Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε...

Λέμε μ έναν φίλο να παμε σινεμά και ψάχνουμε κανα θερινό και ανακαλύπτουμε ότι παίζει πολυ Παζολίνι (Θεώρημα, Ακατόνε) αλλά και άλλα, μιας άλλης εποχής που τα λατρέψαμε κάποτε όμως δεν ξέρω αν αντέχουμε να τα δούμε σήμερα. Πριν από μερικά χρόνια δοκιμάσα να ξαναδω το αριστούργημα όλων των εποχών "Θάνατος στην Βενετία" του Βισκόντι και μόνο που δεν κοιμήθηκα.

Τι ωραία που ήταν κάποτε.

Το σινεμά ήταν θέαμα από μόνο του ανεξαρτήτως τι ταινία έπαιζε! (κάτι σαν την Επίδαυρο δηλαδή) Γι αυτό μπαίναμε στη μέση της προβολής και ο ταξιθέτης με τον φακό μας έβρισκε τη θέση. Δεν είχε σημασία να δούμε την ταινία από την αρχή. Όταν τελείωνε μέναμε μέσα, βλέπαμε μετά την αρχή και κάποια στιγμή σκουντιόμασταν και λέγαμε "εδώ ήρθαμε πάμε να φύγουμε". Σ όλη τη διάρκεια δηλαδή της προβολής κόσμος έμπαινε κι έβγαινε όλη την ώρα.

Κι ύστερα ήρθε η τηλεόραση, το βίντεο, το dvd, το torrent κοκ αλλά το σινεμά είναι σινεμά.

Εγώ έχω κόψει την τηλεόραση εδώ και 8 χρόνια (και βρήκα την υγειά μου) και μου λέει ο άλλος "ούτε γω βλέπω τηλεόραση μόνο ταινίες βλέπω".

Καμία σχέση.

Οι ταινίες είναι για να βλεπονται στο σινεμά δεν είναι για την τηλεόραση. Η ηλεκτρονική μορφή του μέσου δεν έχει καμιά σχέση με το πανί του σινεμά, το φίλμ και την αναλογική προβολή.

Καλό το θέατρο αλλά σαν το σινεμά δεν έχει :)