Ο άνθρωπος που εκτιμώ και θαυμάζω περισσότερο στον κόσμο.

Ενας φιλος μου συναδελφος ηθοποιος βρεθηκε με την οικογενεια του σ ενα νησι.. αδύνατον να βρει ο ανθρωπος δουλεια στο νησι σε σχέση με το θέατρο, μη εχοντας αλλον τροπο να θρεψει την οικογενεια του εγινε συμβασιουχος δημοτικος υπαλληλος στον τομεα της καθαριοτητας.

Σκουπιδιαρης δηλαδη, μου ειπε.

Και πως ηταν; τον ρωτησα.

Ηταν υπεροχα μου ειπε, δεν εβλεπα την ωρα να παω στη δουλεια... ειχα βαλει στοχο να το κανω το νησι να λαμπει, δεν αφηνα ουτε μισο σκουπιδακι να μου ξεφυγει και πραγματι οσο διαστημα δουλεψα εκει το νησι ελαμπε.

Σκεφτηκα αμεσως τοσα σκουπιδιαρικα που εχω παρει απο πισω σε στενα δρομακια και πως αδειαζουν τους καδους οι υπαλληλοι με τα μισα σκουπιδια να τα πετουν απ εξω και να μη τους νοιαζει και ποσο χαμηλη αυτοεκτιμηση εχουν που κανουν αυτην την δουλεια και πως αυτο το μεταδιδουν και στους γυρω τους, στην οικογενεια τους, στα παιδια τους και ποσο κομπλεξικοι ειναι ολοι αυτοι που λουφαρουν οταν μπορουν, που μεταπηδουν στα γραφεια, που βαζουν τους συμβασιουχους να κανουν τη βρωμικη δουλεια κι αυτοι καθονται... που ειναι παντελως αξιολυπητοι και ταυτοχρονως σκεφτομαι τον φιλο μου...

... ποσο αξιοπρεπης, περηφανος ανθρωπος ειναι, ποσο τυχερα ειναι τα παιδια του που εχουν τετοιον πατερα, η γυναικα του που εχει τετοιον αντρα... με υψηλη αυτοεκτιμηση, υψηλο αυτοσεβασμο και τρομερη αυτοπεποιηθηση... κι εγω που εχω τετοιον φιλο που... ποσο καλυτερη θα ηταν η Ελλάδα αν σκεφτόντουσαν όχι όλοι, ένα 20-30 % να σκεφτόταν έτσι θα ζουσαμε σε άλλη χώρα.

... ειναι ο ανθρωπος που περισσοτερο απ οποιονδηποτε αλλον εκτιμώ και θαυμαζω.