Του πλοίου

Στο πλοίο από την Αίγινα για τον Πειραιά κάθομαι στο σαλονάκι και διαβάζω το βιβλίο μου όταν έρχεται δίπλα μου οικογένεια με έναν άντρα μια γυναίκα κι ένα μικρό κοριτσάκι. Απέναντί μας κάθεται μια κυρία ηλικιωμένη και παραδίπλα μια παρέα που παίζει "πες-βρες". Ο άντρας χαζεύει στο κινητό του κι η γυναίκα διαβάζει με πολύ ενδιαφέρον το παιδικό βιβλίο του παιδιού. Το παιδάκι είναι λίγο υπερικινητικό αλλά χωρίς να ενοχλεί. Η ηλικιωμένη κυρία του πιάνει αμέσως κουβέντα και ρωτάει τα κλασικά πως σε λένε; πας σχολείο; κλπ Το παιδάκι δεν έχει πολύ όρεξη για κουβέντα και ο άντρας και η γυναίκα ούτε το ενθαρρύνουν να μιλήσει ούτε να μη μιλήσει.

Σε κάποια φάση σηκώνεται ο άντρας και πηγαίνει προς το μπαρ οπότε η ηλικιωμένη κυρία λέει στο παιδί, που πάει ο μπαμπάς; πάει να κάνει μια βουτιά στη θάλλασα; (και γελάει μόνη της) ε; που πήγε ο μπαμπάς; έφυγε ο μπαμπάς; και τότε το κοριτσάκι γυρίζει και της φωνάζει στη μούρη "Δεν είναι μπαμπάς μου".

Για ένα δευτερόλεπτο παγώνουμε όλοι και κοιτάμε τη μαμά. Εκείνη τότε  σηκώνεται παίρνει τις τσάντες απ το ένα χέρι και το παιδί απ τ άλλο και του λέει "έλα πάμε στο κυλικείο να βρούμε τον Διονύση". Η παρέα συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι της κι εγώ διασταυρώνω για μια στιγμή το βλέμμα μου με την ηλικιωμένη κυρία που έχει όρεξη για κουτσομπολιό την οποία όρεξη δε συμμερίζομαι καθόλου και γι αυτό σηκώνω το βιβλίο από τα γόνατα μου και το κρατώ ψηλά ώστε να μην την βλέπω. Είναι το "Ιβάν ο Τρομερός" του Ανρί Τρουαγιά κι ακούω την κυρία να λέει:

Τρομερό... πως γίναμε έτσι... τρομερό... πολύ τρομερό!