαδη... πολυ συχνα ακουμε να λεει ο ενας "αστο κερναω εγω" και να απανταει ο αλλος "οκ την αλλη φορα εγω". Μα αυτο δεν ειναι κερασμα, ειναι συναλλαγη.

Ο ξενιος Ζευς δεν ζει πια εδω... δεν ξερω αν εζησε ποτε... και δεν ξερω καν αν ζει πουθενα αλλου...

Εν ολιγοις: Φιλοξενια ειναι η χαρα του να προσφερεις χωρις να περιμενεις ανταποδοση...