Μάθημα Υποκριτικής τότε και τώρα

Περασα στην δραματικη σχολη του Κ.Θ.Β.Ε. το 1983 και αποφοιτησα με αριστα το 1986. Ετσι καναμε μαθημα υποκριτικης τοτε:

1. Δεν υπηρχε μεθοδος ουτε για δειγμα. Ακουγες για εναν Στανισλαφσκι και την μεθοδο του αλλα δεν ηξερε κανεις να σου την διδαξει. Σου ελεγαν να μπεις στο πετσι του ρολου αλλα πως γινεται αυτο δεν ηξερε να στο δειξει κανεις (και ευτυχως διοτι δεν υπαρχει μεγαλυτερη βλακεια απ αυτο) Σημερα στις σχολες οι μαθητες μαθαινουν τουλαχιστον 10 διαφορετικες μεθοδους, πολυ συχνα αντικρουομενες μεταξυ τους, και τις εχουν σαν εργαλειο για τους ρολους που θα παιξουν, ωστε να χρησιμοποιουν καθε φορα εκεινην την μεθοδο που ταιριαζει καλυτερα.

2. Πιαναμε εναν ρολο τον Οκτωβριο και τον δουλευαμε ολον τον χρονο μεχρι τις εξετασεις τον Ιουνιο. Αδιανοητο κατι τετοιο σημερα αφου οι μαθητες σε εναν χρονο δουλευουν πανω απο 30 ρολους. Ποτε η δουλεια πανω στον ιδιο ρολο δεν διαρκει πανω απο δυο, τρεις το πολυ εβδομαδες.

3. Οι δασκαλοι μας διαλεγαν αυτοι τους ρολους μας. Αδιανοητο επισης σημερα. Σε ενα συγχρονο μαθημα υποκριτικης οι μαθητες διαλεγουν τους ρολους τους (οταν ο δασκαλος δεν ξερει εναν ρολο ειναι πολυ πιο χρησιμος για τον μαθητη).

4. Οι δασκαλοι διαλεγαν τους ρολους γιατι μας τους διδασκαν οπως τους ειχαν παιξει αυτοι. Γι αυτο τους ηταν αδιανοητο να μας διδαξουν εναν ρολο που δεν ηξεραν. Διοτι το μαθημα το εκαναν εμπειρικα, δηλαδη κομπογιανιτικα. Σημερα οι μαθητες φερνουν ρολους απο το παγκοσμιο δρματολογιο χωρις να συνεννοηθουν απο πριν με τον δασκαλο.

5. Οι δασκαλοι οχι μονο διαλεγαν τους ρολους μας αλλα μας τους εδειχναν και πως πρεπει να τους παιξουμε. Μας εδειχναν τονισμους, κινησεις κλπ Γι αυτο κραταγε η διαδικασια τοσους μηνες. Γιατι στην αρχη για πολυ καιρο ημασταν καθιστοι και διαβαζαμε, μετα σηκωνομασταν και το στηναμε με καθοδηγηση κλπ κλπ, αδιανοητα πραγματα για το σημερινο μαθημα της υποκριτικης οπου οι μαθητες ακομα και οι αρχαριοι φερνουν μια μικρη σκηνη-παρασταση διαρκειας τριων λεπτων χωρις να εχουν κανει την παραμικρη συνεννοηση με τον δασκαλο τους πριν.

6. Ο δασκαλος τοτε εδειχνε, διοτι θεωρουσε οτι ο αρχαριος δεν ξερει και πρεπει να του δειξει, πραγμα επιεικως καταστροφικο για την φαντασια και την δημιουργικοτητα του μαθητη. Ο δασκαλος σημερα αφηνει τον αρχαριο μαθητη να του φερει μια παρασταση τριλεπτη και μετα επεμβαινει αυτος. Πρωτα αφηνει τον μαθητη να κανει μονος του με το ενστικτο του αυτο που νομιζει και μετα ερχεται αυτος και του προτεινει πραγματα οχι εμπειρικα αλλα συμφωνα με καποια συγκεκριμενη μεθοδο.

7. Οι δασκαλοι τοτε εκαναν το μαθημα αυτοι. Σημερα το μαθημα το κανουν οι μαθητες και οι δασκαλοι παρακολουθουν.

8. Την εποχη εκεινη μιλουσαμε πολυ για ταλεντο. Σημερα δε μιλαει κανεις γι αυτο. Τοτε οι ταλαντουχοι ξεχωριζαν και οι δασκαλοι ηταν περηφανοι γι αυτους (λες και οφειλονταν κατι σε κεινους και στην διδασκαλια τους). Σημερα ξεχωριζουν οι εργατικοι, οι συνεπεις, οι αποφασισμενοι κι αυτοι που εχουν αυτοπεποιθηση και αισθημα κοινης λογικης.

9. Τοτε παιζαμε με συναισθημα σημερα παιζουμε με τεχνικη.

10. Καταλοιπα του τοτε υπαρχουν δυστυχως ακομα και σημερα.

Αυτα ολα δεν μ εμποδιζουν να θυμαμαι τους δασκαλους μου με αγαπη διοτι τοσο ηξεραν, τοσο μπορουσαν, αλλα εκαναν πολυ περισσοτερα απ οσα ηξεραν και μπορουσαν και δινονταν με παθος και ηταν ερωτευμενοι με την δουλεια τους και το θεατρο.