Με αφορμή το λυντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου

Όταν ήμουν μικρός ήμουν ένα καλό παιδί της μαμάς και του μπαμπά, από σπίτι με αρχές, με τρόπους, καλός μαθητής, σημαιοφόρος κλπ

Στην εφηβεία μου ανακάλυψα την ροκ, το κάπνισμα, τις παρέες, την αλητεία και γοητεύτηκα τόσο πολύ από όλα αυτά που η κραιπάλη ήταν στην ημερήσια διάταξη για δύο και πλέον δεκαετίες της ζωής μου.

Λάτρεψα τον Μέρκιουρι, τον Μπάουι, τον Τζαγκερ και αργότερα τον Κέρουακ και τον Καστανέντα... μισούσα και περιφρονούσα βαθειά κάθε μικροαστισμό, κάθε κανονικότητα, κάθε ζωή του συρμού...

Sex and drugs and rock n roll ήταν το σύνθημα της εποχής και αν προσθέσεις και το θέατρο του δωσα και κατάλαβε.

Μια εικοσαετία κράτησε όλο αυτό, που έπρεπε να κλείσω όλα τα club της πόλης στην οποία ζούσα και μετά να πάω για ύπνο. Η αγαπημένη μου στιγμή ήταν όταν έλεγα "καλημέρα" σ αυτούς που πήγαιναν για δουλειά την ώρα που εγώ πήγαινα για ύπνο. "Buongiorno, buon lavoro" και ξεραινόμουν για να ξυπνήσω τ απόγευμα και να πάω στην πρόβα ή στην παράσταση και μετά πάλι στους δρόμους και την αλητεία.

Μια ζωή που δεν θα την άλλαζα με καμιά άλλη ζωή... μια ζωή που, το λέω με υπεροψία, κάθε ζωή μπροστά της μου φαίνεται σαν μη ζωή, σαν κάτι άλλο που δεν μ ενδιαφέρει... εκτός...

... εκτός από αυτές τις ζωές που θαύμαζα... όπως των φίλων μου, όπως πολλών συναδέλφων μου, όπως όλων εκείνων που την ακούν με τη ζωή, των sui generis, των τρελών, των διαφορετικών, των ξεχωριστών, των μποέμ...

... όπως η ζωή του Ζακ... δεν το ήξερα το παιδί αλλά διάβασα γι αυτόν και τον θαύμασα κι ένα έχω να πω...

... οι δολοφόνοι του κι όσοι φασίστες επικροτούν τον τρόπο με τον οποίο δολοφονήθηκε, δεν είναι ούτε μια τρίχα από τ αρχίδια του.