Αγαπώ πολύ τις γειτονικές μας χώρες.

Στην Ιταλία έχω ζήσει ένα σημαντικό αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου. Την θεωρώ δεύτερή μου πατρίδα. 

Στην Αλβανία έχω πάει μόνο μια φορά, την γύρισα όμως αρκετά και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα ξαναπάω με την πρώτη ευκαιρία. 

Την Μακεδονία την έχω διασχίσει πάρα πολλές φορές, έχω πάει στην Οχρίδα και στα πέριξ και πριν από κανα μήνα πήγα και στα Σκόπια. 

Στην Βουλγαρία έχω πάει 3-4 φορές. Όμορφη χώρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια πρωτοχρονιά σε μια σοφίτα αποκλεισμένος από τα χιόνια. 

Τουρκία αγαπημένη. Δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω πάει. Όσες φορές και να πάω δεν την χορταίνω.

 Αίγυπτος, (γειτονική κι αυτή) μαγική και ανεξάντλητη. Έχω πάει πολλές φορές και την λατρεύω.

 Λιβύη. Η μεγάλη εκκρεμότητα... αλλά ας αφήσω τα πράγματα να ηρεμήσουν λίγο και πάω μετά.

Σ όλες αυτές τις χώρες κατοικούν συγγενείς μας εξ αίματος... η πλειοψηφία δηλαδή... αφού οι Έλληνες είμαστε λίγο αρχαίοι Έλληνες, λίγο Μακεδόνες, λίγο Ρωμαίοι, λίγο Σλάβοι, λίγο Άραβες, λίγο Γότθοι, λίγο Ενετοί, λίγο Φράγκοι, λίγο Εβραίοι, λίγο Αλβανοί, λίγο Βλάχοι, λίγο Τούρκοι... κι αυτό είναι υπέροχο... όσοι έχετε πρόβλημα, έχετε χοντρό προσωπικό πρόβλημα και καλό είναι να το κοιτάξετε.