Μινι μαθημα θεατρου.

Στο θεατρο οτιδηποτε κι αν παιζουμε εχουμε παντα εναν μονο παρτενερ: το κοινο. (οπως αντιστοιχα στο σινεμα εχουμε την καμερα δηλαδη κατ επεκτασιν και παλι το κοινο)

Αυτο δεν αφορα μονο τις σκηνες εκεινες κατα τις οποιες απευθυνομαστε στο κοινο οπως δηλαδη συμβαινει στην επιθεωρηση η οπως κανει ενας υπηρετης σ ενα εργο του Γκολντονι. Αυτο αφορα ολες τις σκηνες. Σεκαθε σκηνη που απευθυνομαστε στον συμπαιχτη μας πανω στην σκηνη στην πραγματικοτητα απευθυνομαστε στο κοινο (το οποιο δεν κοιταζουμε ποτε οπως αντιστοιχα δεν κοιταζουμε ποτε την καμερα)

Αυτο ολο μοιαζει με φλερτ.

Ειναι οπως οταν δυο αγορια ειναι σ ενα καφε και μιλουν μεταξυ τους και απεναντι τους καθονται δυο κοριτσια που επισης μιλουν μεταξυ τους. Μπορει να μη γυρισουν να τις κοιταξουν ποτε αλλα καθως ο ενας μιλαει στον αλλον, ολη τους η ενεργεια ειναι στραμμενη προς τα κοριτσια... χαμογελανε μεταξυ τους τα αγορια, λενε αστεια, ξεκαρδιζονται στα γελια κι ολο αυτο απευθυνεται απεναντι.

Ετσι και στο θεατρο... ετσι και στο σινεμα με την καμερα.