Το μνημειο του αγνωστου εργατη....

Νομιζω πως πρεπει να το φτιαξουμε καπου και να καταθετουμε στεφανια με την ιδια συγκινηση και παρρησια που το κανουμε και στον αγνωστο στρατιωτη.

Χαρη στον αγνωστο στρατιωτη ζουμε, ειμαστε ελευθεροι και απολαμβανουμε τα αγαθα για το οποια πολεμησε.

Χαρη στον αγνωστο εργατη, μπορουμε και νιωθουμε θαλπωρη και ζεστασια οταν προκειται για σπιτι, μπορουμε και μαθαινουμε, δημιουργουμε και στεγαζουμε τα ονειρα μας οταν προκειται για σχολειο, μπορουμε και αναρρωνουμε οταν προκειται για νοσοκομειο, μπορουμε και αθλουμαστε οταν προκειται για γυμναστηριο κοκ χάρη σ αυτόν ταξιδεύουμε με αεροπλάνα και βαπόρια, χάρη σ αυτόν τρώμε, πίνουμε, ντυνόμαστε... ο τι βλέπουμε γύρω μας από κάποιον άγνωστο εργάτη φτιάχτηκε.

Υποκλινομαι βαθυτατα ευγνωμων.

Σταυρός...

Είσαι υπέρ ή κατά του γάμου των ομοφυλόφιλων; υπέρ ή κατά της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια; Τον ρώτησα.

Κατηγορηματικά κατά, μου απάντησε.

Και σήκωσε τον βαρύ σταυρό του μαρτυρίου της ομοφυλοφιλίας που κουβαλάει μια ζωή μέσα του, και μπήκε στην εκκλησία να προσευχηθεί και να ζητήσει άφεση αμαρτιών.

Εμπιστοσύνη

Το ωραιότερο πράγμα όταν υπάρχει και το χειρότερο όταν κλονίζεται.

Το μάθημα της υποκριτικής τον περασμένο αιώνα.

1. Δεν υπηρχε μεθοδος ουτε για δειγμα. Ακουγες για εναν Στανισλαφσκι και την μεθοδο του αλλα δεν ηξερε κανεις να σου την διδαξει. Σου ελεγαν να μπεις στο πετσι του ρολου αλλα πως γινεται αυτο δεν ηξερε να στο δειξει κανεις. Σημερα στις σχολες οι μαθητες μαθαινουν τουλαχιστον 10 διαφορετικες μεθοδους, πολυ συχνα αντικρουομενες μεταξυ τους, και τις εχουν σαν εργαλειο για τους ρολους που θα παιξουν ωστε να χρησιμοποιουν καθε φορα εκεινην την μεθοδο που ταιριαζει καλυτερα.

2. Πιαναμε εναν ρολο τον Οκτωβριο και τον δουλευαμε ολον τον χρονο μεχρι τις εξετασεις τον Ιουνιο. Αδιανοητο κατι τετοιο σημερα αφου οι μαθητες σε εναν χρονο δουλευουν πανω απο 30 ρολους. Ποτε η δουλεια πανω στον ιδιο ρολο δεν διαρκει πανω απο δυο, τρεις το πολυ εβδομαδες.

3. Οι δασκαλοι μας διαλεγαν αυτοι τους ρολους μας. Αδιανοητο επισης σημερα. Σε ενα συγχρονο μαθημα υποκριτικης οι μαθητες διαλεγουν τους ρολους τους *(οταν ο δασκαλος δεν ξερει εναν ρολο ειναι πολυ πιο χρησιμος για τον μαθητη).

4. Οι δασκαλοι διαλεγαν τους ρολους γιατι μας τους διδασκαν οπως τους ειχαν παιξει αυτοι. Γι αυτο τους ηταν αδιανοητο να μας διδαξουν εναν ρολο που δεν ηξεραν. Διοτι το μαθημα το εκαναν εμπειρικα δηλαδη κομπογιανιτικα. Σημερα οι μαθητες φερνουν ρολους απο το παγκοσμιο δρματολογιο χωρις να συνεννοηθουν απο πριν με τον δασκαλο.

