Από την Ζωή... στο θεατρο...

Στο θέατρο όταν παιζουμε εναν εγκληματια, εναν δολοφονο, εναν ληστη κλπ δεν μιμουμαστε εγκληματιες, δολοφονους, ληστες κλπ που βλεπουμε στην τηλεοραση αλλα ψαχνουμε με διαφορες τεχνικες να βρουμε μεσα μας την πλευρα μας εκεινη που θα μπορουσε να σκοτωσει, να ληστεψει, να βιασει κλπ Ολοι εχουμε μεσα μας τα παντα και αναλογως των συνθηκων της ζωης μας βγαζουμε καποια απ αυτα... το θεατρο μας δινει την ευκαιρια να τα βγαλουμε ολα σχεδον αφου στο θεατρο ζουμε τις ζωες τοσων διαφορετικων ρολων.

Στην ζωη...

Δεν υπαρχει ειδικη κατηγορια ανθρωπων που ειναι δολοφονοι... οι συνθηκες μας κανουν δολοφονους, αποδειξη ο εγκληματιας που σκοτωσε τη μανα του, τον πατερα του, την θεια του, την γιαγια του και τ αδελφια του και στο ρεπορταζ στις ειδησεις ολοι οι γειτονες λενε πως ηταν το καλυτερο παιδι της γειτονιας.

Οι συνθηκες των τελευταιων 9 χρονων εβγαλαν τον χειροτερο και τον καλυτερο μας εαυτο. Καποιοι απο μας εγιναν φασιστες και νεοναζι. Καποιοι αλλοι βρηκαν την ευκαιρια να βοηθησουν τους συνανθρωπους τους. Χιλιαδες Ελληνες ανακουφισαν χιλιαδες συμπατριωτες τους που βρεθηκαν σε αναγκη αλλα και χιλιαδες ξενους προσφυγες που βρηκαν εδω οχι μονο φαγητο αλλα και μια ζεστη αγκαλια.

Γιατι σε μερικους ανθρωπους η κριση εβγαλε τον χειροτερο και σ αλλους τον καλυτερο τους εαυτο; Ειναι θεμα χαρακτηρα; ιδιοσυγκρασιας;

Τυχαίο;