Χθες σε μια παρασταση…

Μπροστα μου καθοτανε μια παρεα νεαρων κουλτουριαρηδων. Ο αρχικουλτουριαρης (υπαρχουν και τετοιοι) γελουσε σ ολη την διαρκεια της παραστασης σε σημεια που δεν γελουσε κανεις με τροπο που ηθελε να δηλωσει στην, θετικα κατα τα αλλα προσκειμενη προς την παρασταση, ομηγυρη οτι κατι παραπανω πιανει αυτος που οι αλλοι δεν το πιανουν.

Οταν βγηκα κοντοσταθηκα να στριψω ενα τσιγαρο. Μια αντιστοιχη παρεα διπλα μου σχολιαζε την παρασταση. Σχολιαζε; τροπος του λεγειν. Κανεις δεν μιλουσε στην αρχη.
"Πως σας φανηκε;" Ρωτησε ενας.
"Ενδιαφερον." Απαντησε καποιος με τροπο που να μπορεσει μετα να παει με το μερος του ωραιου η του ασχημου ανετα χωρις να εκτεθει.
"Εμενα μ αρεσε" ειπε με αυτοπεποιθηση μια κοπελα.
Αυτο ηταν, λυθηκαν ολοι κι αρχισαν να κελαηδουν υπερ μεν με επιφυλαξεις δε (οι πιο ειδικοι).

Δυστυχως το θεμα πολυ συχνα δεν ειναι αν σου αρεσει η δεν σου αρεσει κατι αλλα αν ΠΡΕΠΕΙ η δεν ΠΡΕΠΕΙ να σου αρεσει κατι. Γιατι το βασικο που σ ενδιαφερει ειναι να αρεσει η γνωμη σου σε καποιους απο τους οποιους θελεις να γινεις αποδεκτος. Περιμενεις λοιπον πρωτα να τοποθετηθουν αυτοι και αναλογως να πεις τη γνωμη σου κι εσυ.

Ξεκολλα.