Ορισμενες απαραιτητες διευκρινησεις.

1. Δεν πιστευω στην φιλανθρωπια. Κανεις δεν βοηθαει κανεναν. Ο τι κανουμε φαινομενικα για τους αλλους στην πραγματικοτητα το κανουμε για τον εαυτο μας. Εμας ευχαριστει πρωτιστως αυτο που κανουμε, για μας το κανουμε.

2. Ο αλλος ειμαι εγω. Ειναι καθαρη συμπτωση το οτι τωρα μπορω εγω να τον βοηθησω σε κατι. Αυριο σιγουρα θα χρειαστω εγω βοηθεια kαι ελπιζω και ευχομαι να βρεθει καποιος να με βοηθησει.

3. Η ζωη ειναι απροβλεπτη. Καποιοι απο μας ειτε επειδη κερδισαμε στο λαχειο, ειτε επειδη κληρονομησαμε μια μικρη η μεγαλη περιουσια, ειτε επειδη εργαστηκαμε σκληρα, ειτε επειδη εχουμε τις ικανοτητες ή συνδυασμος ολων αυτων, μπορουμε και βιοποριζομαστε καλυτερα απο καποιους αλλους συνανθρωπους μας. Δεν πρεπει ομως να παραβλεπουμε και τον παραγοντα τυχη σε ολα αυτα. Ειμαστε λοιπον υποχρεωμενοι ενα μερος, ενα 5-10% απο τις απολαβες μας να τις επιστρεφουμε στην κοινωνια. Εχουμε ηθικη υποχρεωση να το κανουμε αυτο.

Και κατι τελευταιο... η ευγενεια ειναι το παν. Ποτε δε μιλαμε σε καποιον ασχημα. Ειδικα σε ανθρωπους που βρισκονται σε κατασταση εξαθλιωσης πρεπει παντα να μιλαμε στον πληθυντικο. Για να παρει λιγο πανω του, για ν ανεβει λιγο η ψυχολογια του. Ειναι απατη και τεραστιο ψεμα η ταχαμου δηθεν οικειοτητα του ενικου.

Στο προηγουμενο σπιτι που εμενα, απο κατω εκανε πιατσα μια πουτανα που καθε φορα που την πετυχαινα ηταν και πρεζομενη. Οταν επεστρεφα αργα στο σπιτι και την συναντουσα της ελεγα παντα, Πως ειστε; ολα καλα; καληνυχτα σας... Τονιζα επιτηδες (αλλα χωρις επιτηδευση) τον πληθυντικο μονο και μονο επειδη ηθελα για μια στιγμη να την κανω να νιωσει κυρια.