Τέλος καλό όλα καλά... αλλά ως πότε;

Μια σκιά στην ακτινογραφία θώρακος ανησύχησε τον πνευμονολόγο μου και μ έστειλε εσπευσμένα για αξονική. Πέρασαν τρεις μέρες μέχρι να πάρω τα αποτελέσματα.

Τρεις εφιαλτικές μέρες.

Όλοι είμαστε κατά μία έννοια μελλοθάνατοι αλλά όταν ο θάνατος σου αφήνει ένα σημάδι και σου λέει "κράτησε αυτό φίλε μου, θα ξαναπεράσω σε οχτώ δέκα μήνες"* είναι αλλιώς.

Τελικά δεν ήταν τίποτε αλλά ξέρω ότι δε θα ναι πάντα έτσι. Αν δεν πεθάνω από ξαφνικό θάνατο πχ τροχαίο ή από βαθειά γεράματα, κάποια στιγμή κάποιο αποτέλεσμα εξετάσεων θα είναι θετικό και τότε θ αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Ευτυχώς που έχω το θέατρο που μας εξοικειώνει όσο τίποτε άλλο με τον θάνατο. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν έτσι απλά. Πόσοι θίασοι, πόσες παραστάσεις, πόσες αναγνώσεις, πόσες πρεμιέρες, πόσες τελευταίες παραστάσεις!

Κρατάω πάντα ως οδηγό στη ζωή μου αυτό που είχε πει μια φίλη μου "Ακόμα και μισή ώρα ζωής να μου έχει απομείνει θα ξέρω ότι έχω μέλλον". Που σημαίνει οτι όπως και να χει, όπως και να έρθουν τα πράγματα δε σκοπεύω να παραιτηθώ ποτέ από την ζωή.

Πέρασε λοιπόν κι αυτό κι αφού πέρασε ας μη το σκέφτομαι καλύτερα. Πάω σουπερμάρκετ :)

*Λουίτζι Πιραντέλο "Ο Άνθρωπος με το Λοουλούδι στο Στόμα"