5. Οι δασκαλοι οχι μονο διαλεγαν τους ρολους μας αλλα μας τους εδειχναν και πως πρεπει να τους παιξουμε. Μας εδειχναν τονισμους, κινησεις κλπ Γι αυτο κραταγε η διαδικασια τοσους μηνες. Γιατι στην αρχη για πολυ καιρο ημασταν καθιστοι και διαβαζαμε, μετα σηκωνομασταν και το στηναμε με καθοδηγηση κλπ κλπ αδιανοητα πραγματα για το σημερινο μαθημα της υποκριτικης οπου οι μαθητες ακομα και οι αρχαριοι φερνουν μια μικρη σκηνη-παρασταση διαρκειας τριων λεπτων χωρις να εχουν κανει την παραμικρη συνεννοηση με τον δασκαλο τους πριν.

6. Ο δασκαλος τοτε εδειχνε, διοτι θεωρουσε οτι ο αρχαριος δεν ξερει και πρεπει να του δειξει πραγμα επιεικως καταστροφικο για την φαντασια και την δημιουργικοτητα του μαθητη. Ο δασκαλος σημερα αφηνει τον αρχαριο μαθητη να του φερει μια παρασταση τριλεπτη και μετα επεμβαινει αυτος. Πρωτα αφηνει τον μαθητη να κανει μονος του με το ενστικτο του αυτο που νομιζει και μετα ερχεται αυτος και του προτεινει πραγματα οχι εμπειρικα αλλα συμφωνα με καποια συγκεκριμενη μεθοδο.

7. Οι δασκαλοι τοτε εκαναν το μαθημα αυτοι. Σημερα το μαθημα το κανουν οι μαθητες και οι δασκαλοι παρακολουθουν.

8. Την εποχη εκεινη μιλουσαμε πολυ για ταλεντο. Σημερα δε μιλαει κανεις γι αυτο. Τοτε οι ταλαντουχοι ξεχωριζαν και οι δασκαλοι ηταν περηφανοι γι αυτους (λες και οφειλονταν κατι σε κεινους και στην διδασκαλια τους). Σημερα ξεχωριζουν οι εργατικοι, οι συνεπεις, οι αποφασισμενοι κι αυτοι που εχουν αυτοπεποιθηση και αισθημα κοινης λογικης.

9. Τοτε παιζαμε με συναισθημα σημερα παιζουμε με τεχνικη. Το συναίσθημα επιτρέπεται μόνο στους ερασιτέχνες. Οι επαγγελματίες ηθοποιοί είναι αδιανόητο να στηρίζουν την υποκριτική τους στο συναίσθημα. Τα συναισθήματα είναι ένας αστάθμητος παράγοντας, δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχό μας. Άλλοτε έρχονται άλλοτε πάλι δεν έρχονται. Το κοινό όμως πληρώνει καθε βράδυ το ίδιο εισιτήριο και οι επαγγελματίες ηθοποιοί δεν επιτρέπεται να λένε "σήμερα μου βγήκε... αχ τι κρίμα που χθες η παράσταση ήταν χάλια γιατί δεν μου βγήκε". Αυτά τα έλεγαν οι ηθοποιοί του περασμένου αιώνα.

10. Καταλοιπα του τοτε υπαρχουν δυστυχως ακομα και σημερα.

*Όταν οι σπουδαστές επιλέγουν εκείνοι τους ρόλους τους:

1. Έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν θεατρικά έργα και να γνωρίσουν την παγκόσμια δραματουργία.
2.Αποκτούν αυτοπεποίθηση και ευελιξία (το μεγαλύτερο προσόν ενός ηθοποιού) και μαθαίνουν οι ίδιοι να αναγνωρίζουν τις ανάγκες τους και τις δυνατότητές τους και να ξεπερνούν διαρκώς τα όρια τους.

Όταν οι δάσκαλοι δίνουν τους ρόλους τότε οι μαθητές:
1.Γίνονται μαλθακοί και τεμπέληδες και κινδυνεύουν να αποκτήσουν δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.
2.Μαθαίνουν στην μασημένη τροφή.
3. Κινδυνεύουν να βγουν Λαμπετάκια, Χορνάκια κλπ (για να χρησιμοποιήσω ονόματα άσχετα για να γίνω κατανοητός)
4. Μαθαίνουν στον τρόπο που τους δείχνει ο δάσκαλος και δυσκολεύονται να φανταστούν τον ρόλο να παίζεται διαφορετικά.
5. Μπορεί να είναι καλοί στον συγκεκριμένο ρόλο αλλά τους είναι αδύνατον να είναι καλοί σε οποιονδήποτε άλλο ρόλο χωρίς καθοδήγηση αφού δεν μαθαίνουν μια συγκεκριμένη μέθοδο αλλά πως αρέσει στον συγκεκριμένο δάσκαλο να παίζεται ο συγκεκριμένος ρόλος (ποιον αφορά αυτό;)

