Η σκηνοθεσία αν δεν είναι διδασκαλία ρόλων δεν είναι τίποτα.

Κάποτε είχαμε τους σκηνοθέτες τροχονόμους μετά είχαμε τους εικαστικούς και τώρα έχουμε τους "γαμώ τις ιδέες".

Με τους τροχονόμους άρχιζε και τελείωνε η σκηνοθεσία στην διευθέτηση του πήγαινέλα των ηθοποιών. Με τους εικαστικούς η φόρμα καπέλωνε το περιεχόμενο και τώρα έχουν μια καλή ιδέα και δεν ξέρουν τι να την κάνουν μετά.

Πας να δεις έναν Άμλετ. Διαδραμτίζεται σε ένα σφαγείο ζώων. Λές από μέσα σου "τι έξοχη ιδέα" κι αρχίζει η παράσταση και παίζουν σαν να έπαιζαν την χειρότερη αναμενόμενη, ανέμπνευστη εκδοχή λέγοντας τα λόγια του έργου με πάθος, ορμή και τονισμούς.

Αφού δεν ξέρεις να το διδάξεις γιατί δεν παίρνεις κάποιον να στο κάνει; Μήπως στους συντελεστές της παράστασης θα έπρεπε να έχουμε και "διδασκαλία ρόλων" αφού δεν μπορεί πλέον να την κάνει τη δουλειά ο σκηνοθέτης;

Λέω μήπως...