Περί τσιγκουνιάς...

Νομιζω πως το ελαττωμα που περισσοτερο απεχθανομαι στους ανθρωπους ειναι η τσιγκουνιά σε ολες της τις εκδοχες.

Τους παρακολουθω και ειλικρινα νιωθω οικτο διοτι δεν το κανουν επιτηδες... ισως κι αυτοι να το μισουν αυτο στον εαυτο τους αλλα δεν μπορουν να κανουν αλλιως. Πως τους ξεχωριζουμε; Το ζαλιζουν... το ζαλιζουν παρα πολυ... για να πουν μια καλη κουβεντα, κατι θετικο, επαινετικο... ενα λαικ ρε φιλε εστω... το σκεφτονται απο δω το σκεφτονται απο κει και το βαζουν τελικα με μιση καρδια. Ενω στο κακο, το αρνητικο... ειναι πρωτοι... το κανουν με μια ευκολια... τους βγαινει τοσο αβιαστα... το απολαμβανουν... είναι σιγουρα μια μορφη καταθλιψης διοτι εχει πολυ σκοταδι ολο αυτο και πιστευω πως πρεπει να αντπιμετωπίζεται ως ψυχικο νοσημα. Μια φορα περπατουσαμε με μια φιλη μου, διασημη τσιγκουνα, στην ακροθαλασσια και ειδαμε κατι μικρα καβουρακια και της ειπα οτι αν φοραγε παντελονι θα νομισα οτι επεσαν απ τις τσεπες της και παρεξηγηθηκε ενω ηταν αστειο κι επρεπε να γελασει. Παρεξηγηθηκε γιατι το ξερει και δεν μπορει να κανει κατι γι αυτο, την ξεπερναει.

Ενώ η γενναιοδωρια σε όλες της τις μορφες ειναι υπεροχη. Ακομα και στη χαζοχαρουμενη της εκδοχη ειναι χιλιες φορες προτιμοτερη απο την μικροψυχια της τσιγκουνιας. Κάποτε δε χώνευα καποιον και μου ειπε ενας κοινος μας φιλος οτι ειναι πολυ χουβαρντας. Αμεσως αλλαξα γνωμη γι αυτον, τον γνωρισα καλυτερα και ηταν τελικα πολυ ωραιος τυπος κι εγω ειχα πεσει εξω πριν.

Είστε τυχεροι αν εχετε τετοιους φιλους. Εγω εχω πολλους και το θεωρω ευλογια. Αν δεν εχετε βρειτε, κυκλοφορουν χιλιαδες.