Οταν ημουν στην Νέα Υόρκη δούλεψα για ένα διαστημα βοηθός της Marjorie Sigley που εμεις την φωναζαμε Sigi.

Μια μερα μετα την προβα βγαιναμε μαζι απο το θεατρο κι ενω εκεινη επρεπε να παει δεξια εγω επρεπε να παω αριστερα. Μου ειχε πιασει ομως την κουβεντα ηδη απο μεσα, καθως ανεβαιναμε τα σκαλια προς την εξοδο, και οταν βγηκαμε δεν μου αφιησε περιθωρια να την χαιρετησω και να παω αριστερα αλλα χειμαρρωδης καθως ηταν και σε εξαλλη κατασταση περπατουσε γρηγορα και μιλουσε θυμωμενα κι εγω απο διπλα να ψαχνω απεγνωσμενα να βρω ενα κενο στον λογο της για να πω "συγγνωμη αλλα παω απο την αλλη πλευρα" και εστω να σταματησουμε το τρεχαλητο, να σταθουμε, να μου πει αυτα που ειχε να μου πει, να χαιρετηθουμε και να παει ο καθενας στον δρομο του.

Φευ!

Συνεχιζε να μιλαει ακαταπαυστα και να μου κατηγορει τον παραγωγο που δεν δινει λεφτα για τα σκηνικα μεχρι που φτασαμε (απο το west village) στηνWashington square. Εκει σταματησε μπροστα στο σπίτι που πηγαινε για δειπνο με φιλους που την ειχαν καλεσει, μου ανοιξε την αγκαλια της, με φιλησε σταυρωτά και μου ειπε "Μονο εσυ με καταλαβαινεις. Τι θα κανα χωρις εσενα!" ανεβηκε τα σκαλιά κι εγω εμεινα αναυδος να την κοιταω μεχρι που χαθηκε μεσα στο κτιριο.

Σκεφτηκα "Πόσο πιο ομορφη θα ηταν η ζωη μου αν με καταλαβαινε κι εκεινη λιγο" αλλα ήταν χριστούγεννα κι η Νεα Υορκη γυρω μου υπεροχα στολισμενη... και χιόνιζε... κι εγω ζουσα το ονειρο μου και θα ημουν αχαριστος αν παραπονιομουν, και αμεσως αλλαξα σχεδια και δεν γυρισα στο σπιτι αλλα πηγα στην Christopher street και περασα ενα απο τα ομορφοτερα βραδυα της ζωης μου.

I miss Sigi (πεθανε το '97) I miss NYC <3