Ξημερώνει 14 Φεβρουαρίου

Με αφορμή τη μέρα που ξημερώνει, θυμήθηκα ενα σκηνικο στο συνεργείο μια φορά που πηγα να πάρω το αυτοκίνητό μου.

Όταν έφτασα δεν ηταν ακομη ετοιμο και μου είπαν να περιμενω λιγο στο σαλονακι. Εκει καθοταν μια ηλικιωμενη κυρια που ξεφυλλιζε ενα περιοδικο. Δεν εχω δει πιο γοητευτικη και πιο κομψη γυναικα στη ζωη μου κι αθελα μου καρφωθηκα πανω της και φανταζομουν την ζωη της. Μια ζωη γεματη φλερτ, ερωτες, περιπετειες... μια ζωη χορτατη... αχ ποσο το εξεπεμπε αυτο... οτι εχει περασει ωραια στην ζωη της, οτι εχει χορτασει ζωη, ότι είχε χορτάσει έρωτα!

Καποια στιγμη που διασταυρωθηκαν τα βλεμματα μας της ειπα "Συγγνωμη που σας κοιταζω ετσι επίμονα αλλα ειστε τοσο ομορφη που δε μπορω να παρω το βλεμμα μου απο πανω σας". Χαμογελασε εγκαρδια και μου ειπε "Τωρα πια, η ομορφια δεν εχει σημασια, η υγεια ειναι που μετραει". Της αρεσε ομως αυτο που της ειπα γι αυτο δεν σταματησε να γελαει και μου διηγηθηκε την ζωη της... για την κορη της την ζωγραφο.... για τα δυο της εγγονια....

Οταν την φωναξαν απ το λογιστηριο και σηκωθηκε να φυγει ηταν ηδη 20 χρονια νεωτερη.