Ζήτω το ελληνικό τραγούδι.

Η μουσική μας είναι τόσο υπέροχη, τόσο μοναδική, τόσο ξεχωριστή.

Πήρα μία μία τις τέχνες για να δω μήπως υπάρχει και κάτι άλλο και διαπίστωσα πως στο θέατρο δεν έχουμε τίποτα ούτε ως συγγραφή, ούτε ως σκηνοθεσία, ούτε ως ερμηνεία ούτε ως τίποτα. Έχουμε σπουδαίους σκηνοθέτες και σπουδαίους ηθοποιούς αλλά τέτοιους, λίγο καλύτερους-λίγο χειρότερους βρίσκεις παντού. Στίγμα ελληνικό δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρξε.

Το ίδιο και στα εικαστικά, στον χορό, στο σινεμά, στην λογοτεχνία (ίσως η ποίηση με τον Καβάφη, τον Ελύτη και μερικούς άλλους έχουν ένα στίγμα), λίγο πολύ ξένες απομιμήσεις όλα. Θα λεγε κανείς ότι ο τόπος δεν παράγει πολιτισμό εδώ και 2,5 χιλιάδες χρόνια.

Κι όμως η μουσική είναι τόσο ελληνική, τόσο γνήσια ελληνική που μας ενώνει όλους. Αφήνω το ρεμπέτικο, την παραδοσιακή-δημοτικό τραγούδι κλπ και πιάνω την υπέροχη λαϊκή μουσική που γράφτηκε το '50, '60, '70 προτού ξεφτιλιστεί και εκπέσει με τα "είναι γάτα, είναι γάτα...", το "όχι θα κάτσω να σκάσω..." και τα παρεμφερή.

Μιλάω για τα τραγούδια των: Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Σαββόπουλου, Λοίζου, Σπανού, Πάνου, Ζαμπέτα, Μούτση, Μαρκόπουλου, Κουγιουμτζή, Μικρούτσικου, Πλέσσα και τόσων άλλων σε στίχους Γκάτσου, Παπαδόπουλου, Νικολακοπούλου, Ελευθερίου, Παπαγιαννοπούλου κλπ που τραγουδήθηκαν μοναδικά από τους: Νταλάρα, Αλεξίου, Γαλάνη, Μοσχολιού, Μητσιά, Καλαϊτζή, Βάνου, Μητροπάνο, Πάνου... θα μπορούσα να γράφω μέχρι το πρωί.

Αχ η Ελλάδα, πως πονάει γλυκά!