Στο περιπτερο πριν λιγο.

Φιλε, μου λειπει ενα ευρω για να παρω ενα πακετο τσιγαρα.
Του δινω διευρω γιατι δεν ειχα ενα.
Παω να φυγω... με φωναζει... Μισο, μισο... περιμενε μισο... την ωρα που αγοραζει τα τσιγαρα του... τρεχει απο πισω μου και μου δινει το ενα ευρω που του περισσεψε... του λεω κρατα το, και τι μου λεει; "με προσβαλλεις" και βαζει σχεδον με την βια το ευρω στη χουφτα μου, λεει ενα εγκαρδιο ευχαριστω γεματος αξιοπρεπεια και απομακρυνεται.

Ποιος ειναι ο γενναιοδωρος;
Εγω; Μα εγω μπορει να μην ειχα αλλα ψιλα αλλα το πορτοφολι μου ηταν γεματο χαρτονομισματα.
Αυτος κρατησε ο τι του χρειαζοταν και το υπολοιπο μου το επεστρεψε σαν να μου λεγε "Ανθρωποι ειμαστε, ποτε δε ξερεις... μπορει να σου χρειαστει το ενα ευρω που εμενα δε μου χρειαζεται πλεον".

Ετσι μαθαινω τη ζωη σ ολη τη ζωη μου... στο πεζοδρομιο.