Στην χώρα των Kiwi

Όταν πήγα στην Νέα Ζηλανδία ήμουν πρωτοετής στη σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών, στο τμήμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στο ΕΑΠ (2008) Είχα πάρει λοιπόν μαζί μου ένα βιβλίο ώστε να ρίξω μια ματιά σε περίπτωση που βρω χρόνο (πριν κοιμηθώ ή το πρωί μόλις ξυπνήσω) για μια εργασία που έπρεπε να κάνω.

Στον έλεγχο των διαβατηρίων μια αχώνευτη Kiwi σκάλωσε που δεν είχα αποσκευές (είχα μια μικρή βαλίτσα όλη κι όλη που την έπαιρνα μαζί μου στην καμπίνα, όπως κάνω πάντα... δε μ αρέσει να δίνω αποσκευές κάτω... μ΄αρέσει να ταξιδεύω light) κι άρχισε να με ρωτάει τι πάω να κάνω εκεί; αν γνωρίζω κάποιον... που θα μείνω... ζήτησε να δει το εισιτήριό μου της επιστροφής... κλπ κλπ κλπ

Κατάλαβα ότι δε θα ξεμπερδέψω εύκολα μαζί της και της είπα σε κάποια φάση "Κοιτάξτε ο αληθινός λόγος που έρχομαι εδώ είναι ο εξής: Σπουδάζω στο πανεπιστήμιο και πρέπει να κάνω μια εργασία (και ανοίγω το βαλιτσάκι και της δείχνω το βιβλίο με τις σημειώσεις). Στην Αθήνα έχει πολλή φασαρία και δεν μπορώ να διαβάσω... σκέφτηκα να πάω σε κάποιο ελληνικό νησί... Μύκονο, Σαντορίνη κλπ αλλά εκεί είναι χειρότερα... ήμουν απελπίσμένος ώσπου ένας φίλος μου είπε -Γιατί δε πας στην Νέα Ζηλανδία που είναι ήσυχα; Αυτό ήταν... δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά, πήρα το πρώτο αεροπλάνο και ήρθα... ορίστε και το εισιτήριο της επιστροφής μου... θα μείνω μόνο 4 μέρες... όσες ακριβώς χρειάζομαι για να γράψω την εργασία μου και μετά θα φύγω".

Με κοίταξε άναυδη, σφράγισε αμέσως το διαβατήριό μου και ψέλλισε "καλή διαμονή"... της χαμογέλασα με συγκατάβαση, πήρα το διαβατήριο μου και μόλις έκανα δυο βήματα την άκουσα να λέει από πίσω μου "και καλή τύχη με την εργασία". Σήκωσα το χέρι μου και κούνησα τα δάχτυλα μου γιατί βαριόμουν να γυρίσω να την κοιτάξω και βγήκα στον καθαρό αέρα της χώρας των Kiwi.

Ήμουν ευτυχισμένος <3