Το μαύρο σκυλί...

Τον Παντελη, τον σκυλο της αδερφης μου, τον βρηκαμε πριν από τρία καλοκαίρια στα λουτρα του Λαγκαδα, εξω απο την υπαιθρια πισινα. Επαιζε μ ενα μαυρο κουταβι κι οταν μας ειδε εγκατελειψε τον φιλο του (αδερφο του;) και μας ακολουθησε. Τον βαφτισαμε αμεσως κι απο τοτε τον εχει η αδερφη μου πιστο φιλο και δεν τον αποχωριζεται ποτε.

Προχθες που πηγα στα λουτρα, την ωρα που εφευγα ψιχαλιζε. Κατω απο ενα δεντρο ειδα ενα μαυρο σκυλι στην ηλικια περιπου του Παντελη και σκεφτηκα οτι μπορει να ειναι το κουταβι που παιζανε μαζι οταν ηταν μωρα. Σταματησα με τ αυτοκινητο και το κοιταξα που βρεχοταν κι οταν γυρισε και με ειδε μου φανηκε προς στιγμην οτι μου ειπε "Γιατι δεν με πηρατε και μενα;"

Εφυγα γρηγορα κι οταν εφτασα σπιτι βρηκα τον Παντελη να χουχουλιαζει στη φωλια του. Εξω εβρεχε. Σκεφτηκα ποσο τυχερος ειναι που εχει ενα σπιτι, τρωει κανονικα, τον αγαπαμε, κανει τα εμβολια του, περναει ολη την ημερα μεσα στα χαδια και στα παιχνιδια κι απο την αλλη...

... απο την αλλη σκεφτηκα το αλλο σκυλι που εκ πρωτης οψεως φαινεται να ναι το ατυχο αλλα... μηπως δεν ειναι ετσι;

Ο Παντελης οταν βγαινει εξω ειναι παντα δεμενος με το λουρι (τις λιγες φορες που τον λυσαμε το μετανιωσαμε πικρα). Το αλλο το σκυλι απολαμβανει την ελευθερια του.Μπορει να μην τρωει σταθερα αλλα εχει τη ζωη του στα χερια του, επιβιωνει στον δρομο με τις δυναμεις του... το "ζην επικινδυνως" μπορει να ναι απειρως καλυτερο και προτιμοτερο απο μια ζωη ως φλωρουμπα που προβλεπεται να κανει ο Παντελης (και που την κανει ηδη δηλαδη).

Δεν κατεληξα καπου... εμεινα με την απορια...

Την ιδια απορια εχω τηρουμενων των αναλογιων και με τους ανθρωπους. Απεχθανομουν παντα την αστικη κανονικοτητα και γοητευομουν απο τα sui generis ατομα που ενιοτε αγγιζαν την παραβατικοτητα η ηταν βαθεια χωμενα σ αυτην. Τα ινδαλματα μου ηταν ο Φρανσουα Βιγιον, ο Καραβατζο, ο Ζενε, ο Καστανέντα, ο Μόρισον, ο Τζίμι Ντιν... Φανταζομαι εναν ανθρωπο που γεννιεται και μεγαλωνει σ ενα αστικο περιβαλλον, σπουδαζει, βρισκει μια καλη δουλεια με καλα λεφτα, παντρευεται, κανει παιδια, εγγονια και πεθαινει στα βαθεια γεραματα και θελω να πεθανω κι εγω με τη σειρα μου απο ανια και πληξη.

Απο την αλλη... μια ζωη μεσα στους δρομους και στις νυχτες, μια ζωη με παρανομους και ξενυχτες... ωραια ειναι δε λεω και συναρπαστικα, αλλα για καποια χρονια οχι για μια ζωη. Εγω που ημουν παντα επιρρεπης στην κραιπαλη και στις αμαρτιες ειχα ενα σπιτι απο πισω, μια οικογενεια με αρχες και ισχυρους δεσμους... μου αρεσε να συναναστρεφομαι ατομα του δρομου, περασα τη μιση ζωη μου στα χαμαιτυπεια και στα καταγωγια τα οποια ειχαν τρομακτικο θεατρικο ενδιαφερον και μου διναν την ευκαιρια να ξεσηκωσω ιδεες για ρολους, εργα κλπ αλλα δεν ανηκα εκει. Με γοητευαν ομως. Στα τελευταια χρονια που εχει αστικοποιηθει ανησυχητικα η ζωη μου δε χανω την ευκαιρια να μεινω σ ενα φτηνο ξενοδοχειο και να πιω μπομπες σ ενα παρακμιακο ποταδικο. Η αλητεια με τραβαει σα μαγνητης.

Αγαπω τον Παντελη αλλα το μαυρο σκυλι ειναι ο ηρωας μου.