Πρωτο μαθημα υποκριτικης: 

Το συναισθημα

Το συναισθημα, ενω ειναι το βασικο ζητουμενο στην υποκριτικη δεν εχει καμια σχεση με τη δουλεια του ηθοποιου. Ενας καλος ηθοποιος δεν ασχολειται καθολου μ αυτον τον ασταθμητο παραγοντα.

Με το συναισθημα παιζουν οι ερασιτεχνες ηθοποιοι που δεν ειχαν ποτε μια καλη εκπαιδευση. Ενας επαγγελματιας ηθοποιος που εχει αισθημα ευθυνης απεναντι στο κοινο του που πληρωνει εισιτηριο καθε βραδυ για να δει την παρασταση, δεν μπορει να επαφιεται σε κατι που αλλοτε ειναι εκει κι αλλοτε οχι.

Τα συναισθηματα δεν ειναι υπο τον ελεγχο μας, δεν μπορουμε να πατησουμε ενα κουμπι και να βγει ενα συναισθημα, γι αυτο και δεν μας απασχολουν ποτε στην δουλεια που κανουμε για να ερμηνευσουμε εναν ρολο.

Ενας καλος επαγγελματιας ηθοποιος παιζει με στοχους και εμποδια κι αφηνει τα συναισθηματα να προκυψουν.

Αν για παραδειγμα ενας σκηνοθετης σε μια σκηνη σε θελει θυμωμενο αλιμονο αν εσυ αρχισεις να παριστανεις τον θυμωμενο. Αυτα ειναι καραγκιοζιλικια. Εκεινο που πρεπει να κανεις ειναι να βρεις ενα στοχο κι ενα εμποδιο πχ θελω να βρισω τον παρτενερ μου (και δεν μπορω να το κανω γιατι ειμαστε μπροστα σε κοσμο). Αυτο θα παραξει μια ποσοτητα συναισθηματος. Αν ο σκηνοθετης δεν ειναι ευχαριστημενος και ζηταει περισσοτερο θυμο εσυ δε θα παιξεις τον θυμο. Θ αλλαξεις στοχο. Θα βαλεις οτι θελεις να τον χαστουκισεις κι αυτο αυτοματως θ ανεβασει τον θυμο. Αν και παλι δεν ειναι ευχαριστημενος θα βαλεις οτι θελεις να του σπασεις το κεφαλι (του παρτενερ, οχι του σκηνοθετη) κοκ

Ετσι διδασκουμε το θεατρο σημερα... ετσι παιζουμε στο θεατρο σημερα... εδω και 20 χρονια δηλαδη.