Χοές

"Οι χοές ως προσφορά απευθύνονταν προς τους νεκρούς. Το υγρό χύνονταν από ειδικά σκεύη στο χώμα ή στον τύμβο. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα χαίειν που σημαίνει χύνω κάτι σε πσοότητα. Δεν πρέπει να συυγχέονται με τις σπονδές που απεύθυνονταν στους θεούς και η έγχυση του υγρού γίνονταν στον βωμό."

Πριν από χρόνια βρέθηκα στο Αγρίνιο. Σ' ένα καταγώγιο πίναμε ουίσκια με κάτι λαϊκούς. Ένας από αυτούς, νταλικέρης στο επάγγελμα, μας έλεγε ιστορίες από τα ταξίδια του. Σε κάποια φάση μας διηγήθηκε ένα περιστατικό που διαδραματίστηκε στην Ιταλία. Η ιστορία του ξεκίνησε κάπως έτσι "Κατεβαίναμε με τον συγχωρεμένο τον Μήτσο από την Γερμανία..." κι έχυσε λίγο ουίσκι στο τασάκι εν τη ρύμη του λόγου και συνέχισε "Και μόλις περάσαμε τα ιταλικά σύνορα...."
Το κανε τόσο απλά και αβίαστα, χωρίς να σταματήσει καθόλου την κουβέντα, χωρίς την παραμικρή τελετουργική υπόνοια, χωρίς ν' αλλάξει κάτι από την έκφραση του προσώπου του....

Ίσως μόνο εγώ να το πρόσεξα.... κι έμεινα αποσβολωμένος να τον κοιτάω έτσι όπως είχα ανατριχιάσει σύγκορμος!

Ωρες ωρες...

... το μονο που με πειραζει στην ιδεα του θανατου μου ειναι που θα περασουν στην ανυπαρξια και θα χαθουν για παντα τοσοι αγαπημενοι μου ανθρωποι που εχουν πεθανει ηδη και που μονο εγω τους σκεφτομαι.

Μερικα προσωπικα μου αξιωματα... περι τεχνης.

Κανεις δεν πρεπει να λεει σε κανεναν τι θα του αρεσει και τι οχι, και ειδικα οι ειδικοι. Οταν ενας ειδικος λεει οτι κατι ειναι καλο, αμεσως πρεπει να σκεφτομαστε οτι μπορει και να μην ειναι κακο.

Ολοι οι ανθρωποι απο τον πιο αγραμματο λουμπεν μεχρι τον πιο μορφωμενο ευγενη μπορουν να εχουν γνωμη για ολους και για ολα και να την εκφραζουν και ολοι μπορει να εχουν γνωμη για την γνωμη τους και να τους κραζουν η να τους επαινουν.

Οποιαδηποτε απαγορευση παρουσιασης καλλιτεχνικου εργου με βια η χωρις συνιστα φασιστικη πραξη. Μονο αν σε πιανει ο αλλος απ τ αυτι και σε αναγκαζει να πας να δεις κατι επιτρεπεται η βια απ την πλευρα σου ως αντιδραση στην βια του αλλου. Αν ο αλλος δεν σε αναγκαζει, σημαινει πως εισαι ελευθερος να πας η να μη πας να δεις το εργο του κι εκει τελειωνει το ζητημα.

Δεν υπαρχουν υβριστικα εργα τεχνης. Ο καθε καλλιτεχνης ειναι ελευθερος να κανει ο τι ΜΑ Ο ΤΙ θελει. Οποιος νομιζει οτι θα προσβληθει απο κατι ας μη παει να το δει. ΤΕΛΟΣ.

Κανεις δεν μπορει να μας πει τι ειναι και τι δεν ειναι τεχνη. Τεχνη ειναι ο τι γουσταρουμε να θεωρουμε οτι ειναι τεχνη και τεχνη δεν ειναι αυτο που ο καθενας απο μας δεν θελει να θεωρει οτι ειναι τεχνη.

Τοσο απλα!