Γιατι πηγαινουμε στο θεατρο.

Ο βασικος λογος που πηγαινουμε στο θεατρο ειναι για να δουμε να γινεται κατι ζωντανα μπροστα στα ματια μας. Αν δεν υπαρχει αυτο το "ζωντανο" στοιχειο δεν εχουμε κανεναν λογο να παμε στο θεατρο, θα προτιμησουμε τον κινηματογραφο, που συνηθως κοστιζει λιγοτερο, ειναι πιο θεαματικος και μπορουμε να δουμε στο πανι ολους τους μεγαλους σταρ που θαυμαζουμε.

Ειναι συναρπαστικη ομως η γοητεια που ασκει το ζωντανο θεαμα, το "live". Σκεφτειτε δυο μπαρακια διπλα διπλα. Στο ενα παιζουν μουσικη απο cd η mp3 σε καταπληκτικη ποιοτητα αποδοσης του ηχου, οπου μπορει ν ακουσει κανεις την καλυτερη μουσικη που κυκλοφορει παγκοσμιως και να πιει το ποτο του με 5 ευρω. Στο αλλο παιζει μια μπαντα που δεν τους ξερει ουτε η μανα τους και το ποτο με εισοδο κοστιζει 15 ευρω. Στο πρωτο βαρανε μυγες ενω στο δευτερο εχει μια ουρα απ εξω 50 μετρα. Γιατι; επειδη ειναι live.

Ετσι και με το θεατρο.

Εχουμε υποχρεωση ολοι εμεις που εμπλεκομαστε μ αυτο ειτε ως δασκαλοι, ειτε ως σκηνοθετες ειτε ως ηθοποιοι να φροντιζουμε αυτον τον παραγοντα και να τον θεωρουμε τον σημαντικοτερο παραγοντα της δουλειας μας.

Ως δασκαλοι διδασκουμε σε ηθοποιους και σκηνοθετες τεχνικες για να μαθουν να παιζουν και να σκηνοθετουν ζωντανα. (πχ word repetition game)
Ως σκηνοθετες στηνουμε την παρασταση ασκωντας διαρκως τους ηθοποιους στο "αναπαντεχο" ωστε να μη διανοηθουν ποτε να πατησουν τον αυτοματο πιλοτο για να παιξουν (πχ Τεχνικες Vakhtangov).
Ως ηθοποιοι ασκουμαστε στο "moment to moment acting" παιζουμε δηλαδη σαν να μη ξερουμε τι θα γινει παρακατω (ενω ξερουμε).

Οσο καλοκουρδισμενη κι αν ειναι μια παρασταση επειδη οι ηθοποιοι ειναι ανθρωποι κι οχι ρομποτ παντα συμβαινουν απροοπτα, παντα συμβαινουν λαθη. Δεν υπαρχει μεγαλυτερη απογοητευση για εναν θεατη απο το να βλεπει τους ηθοποιους να αγνοουν ενα απροοπτο που συμβαινει στη σκηνη. Αισθανεται σαν να τον εξαπατουν, σαν να τον κορροιδευουν. Και δεν υπαρχει μεγαλυτερη απολαυση για εναν θεατη απο το να βλεπει τους ηθοποιους να εντασσουν στο παιξιμο τους, στην παρασταση τους το απροοπτο που συμβαινει. Συνηθως διακοπτεται η παρασταση απο ενα παρατεταμενο θερμο χειροκροτημα ακρατου ενθουσιασμου.

Αν δεν εχουμε αυτο το στοιχειο σε πρωτη προτεραιοτητα καθε φορα που διδασκουμε, σκηνοθετουμε η παιζουμε τοτε δεν εχουμε κανεναν απολυτως λογο να κανουμε αυτην την δουλεια, ας παμε να πεταλωσουμε τζιτζικια καλυτερα, θα ειμαστε πολυ πιο χρησιμοι.