Χρόνια Πολλά σ έναν φίλο για τα γενέθλιά του...

Χρόνια Πολλά αγαπημένε μου παιδικέ μου φίλε, με υγεία και πολλή χαρά <3 :)

Ήταν καλοκαίρι του 1976, είχα τελειώσει την β' γυμνασίου και στην γειτονιά υπήρχαν δυο παρέες, η δική μας, των πιτσιρικάδων κι η δική σας, των λίγο μεγαλύτερων, αλλά σε κείνη την ηλικία τα 2-3 χρόνια διαφορά, είναι σημαντική διαφορά.

Ήσουν εσύ, ο Γκάς, ο Πώλ, ο Κώστας και ο Βασίλης οι βασικοί και κάποιοι δορυφόροι, αλλά οι βασικοί ήσασταν εσείς. Σας θαυμάζαμε και θέλαμε να σας μοιάσουμε. Αρχίσαμε να ντυνόμαστε σαν εσάς, να καπνίζουμε σαν εσάς, να περπατάμε σαν εσάς, ν ακούμε την μουσική που ακούτε εσείς... ειδικά το τελευταίο, η μουσική!

Εσείς δεν καταδεχόσασταν να μας πολυμιλάτε αλλά κι ένα "γεια" όταν μας λέγατε ήταν πολύ σημαντικό. Μας μιλούσαν οι "Θεοί"! Γιατί στα παιδικοεφηβικά μας μάτια ήσασταν σαν Θεοί αφού παίζατε μουσική... ηλεκτρικές κιθάρες, κλασικό ροκ, συγκροτήματα... το καλοκαίρι που μου άλλαξε τη ζωή.

Σε θυμάμαι που ήρθες ένα βράδυ εκεί που καθόμασταν με "τους δικούς μου" σ ένα παγκάκι και μου είπες "Ψηλέ, μήπως είδες ..." κάτι είχες χάσει... δε θυμάμαι τι... κι εγώ ψήλωσα ακόμα πιο πολύ από την τιμή που μου κανες να απευθυνθείς σε μένα.

Τον επόμενο χειμώνα 1976-'77, στην τρίτη γυμνασίου, άρχισα να απομακρύνομαι από τους παιδικούς μου φίλους και να προσχωρώ στην δική σας παρέα μετά βαίων και κλάδων. Τελετάρχης ο Γκάς ο οποίος προς το τέλος της άνοιξης μου ανακοίνωσε ότι είμαι και επισήμως ισότιμο μέλος της παρέας.

Η ζωή μου άλλαξε... από σπασίκλας καλός μαθητής έγινα ρόκερ!

Την ίδια χρονιά αγόρασα πικάπ με πρώτο δίσκο το "Animals" των Pink Floyd και δεύτερους τρεις μαζί, το "Stormbringer" των Deep Purple, το "A night at the opera" των Queen και το "Wish you were here" των Pink Floyd.

Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες που περνούσαμε στο μαγαζί σου αλλά και στο σπίτι σου που μου βάζατε ν ακούω με τ ακουστικά την εισαγωγή από το "Ogre Battle" από το Queen II και σβήνατε τα φώτα για να με φρικάρετε.

Και μετά βέβαια το θρυλικό καλοκαίρι του 1978 με τον σεισμό... και από το '79 και μετά ψιλοχαθήκαμε.... με on και off... μέχρι που ξαναβρεθήκαμε τώρα, εδώ και μερικά χρόνια δηλαδή.

Μιλάμε για μια φιλία 2-3 χρόνων ουσιαστικά αλλά εμένα μου φαίνεται μια φιλία μιας ζωής, από τις πιο σημαντικές της ζωής μου... ίσως επειδή τα συγκεκριμένα χρόνια είναι τόσο καθοριστικά και μας σημαδεύουν για όλη μας τη ζωή κι εγώ νιώθω τόσο ευγνώμων που είσαι φίλος μου.

Ένα χρόνια πολλά ήθελα να πω... κι έγραψα την ιστορία της ζωής μου... συγγνώμη για την φλυαρία... να σαι καλά να σε χαιρόμαστε... :)