Κι άλλο ένα θεατρικό...

Προχθές στο μάθημα ένας ηθοποιός τα δωσε όλα στην κυριολεξία... τα χωσε που λέμε. Ήταν τόσο θυμωμένος με κάτι που συνέβη που η οργή του ξεχείλιζε από παντού, είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι του, ούρλιαζε βρίζοντας ακατάσχετα σε μια έκρηξη που δεν είχε τελειωμό.

Όλοι ήταν συγκλονισμένοι.

Όλοι εκτός από μένα.

Εγώ όσο τον έβλεπα σκεφτόμουν ότι μπορεί να πάθει εγκεφαλικό και τις κινήσεις που πρέπει να κάνω στην περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο. Ήταν αδύνατον να παρακολουθήσω την ερμηνεία του. Στο τέλος χειροκρότησα ανακουφισμένος που τέλειωσε αναίμακτα το μαρτύριο.

Ποτέ δεν παίζουμε με το 100%. Εκτός αν είμαστε άπειροι. Το 100% είναι σαν να βλέπουμε την βελόνα του ενισχυτή να πηγαίνει στα κόκκινα. Ένας καλός ηθοποιός παίζει πάντα με το 70-80%. Το υπόλοιπο 20-30% το συμπληρώνει ο θεατής με την φαντασία του.

Ναι, και οι θεατές παίζουν σε μια παράσταση όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο. Παίζουν μέσα από την ακινησία τους, καθηλωμένοι στην θέση τους στο σκοτάδι.

Αν δεν αφήσουμε τον θεατή να συμπληρώσει με την φαντασία του την ερμηνεία μας τον απογοητεύουμε οικτρά. Ο θεατής φεύγει ενθουσιασμένος από μια παράσταση κυρίως επειδή έπαιξε κι αυτός. Νοερά :)