Μια ζωη...

Οι περισσοτεροι γαμοι ξεκινουν απο εναν ερωτα, μικρο η μεγαλο, ενιοτε θυελλωδη, σπανιωτερα χλιαρο εως ανυπαρκτο και καταληγουν να ειναι μια, γλυκεια, στις καλυτερες των περιπτωσεων, συνηθεια. Στις χειροτερες περιπτωσεις προκειται για αναγκαστικη συμβιωση πολυ συχνα τραυματικη κυριολεκτικα και μεταφορικα.

Η ρουτινα αυτη αφαιρει καθε ερωτικο στοιχειο σταδιακα με ευθυνη και των δυο με αποτελεσμα πολυ συχνα οταν υπαρχουν παιδια στη μεση να περναει σε δευτερη μοιρα ο ρολος του/της συζυγου και να κυριαρχει αυτος της μαμας και του μπαμπα. (πολλες γυναικες συζυγοι αναφερομενες στον αντρα τους λενε το φριχτο "ο μπαμπας μας").

Ευτυχως στην εποχη μας οι ανθρωποι χαιρονται το κορμι τους και τον ερωτισμο που αυτο αποπνεει και εχει αναγκη να βιωσει και δικαιωμα να απολαυσει σε ολες τις ηλικιες και περισσοτερο απο αλλοτε, με αποτελεσμα τα ζευγαρια να χωριζουν και να βρισκουν νεους συντροφους για να συνεχισουν τη ζωη τους η να μη βρισκουν η να μη θελουν να βρουν και να προτιμουν τη μοναξια... οπως λεμε στα ιταλικα "meglio solo che mal accompagnato".

Οι ανθρωποι πλεον γνωριζουν οτι οπως ολα εχουν μια ημερομηνια ληξης, ετσι κι ο ερωτας τους, κι αυτο ειναι ελπιδοφορο για την κοινωνια μας που γινεται ετσι πιο υγιης.

Τα περισσοτερα παιδια σημερα ειναι παιδια χωρισμενων γονιων κι αυτο ειναι υπεροχο τοσο για τα παιδια οσο και για τους γονεις.

Μια ζωη ειναι η πουτανα, ή μάλλον δυο... η δεύτερη ξεκινάει όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν εχει αλλη... ας την ζησουμε.