Κάποτε στην Αίγυπτο...

Είχα παει κάποτε σ ενα θεατιρκο φεστιβαλ στο Σαρμ ελ Σείχ.

Στον ελεύθερο μου χρόνο αλώνιζα πάνω κάτω την χερσόνησο του Σινα. Κάθε 40-50 χιλιόμετρα ειχει έλεγχο της αστυνομίας. Ο οδηγός του ταξί που με πηγαινόφερνε ήταν ένας μεσόκοπος συμπαθής αμόρφωτος μάλλον που ήξερε σπαστά αγγλικά λόγω δουλειάς υποθέτω.

Στην ερώτηση μου γιατι τόσοι έλεγχοι μου είπε:
πρέπει να κρατήσουμε την χώρα ασφαλή. Πως θα έρθει ο άλλος να επενδύσει τα λεφτά του αν υπαρχει αστάθεια; βλέπεις γύρω σου τι γινεται; παντού κατασκευάζονται μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Αυτα ειναι λεφτά, δεν τα βάζει ο άλλος αν δεν νιώσει ασφαλής. Ξέρεις πόσοι Αιγύπτιοι βρίσκουν δουλειά σ αυτα τα ξενοδοχεία; κοντεύει να μετακομίσει όλο το Κάιρο εδώ πέρα. Συγνώμη για την ταλαιπωρία αλλα οι έλεγχοι πρέπει να γίνονται. Και συ τα λεφτά σου ηρθες να ξοδεψεις εδώ, πρέπει να σε κάνουμε να περασεις καλα, να νιώσεις ασφαλής και να ξανάρθεις.

Πρωτον μου ήρθε να βάλω τα κλάμματα δεύτερον μου ήρθε να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω με κίνδυνο να τρακάρουμε και τρίτον μου ρθε να του πω να τα ξαναπεί για να τον βιντεοσκόπησω και να τον βάζω να παίζει απ´ το πρωί μέχρι το βραδυ... τι διάολο, κάποιοι θα έπαιρναν ένα καλο μάθημα.

Τίποτα απ´ αυτα δεν έκανα.. του είπα απλως ότι ειναι ένας απο τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει και πως μακάρι να σκεφτόταν σαν αυτόν ο κόσμος στη χώρα μου.

Γιατι το λες αυτο μου είπε.. γκρης ιζ δε καντρι οφ σιβιλιζεισο...

Δατ έιτ ας του είπα δατ έιτ ας...

Γουατ γιου μιν... μου είπε.. και το γυρίσαμε στη πλάκα.