Ο Μινως Βολανακης… κι εγω.

Οταν επαιξα με την Βουγιουκλακη στην Θεσσαλονικη ειδε την παρασταση και μετα απο κανα μηνα που επεστρεψα στην Αθηνα με πηρε στο τηλεφωνο για να συναντηθουμε για να μου προτεινει μια συνεργασια. Δωσαμε ραντεβου στην "Μαρονιτα" στα εξαρχεια. Με το θρασος και την επαρση που με διεκριναν εκεινα τα χρονια τον ρωτησα "πως θα σας αναγνωρισω;" και μου ειπε "ρωτηστε το γκαρσον".

Οταν εφτασα στο ραντεβου τον ειδα να καθεται σ ενα τραπεζακι εξω και σαν να μην τον ξερω εστριψα δεξια και μπηκα στο μαγαζι να ρωτησω τον σερβιτορο ο οποιος μου τον εδειξε. Φανηκε να απολαμβανει το σκηνικο ισως επειδη γνωριζε πολυ καλα οτι σε λιγο θα με βαλει στη θεση μου με τον μοναδικο "μαγικο" τροπο που μονον εκεινος ηξερε.

"Καλως τη γατα" μου λεει "Καθησε".
"Γατα;" ρωταω κι αρχιζω να χανω το εδαφος κατω απ τα ποδια μου (το οποιο και δεν ανεκτησα ποτε ξανα μαζι του).
"Ναι" μου λεει "το τηλεφωνο σου ειναι μια γατα… κοιτα…" και παιρνει μια χαρτοπετσετα και μου ζωγραφιζει 3234711 που ηταν ο αριθμος πανω σε δυο αξονες που τεμνονταν και που οταν ενωσε τις τελιτσες που σχηματιζαν τα νουμερα εμφανιστηκε πραγματι μια γατα!
Απο τοτε με φωναζε "γατα" οποτε μ εβλεπε κι οταν μου στελνε χαιρετισματα με καποιον αυτος με ρωτουσε παντα "γιατι μου πε να δωσω χαιρετισμους στη γατα;".
Οταν αργοτερα ξεθαρρεψα λιγο μαζι του και του πα οτι μισω τις γατες και λατρευω τα σκυλια πηγε να με φαει. Ειχε τεραστια λατρεια για τις γατες και μου χε πει απειρες ιστοριες για το πως επικοινωνουσε μαζι τους. Αλλα ας επιστρεψω στην πρωτη μας εκεινη συναντηση.

"Γιατι κουρευτηκες;" με ρωτησε.
"Ε, καλοκαιρι" του λεω "ειπα να τα κοψω λιγο"
"Ε οχι και λιγο" μου λεει "σου πηγαιναν τα μακρια μαλλια"
"Μακρια μαλλια;' απορησα "Μακρια μαλλια εχω ν αφησω εδω και δεκα χρονια" του ειπα.
"Μα για δεκα χρονια πριν σου μιλαω κι εγω" αντετεινε χαμογελωντας κι εγω βυθιστηκα στο καθισμα μου.

"Ποτε γυρισες απο την Ρωμη;" συνεχισε με τον αερα του νικητη.
"Εχει μερικους μηνες" του απαντησα καταχλωμος.
"Ησουν γειτονας με την Ειρηνη" μου ειπε.
"Ειρηνη;" ψελλισα.
"Την Παπππα" μου ειπε "Εσυ εμενες στην via della scala η Ειρηνη δυο στενα πιο κατω" χαμογελωντας αυτη φορα μαλλον μ εμενα που βυθιζομουν ολοενα και περισσοτερο στο καθισμα.
Με αποτελειωσε!

Δεν συνεργαστηκαμε ποτε. Παντα κατι στραβωνε.

Οταν εκανα το θεατρο των αλλαγων με πηρε αμεσως στο τηλεφωνο και ζητησε να ερθει να το δει. Ηρθε κι αφου τον ξεναγησα παντου και του εξηγησα τον τροπο λειτουργιας, εμεινε κανα δυο ωρες, μπορει και παραπανω, και ζητουσε να μαθει λεπτομερειες για το καθετι. Για πολυ καιρο ερχοντουσαν παιδια να γραφτουν στην σχολη και ελεγαν οτι τους εστειλε ο Βολανακης. Συζητουσαμε να κανει ενα σεμιναριο αλλα δεν το καταφεραμε ουτε αυτο. Υστερα απο ενα χρονο πεθανε. (σαν σημερα στα 1999).

Η μεγαλη μας αιθουσα στο Θεατρο των Αλλαγων ονομαζεται προς τιμην του, Μινως Βολανακης.